Ik heb het al eerder gehad over onze drie kinderen. Over hoe ze mijn burn-out beleefd hebben, wat voor impact het op ze had en hoe ik geprobeerd heb ze daarin te ontzien. Dat dit niet helemaal gelukt is, heb ik ook beschreven. Klik hier om meer te lezen!
Regelmatig heb ik van ze gehoord dat ik alleen maar zat te janken en helemaal niks van ze kon hebben. Dat ik bij het minste of geringste uit mijn slof schoot. Maar ook de angst dat we gingen scheiden heeft erin gehakt. Gelukkig zijn deze roerige tijden verleden tijd en is de rust wedergekeerd. Al moet ik eerlijkheidshalve bekennen dat mijn geduld nog altijd niet zo groot is, maar dat zal waarschijnlijk zo blijven. Mijn emoties pieken enorm; van diepe dalen naar immense hoogten in een snel afwisselend tempo. Niet te volgen voor anderen, vrees ik.
Een hermetisch afgesloten ruimte?
Een vraag die me vaker gesteld wordt en waar je misschien graag een antwoord op wil hebben, is deze: “Kun je je wel concentreren als de kinderen thuis zijn?”
Het antwoord op deze vraag varieert een beetje: het ligt aan de situatie, aan het verhaal waarmee ik bezig ben en mijn stemming.
Afleidingen die op de loer liggen
Er zijn dagen waarop niets of niemand mij uit mijn concentratie kan halen, dan kan ik eindeloos schrijven en fantaseren. Andere momenten gaat het moeizamer en ben ik snel afgeleid. Herinner ik me opeens dat ik nog vlees moet kopen of dat die ene gymbroek gewassen moet worden voor de volgende dag. Of ik zie viezigheid op de grond en pak de stofzuiger om het op te zuigen. Soms geeft mijn telefoon aanleiding om mijn schrijven te onderbreken en moet ik WhatsApp en Facebook checken.
Een kop koffie of een boterham zijn voor mij momenten waarop ik even stop met werken. Meestal kijk ik dan als ontspanning een aflevering van een favoriete serie op Netflix. Het ontspant niet alleen, maar het geeft me vaak inspiratie om verder te schrijven.
Pff, onderbroken worden is vermoeiend!
Zoals je leest bevind ik mij dus niet in een afgesloten ruimte, waarin alleen een bureau met computer of typemachine (lekker retro) aanwezig is. Ik zit, voorlopig tenminste, aan onze grote eettafel in de woonkamer waar iedereen en alles me van mijn werk kan houden. Misschien niet echt ideaal maar het is voor even niet anders.
Het liefst wil ik een werkkamer voor mij alleen, ingericht zoals ik dat wil. Waar ik me wel kan afsluiten en opsluiten voor alle ver- en afleidingen. Als de kinderen mij daar zien werken, moeten ze even zelf oplossingen zoeken voor hun problemen of vragen. Tenslotte ben ik dan aan het werk en dat betekent dat ik op die momenten even niet gestoord wil worden.
Stel dat ik in een winkel of op kantoor zou werken, konden ze me ook niet voor elk wissewasje storen. Maar omdat mijn werk “toevallig” op iedere willekeurige plek uitgevoerd kan worden, zou dat betekenen dat ze me dan wel te pas en te onpas mogen storen? Een beetje merkwaardig, of niet?
De ideale schrijfplek
Hoe ziet zo’n ideale schrijfplek er precies uit?
Wat voor mij belangrijk is, is een goede en snelwerkende computer met een fijn, groot beeldscherm, waarop ik duidelijk kan lezen wat ik schrijf of geschreven heb. Daar hoort uiteraard een fijne, goed zittende stoel bij, zodat mijn nek en schouders worden ontzien en het niet al te zwaar te verduren krijgen. Een grote kast waarin ik al mijn (studie)boeken, naslagwerken en andere literatuur in kan opbergen, zodat niet overal in de kamer stapels boeken liggen op tafel en op de grond.
Woonkamer veranderd in bibliotheek
Onze woonkamer begint nu steeds meer op een bibliotheek te lijken en daar ben ik niet echt blij mee. Dat moet dus echt anders kunnen. In een opgeruimd huis voel ik me nu eenmaal stukken beter. Het geeft een opgeruimd gevoel in mijn hoofd. Aangezien ik van mezelf redelijk chaotisch ben en meestal met veel dingen tegelijk bezig ben, is het belangrijk om ergens enige structuur te handhaven. Mijn hoofd kan ik, jammer genoeg soms, niet zo netjes ordenen als bijvoorbeeld mijn woonkamer.
Wat ik verder mooi vind? Een groot antiek bureau (zo’n donker glanzend houten) met het erfstuk van mijn opa (een mooie, statige stoel). Een ouderwetse typemachine en natuurlijk mag een potje inkt en kroontjespen of zelfs een veer niet ontbreken. Echt zoals het vroeger was. In mijn werkkamer wil ik zelf de vrijheid hebben om deze naar mijn smaak in te richten, zonder daarbij rekening hoeven te houden met andermans wensen. Heerlijk, toch?
Realiseren van een eigen werkplek
Wanneer het realiseren van deze werkplek gaat gebeuren? Liever nog gisteren dan vandaag, als het zou kunnen. Er zijn plannen, maar deze zijn nog niet concreet, omdat het om een flinke verbouwing gaat. Zo zullen Bart en ik beneden gaan slapen, zodat onze drie kids allemaal hun eigen kamer hebben. Een beetje privacy kunnen ze wel gebruiken, ze worden tenslotte wat ouder en hebben behoefte aan een plekje waar ze zich kunnen terugtrekken.
Er moet nog meer gebeuren…
Boven moet dus ook het een en ander aangepast worden. De slaapkamers zien er al vijftien jaar hetzelfde uit en hebben een opknapbeurt nodig. Om het “chillhok” en ons huis beter met elkaar te verbinden, willen we een stuk van het overdekt terras verleggen, zodat alles aan elkaar vastzit. Dan ontstaan er twee ruimtes: waarvan er een dienst gaat doen als mijn werkkamer. Plannen genoeg dus, alleen nog even wat tijd inlassen om te sparen voor dit grote project.
In de tussentijd droom ik alvast van de inrichting, neem ik genoegen met mijn oude laptop aan de grote eettafel en spaar ik zoveel mogelijk euro’s om het project op zeer korte termijn te kunnen starten. Hoop je met mij mee?
Hoe ziet jouw ideale werkplek eruit? Waar moet deze aan voldoen? Ik hoor het heel graag, misschien haal ik er bruikbare tips uit voor mijn nog te realiseren werkplek. Gaaf, toch?
Liefs Ellen
Ja, Ellen afleiding, die herken ik.
Die praktische kamer voor mijn heel langzaam vorderende hobby moet nog steeds opgeruimd worden.
De ruimte is er. De schouders eronder. Eris hier iemand die niets wil weggooien. Dus wordt het alleen maar verplaatst.
Het begin is gemaakt. Nu even afwachten wanneer we verder kunnen.
Geduld is een schone zaak en hoe langer je droomt, hoe mooier het wordt!
Geduld is inderdaad een schone zaak, Gerda. En voor een ongeduldig persoon als ik dus een uitdaging😉😎
Maar, goed werk heeft tijd nodig. En ik wil dat het straks zo wordt als dat ik het in mijn hoofd heb.
Dus wachten we gewoon af en blijven we intussen dromen over hoe geweldig onze plek in de toekomst zal zijn!!😍❤😘
Liefs Ellen