In eerder blog schreef ik over hoe ik aan de opleiding Creatief Schrijven begon aan de Schrijversacademie. Om deze te lezen, klik hier!
Alweer een tijdje terug heb ik mijn eerste specialisatie afgerond; zaterdag 2 februari om precies te zijn kwam deze tot een eind. In juni 2018 zijn we begonnen met deze dubbel tellende specialisatie Storytelling.
Een tikkeltje gespannen naar A’dam
Samen met een studiegenoot van de basismodulen togen we zaterdag 9 juni naar Amsterdam. De benodigde studieboeken en modulen ingepakt en met een lunchpakket reden we op tijd aan. We wilden natuurlijk niet te laat komen voor onze eerste bijeenkomst.
Onderweg praatten we honderduit over onze verwachtingen omtrent deze specialisatie. Storytelling is een uitermate populair begrip geworden afgelopen jaren. Bijna alle bedrijven, groot en klein, proberen via Storytelling hun verhaal sterk neer te zetten. Denk aan de Efteling of aan Nike. Bij het horen van deze twee namen komt er waarschijnlijk direct een beeld in je hoofd. Nee, sterker nog; een verhaal.
Bij de Efteling komen sprookjes tot leven in een magische wereld. Je ziet Lange Jan in het Sprookjesbos en de rood met wit gestippelde paddenstoelen die overal in het sprookjesbos te vinden zijn.
En als je aan Nike denkt, hoor je in gedachten de fameuze uitspraak; JUST DO IT! Je ziet sportieve mensen in strakke kleding en met strak getrainde lijven zichzelf in het zweet werken en door een enorm uithoudingsvermogen grote resultaten bereiken. Door de kleding en schoenen van Nike lijkt dat allemaal net wat makkelijker te gaan.
Hoe was die eerste bijeenkomst?
De eerste bijeenkomst, waar we overigens een kleine tien minuten te laten kwamen binnengevallen, was een tikkeltje onwennig. Ik moest tenslotte een nieuwe groep mensen leren kennen; opnieuw mijn (soms emotionele) verhaal vertellen en een meegebracht voorwerp mondeling toelichten.
Ik had mijn boek “Er was eens…een juf” meegenomen en vertelde, natuurlijk vol trots, over dit proces. En over de reden waarom ik juist voor deze specialisatie koos. Ik hoopte met deze opleiding te leren hoe ik mezelf, zakelijk gezien, het beste in de markt kon zetten. Dat ik nog helemaal geen idee had hoe dat te doen, maakte het wel moeilijk(er). Ja, ik wilde iets doen met mijn verhalen, een podium creëren, shows organiseren, noem maar op. Ik wist alleen bij god niet hoe ik dat voor elkaar moest krijgen. Daarom had ik voor deze opleiding gekozen. Om tools te krijgen dit op een slimme manier aan te pakken.
Voortgang: was dit wat ik zocht?
Het fijne, warme gevoel dat ik had bij ‘mijn’ basisgroep had ik hier, jammer genoeg, een stuk minder. Het waren (en zijn) allemaal heel verschillende mensen uit verschillende beroepsgroepen. Van tekstschrijver, tot communicatieadviseur tot medewerker bij een Veteranenvereniging. Een heel divers gezelschap dus. Het was lastig om daar mijn plekje te vinden. Zoals wel vaker het geval is, voelde ik me ook hier een vreemde eend in de bijt. Ik merkte dat ik weinig aansluiting had met de mensen in deze groep. Natuurlijk, ik vond (en vind) ze erg aardig, maar ik voelde niet die klik. Dat maakte het voor mij lastig om me thuis te voelen en vrijelijk te reageren op opdrachten en mijn eigen verhaal te doen. Als ik me niet helemaal op m’n gemak voel, hou ik me in en zeg alleen het hoognodige. Laat ik andere mensen aan het woord en luister. Als ik me wel prettig voel, laat ik me veel meer horen.
Ik vond de meeste opdrachten té vaag, te weinig zeggend, niet compleet. Kortom; de opleiding bood mij te weinig diepgang. Ik had gedacht dat ik na alle bijeenkomsten en opdrachten een stuk wijzer te zijn geworden over Storytelling en hoe je dat het best kunt inzetten voor jouw bedrijf, merk, product of dienst.
Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat ik helemaal niets geleerd heb of niet verder gekomen ben. Dat zou te kort door de bocht zijn. Ik ben zeker wel iets wijzer geworden en heb bovendien een aantal boeken waaruit ik altijd dingen terug kan lezen. Ik heb ook wat geleerd van de anderen en de manier waarop zij de dingen aanpakken. Wat is hun verhaal? Het zegt ook iets over mezelf. Ik weet in ieder geval wat ik wel en niet wil vertellen.
Een echt diploma!
Zaterdag 2 februari was het dus zover; na bijna acht maanden werd deze specialisatie afgerond en mochten we allemaal een diploma (nou ja, getuigschrift) in ontvangst nemen. Ik blijf het een speciaal gevoel vinden. Alsof ik zoveel diploma’s heb ontvangen; niet dus!
Ik ben er trots op om op deze plek gekomen te zijn, na menig uurtje achter de laptop te hebben doorgebracht. Soms inspiratieloos, maar nooit moedeloos!
Toch heb ik ook een dubbel gevoel. Want ik moet eerlijk bekennen dat het krijgen van een getuigschrift ergens een beetje leeg voelde. Alsof ik er geen recht op had of zo. Wat had ik nou echt geleerd? En is mijn verhaal nu helemaal compleet? Kan ik op deze manier naar buiten treden en een gevoel bij mensen weten op te roepen, dat matcht met mijn bedoelingen en verwachtingen?
Het antwoord op die vraag is NEE. Dat weet ik nog steeds niet zeker. Of is deze twijfel normaal en houd je altijd een onzeker gevoel bij alles wat je doet? Is het een vorm van plankenkoorts?
De tijd zal het leren. Ik moet op mezelf durven vertrouwen. Geloven dat wat ik te vertellen heb, gehoord wil worden.
Een stapje verder
Máár, ik ben weer een stapje verder en iets dichterbij het bereiken van mijn doelen en dromen.
Nu op naar de volgende specialisatie in Utrecht: Autobiografisch schrijven.
Weet je wat zo leuk is? Ik krijg weer les van Tania (mijn docent van de basis). Ik heb daar heel veel zin in. De studiematerialen en vooropdracht zijn binnen en zien er veelbelovend uit. Ik weet zeker dat ik in de specialisatie een hoop nieuwe dingen ga leren om weer een stukje verder te komen met mijn ideeën. Met open vizier ga ik er dus in. Kom maar op!
Ken je het gevoel dat je ergens heel veel van verwachtte en dat het uiteindelijk toch bleek tegen te vallen? Niet fijn, hè? Laat het me gerust weten in een reactie onder deze blog.
Tot de volgende keer.
Liefs Ellen
Recente reacties