Een paar maanden geleden deelde ik een erg persoonlijke blog met je. Ik vertelde daarin over een traject dat ik ging starten bij de psycholoog. Een intensief traject met EMDR. Als je deze blog (nog) niet hebt gelezen, klik dan hier even om dat alsnog te doen.
In deze blog wil ik vertellen hoe het traject verlopen is. Lees je mee?
De eerste stap
Het was voor mij een hele overwinning om dit keer snel om hulp te vragen. Duurde het de eerste keer heel lang, voordat ik überhaupt toegaf dat ik een probleem had, dit keer wilde ik het niet zo lang aankijken.
Toen er aan het begin van het jaar een aantal dingen niet lekker liepen, voelde ik meteen dat ik dit niet alleen kon oplossen. Heel gek dat je dat intuïtief aanvoelt. Of misschien niet gek omdat ik inmiddels een heel stuk verder ben in mijn persoonlijke ontwikkeling. Bovendien wilde ik absoluut niet terugvallen in de put waar ik bijna zeven geleden in beland ben.
Hulp vragen getuigt van kracht
Was ik eerst van mening dat je alle problemen zelf moet kunnen oplossen, kijk ik daar nu heel anders naar. Iedereen krijgt momenten in zijn leven dat het even niet vanzelf gaat, dat hij wel wat hulp van anderen kan gebruiken. Dat is niets om je voor te schamen. Sterker nog, ik ben van mening dat het juist super krachtig is om om hulp te vragen.
Tenslotte zijn we sociale wezens die op elkaar aangewezen zijn. Daar hoort ook hulp vragen bij. Althans dat vind ik. Er is niets mis mee om problemen zelf het hoofd te bieden en te proberen ze alleen op te lossen. Pas als je vastloopt of merkt dat je het echt niet alleen kunt, is het heel verstandig om de hulp van een ander in te schakelen.
Mooi maar heftig proces
In een van mijn podcastafleveringen wil ik dieper ingaan op hoe zo’n EMDR sessie in z’n werk gaat. Mocht je geïnteresseerd hierin zijn, wil ik je uitnodigen om eens een kijkje te nemen op mijn podcast ‘Life’s better after your burn-out’. Te vinden op o.a. Spotify, ITunes en andere podcastplatformen.
Het is te langdradig en ingewikkeld om in een paar zinnen uit te leggen. In mijn podcast kan ik dat veel uitgebreider doen. Ik kan wel verklappen dat het een intens, heftig maar ook mooi proces was. In de paar behandelingen die ik gehad heb, heb ik veel puin geruimd. Hard gewerkt dus.
Lichamelijk ziek
De eerste twee keer was ik na afloop fysiek niet lekker. Vooral na de tweede behandeling voelde ik me een paar dagen ellendig. Ik was misselijk, doodmoe en had hoofdpijn. Later hoorde ik van de psycholoog dat dit heel normaal is. Het is een teken dat je intern heel hard aan het werken bent om je trauma’s te verwerken.
Ik blijf het een bijzondere ervaring vinden dat je door naar een lampje te kijken en piepjes in je oren te horen, je hersenen kunt trainen traumatische herinneringen op een andere (en betere) manier op te slaan in je geheugen. Maar het werkt dus echt.
Doorbraken
Tijdens de laatste behandeling voelde ik dat ik door een barrière ging, dat er een doorbraak was. Ik heb het laatste puin geruimd en de herinnering afgesloten. Het voelde meteen anders dan tijdens en na de vorige twee sessies. Echt een bijzonder moment.
Ook in de dagen daarna had ik een ontzettend opgelucht, bevrijd gevoel. Alsof ik letterlijk meer lucht had en dieper kon ademhalen. Het gekke was dat ik tijdens de EMDR geen lucht kreeg. Ik zat als het ware op slot.
Traject afsluiten
De afgelopen keer heb ik samen met de psycholoog teruggekeken op de behandelingen. We concludeerden dat er genoeg werk was verzet en dat we dit traject kunnen afsluiten. Wel heb ik nog een afspraak staan over een paar maanden. Om te kijken of de groei die ik gemaakt heb in de afgelopen maanden zich voortzet.
Het is een heerlijk gevoel om te weten dat ik het trauma van school (en alles wat daarmee te maken heeft) een plekje heb kunnen geven. Op dit moment kan ik het goed aan om erover na te denken of te praten. Dit was hiervoor heel anders. Natuurlijk hebben er afgelopen maanden meer dan genoeg tranen gevloeid, terwijl ik dacht dat ik geen tranen meer over had.
Het is nu aan mij
Wil dat nu zeggen dat alles perfect is? Nee, en dat zal ook nooit gebeuren. Ik zal altijd uitdagingen op mijn pad krijgen waar ik mee zal moeten leren omgaan. De ene keer zal dat makkelijker en sneller gaan dan de andere keer en dat is oké.
Ik heb in handen hoe ik wil dat het verder gaat. De gedachte om te gaan werken, boezemt me nu niet meer zoveel angst is, al blijf ik het spannend vinden. Het is inmiddels ook al bijna zeven jaar geleden dat ik gewerkt heb.
Een opleiding
Het positieve is dat ik met een nieuwe (online) opleiding (ervaringsdeskundige) ga beginnen. Daar heb ik heel veel zin in. Ik ben super benieuwd wat ik in deze opleiding zal leren en hoe ik dat kan inzetten om anderen te helpen.
De eerste stappen zijn dus gezet. Ik weet dat ik het in mijn eigen tempo mag doen. Mocht er over een tijdje iets anders op mijn pad komen, dan is het oké. Ik bepaal zelf hoe en of ik daarmee omga. In plaats van me te gedragen zoals ik denk dat het van me verwacht wordt, volg ik nu mijn eigen weg. En dat is een heel fijn, bevrijdend gevoel.
Ik hoop dat je door het lezen van mijn blog een idee hebt hoe ik dit hele traject heb ervaren. Mocht je me hierover iets willen vragen, voel je vrij om te reageren. Dat kan via deze blog (op mijn website) of via een bericht via social media. Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden, haha. Ik vind het te gek als ik anderen hiermee kan inspireren.
Recente reacties