In verschillende blogs heb ik mijn gedachten gedeeld over wat andermans meningen/oordelen met me doen. Als je deze wilt teruglezen, kijk dan even bij de rest van mijn blogs J

In deze blog wil ik een incident van afgelopen week met je bespreken. Lees je mee?

De laatste specialisatie van de Schrijversacademie

In september (12 september om precies te zijn) was de allerlaatste bijeenkomst van de Schrijversacademie. Eéntje waar ik erg naar uit had gezien, omdat ik dan een behoorlijk tijdperk van bijna drie jaar af ging sluiten. Een periode waarin ik heel veel geleerd heb en vooral met heel veel plezier doorlopen heb.

Het was een geweldige online bijeenkomst, waarin we allemaal ons slotwerk mochten voordragen. Jammer genoeg kon de bijeenkomst, vanwege Corona, niet in real life plaatsvinden, maar zoals de andere bijeenkomsten gewoon online via Zoom.

Mooie feedback van mijn docent

Behalve feedback van elkaar kregen we natuurlijk ook feedback van onze docent. Ik heb de periode met Stefan als erg prettig ervaren. Hij was super enthousiast, wanneer ik hem vertelde over mijn ideeën en plannen en stuurde me op een goede, fijne manier in de juiste richting.

Ook de feedback van mijn medestudenten was voornamelijk positief en altijd opbouwend. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik me wel een beetje de vreemde eend in de bijt voelde, maar dat was voor mij niet nieuw (dat gevoel heb ik wel vaker, haha). De meesten uit onze groep schreven namelijk romans en hadden niet veel affiniteit met het fantastische genre. Of ze behoorden volgens eigen zeggen niet tot mijn doelgroep.

Je voelt het al aankomen…

Tja, en waar iedereen recht heeft op zijn of haar eigen mening gebeurde het afgelopen week voor het eerst dat ik negatief commentaar kreeg. Inhoudelijk kan ik het op zich wel handelen, al moet ik bekennen dat ik altijd de behoefte voel om me te verantwoorden. Dat was ook het ‘probleem’ niet.

Nee, deze feedback ging dieper. Het had met mij als persoon te maken. En ik had dit totaal niet zien aankomen. Het raakte me dan ook meer dan ik wilde toegeven. Heel stoer zei ik nog tegen Bart dat het me niet uitmaakte. Dat het slechts de mening van een ander was. En dat is ook zo, maar toch…

Als je jezelf niet kunt verdedigen

Misschien was het ook een nadeel om elkaar niet in het echt gezien te hebben. Je krijgt dan toch een ander beeld van iemand. Als je elkaar in de ogen kunt kijken en om toelichting kunt vragen, voelt dat anders.

Nu was ik overgeleverd aan de indruk die iemand van mij gevormd had op basis van een vier-of vijftal online bijeenkomsten. Dus waar maak ik me eigenlijk druk om, toch? Inderdaad, dat vroeg ik mezelf ook af.

Toch een antwoord geschreven

In eerste instantie wilde ik niet reageren en gewoon vriendelijk bedanken voor de gegeven feedback. Maar ergens bleef het knagen dat iemand blijkbaar deze gedachte over mij had, die in mijn ogen niet terecht was.

Niemand vindt het tenslotte leuk om arrogant genoemd te worden. Tenminste, ik spreek nu voor mezelf. Het grappige was dat ze haar bericht aan mij eindigde met de zin: ‘Het is geenszins als aanval bedoeld en ik hoop dat je het dan ook niet zo zult opvatten. Ik wil alleen het beste voor iedereen.’ Maar goed, na de voorgaande tekst voelde het voor mij toch anders en kon ik het niet níet als kritiek opvatten. Ik heb dan ook een heel net bericht teruggestuurd, waarin ik mijn interpretatie over haar gegeven feedback heb gedeeld.

Hoe anders je kunt overkomen op iemand

Ik heb natuurlijk vaker kritiek gekregen en, eerlijk is eerlijk, ik blijf het lastig vinden. Voel altijd de neiging om me te verdedigen of om dingen uit te leggen. Ik weet dat het opbouwende kritiek is en dat ik ervan kan leren. Dat besef komt meestal later als de woorden zijn ingedaald.

Maar wat ik nog nooit van iemand gehoord heb, is dat ik arrogant zou zijn en alles beter weet. Dat is echt totaal niet hoe ik in elkaar zit. Ik heb de wijsheid niet in pacht en pretendeer dat ook niet. Ik weet dat ik nog veel te leren heb en er genoeg te verbeteren is. Niemand is tenslotte perfect.
Toch deed het me pijn.

Wat wil mijn reactie eigenlijk zeggen?

Ik vroeg me dan ook af, waarom deze reactie me zo raakte. Het zegt immers meer over die ander. Of niet? Ik heb in verschillende boeken over persoonlijke ontwikkeling gelezen dat als een reactie van een ander je raakt, het iets is waar je zelf onzeker over bent of mee struggelt.

Vraag ik me misschien af of ik arrogant ben? Nee, dat niet. Wat het me wel duidelijk heeft gemaakt, is dat ik schijnbaar toch weer een masker op heb gehad tijdens deze specialisatie en een andere Ellen heb laten zien. De Ellen die het allemaal goed voor elkaar lijkt te hebben en die zelfverzekerd is.

Ik ben niet perfect, ik weet niet alles en ik ben op sommige punten heus wel onzeker. Ook over mijn schrijfkwaliteiten. Dus als mensen me daarop ‘aanvallen’, komt dat gewoon binnen. Er is me een spiegel voorgehouden en ik heb er eerlijk in gekeken.

Vanaf nu kijk ik weer vooruit en blijf ik niet meer hangen in een negatieve reactie. Die zullen er vast nog wel meer komen. Al blijf ik het lastig vinden, toch hoort het erbij. Je kunt nu eenmaal niet sturen hoe anderen over je denken of naar je kijken.

Hoe is dat bij jou? Kun jij goed omgaan met (opbouwende) kritiek? En hoe wapen jij jezelf tegen negatieve reacties of commentaren? Ik ben benieuwd of je tips voor me hebt.