Het avontuur gaat bijna beginnen

Een paar weken geleden deed ik een bekentenis. Heb je deze blog nog niet gelezen, klik dan even hier om up to date te zijn.
Afgelopen week kreeg ik een belangrijk telefoontje. In deze blog deel ik er alles over.

Lees je mee?

Innerlijk werk

Het zal vast niet de eerste keer zijn dat je mij hierover hoort praten. De gebeurtenis van bijna zeven jaar geleden die mijn hele leven veranderd heeft. Alweer zolang geleden en toch nog soms heel dichtbij. Vooral de afgelopen maanden kwamen heel veel (blijkbaar opgekropte) emoties los.

Hoewel ik dacht al zoveel innerlijk werk gedaan te hebben, is het schijnbaar niet gelukt om alles wat er gebeurd is een plekje te geven. Daar is meer voor nodig. In die blog van een aantal weken geleden heb ik daar al uitgebreid over geschreven.

Lange wachtlijsten

Helaas is het in Nederland momenteel lastig om snel professionele hulp te krijgen. De wachtlijsten voor een psycholoog of andere specialistische hulp zijn lang, heel lang. Toch heb ik de sprong gewaagd en heb ik mezelf aangemeld voor een intensief EMDR traject.

Dat de weken snel voorbij vliegen is wel duidelijk. Deze week werd ik namelijk gebeld door de organisatie waar ik me aangemeld heb voor de wachtlijst. In Deurne bleek er voorlopig geen plekje vrij te komen. Of ik ook openstond voor een andere stad. Natuurlijk sta ik daarvoor open. Ik wil geholpen worden.

Over twee weken begint het traject

En dan komt het nu wel erg dichtbij. Over twee weken heb ik mijn intakegesprek en de week erop de eerste behandeling. Nu ik het op papier zit, besef ik pas dat het waarschijnlijk heel heftig zal worden en dat het een heel avontuur zal zijn.

Ik weet het en toch kijk ik ernaar uit, hoe gek dat misschien ook klinkt. Zoals het nu is, voelt het gewoon niet goed. Ik wil me niet meer zo voelen en ik wil alle ellende een plekje geven. Gek dat je denkt dat iets nog ver weg is in de toekomst en dat het moment dan ‘opeens’ is aangebroken.

Nieuwsgierig

Natuurlijk ben ik ook nieuwsgierig. Nieuwgierig naar wat het traject precies inhoudt, hoe het zal voelen, wat het effect/resultaat zal zijn. Ik kan me er nu (nog) geen voorstelling van maken, al heb ik wel ooit in een tv-programma gezien hoe zo’n sessie eraan toegaat. Behoorlijk heftig.

Dat is ook waarom het me in eerste instantie heeft tegengehouden. Ik had het idee dat mijn ‘trauma’ niet heftig genoeg was. Stom dat je je eigen pijn/verdriet zo kunt bagatelliseren, alsof de ellende van iemand anders veel heftiger is.

Wat is een trauma?

In een van de lessen van de online cursus over stress en burn-out ging het over trauma’s. Ik herinner me dat ik tijdens het lezen van de informatie steeds dacht: Mmm, dit gaat over mij. Daarop volgde meteen de gedachte: Maar ik heb niets heftigs meegemaakt, waardoor ik getraumatiseerd kan zijn.

Totdat ik het er met andere mensen over had en zij zeiden dat een burn-out wel degelijk traumatisch kan zijn. Het is tenslotte niet niks om in zo’n diepe put terecht te komen en het gevoel te hebben dat je er nooit meer bovenop komt, dat je niets waard bent en nergens goed voor bent.

Tijd om het aan te pakken

Aangezien ik het jaren geparkeerd heb, dacht ik dat ik er voorgoed van verlost was. Maar dat had ik fout gedacht. Het sluimerde op de achtergrond, etterend als een open wond. Er moest alleen iets gebeuren waardoor de pijn opnieuw getriggerd werd.

Nu is het tijd om dit aan te pakken. Dat voelde ik meteen. Ik wilde het niet langer wegdrukken of doen alsof het er niet was. Daar zou ik niemand, en vooral mezelf niet, mee helpen. Ik moest die demonen aankijken en de strijd met hen aangaan. Binnenkort gaat dat dus gebeuren.

Ik houd jullie op de hoogte

Sommige mensen kunnen misschien niet begrijpen waarom ik hier zo openlijk over deel. Dat is voor mij heel belangrijk, het voelt als mijn missie. Waarom zou ik het niet doen? Ik hoef me niet te schamen voor het feit dat ik ziek ben geworden. Juist omdat ik altijd zo over mijn grenzen heen ben gegaan en keihard voor mezelf ben geweest, ben ik erin terechtgekomen.

Daarom deel ik mijn verhaal, al is het maar om één iemand te kunnen helpen met mijn ervaringen. Als ik weet dat een ander zich aan mijn verhaal kan optrekken, is het ergens goed voor geweest. En anders is het gewoon goed voor mezelf. Ik vind het fijn om hierover te schrijven en te praten. Het lucht mij op en het werkt therapeutisch.

Conclusie; zeer binnenkort start een nieuw avontuur. Stap ik uit mijn comfortzone en loop ik het onbekende tegemoet. In de komende blogs zal ik mijn proces met je delen, in de hoop dat iemand er iets aan heeft.