Afgelopen week heb ik super veel leuke reacties gehad op het krantenartikel dat in het Eindhovens Dagblad verscheen en op de podcastaflevering die vorige week woensdag online kwam. Bedankt als jij ook een reactie hebt achtergelaten.
In deze blog wil ik een korte sprong terug in de tijd maken. Lees je mee?
15 december 2015
Woensdag was het 15 december. Nou en, wat is daar speciaal aan? Voor mij is het een dag die ik nooit zal vergeten. Waarom? Dat ga ik in deze blog met je delen.
Zes jaar geleden ging ik, nietsvermoedend, naar school. Nog maar anderhalve dag en ik had kerstvakantie. Niets aan de hand, toch?
Hoe anders zou het gaan? Hoe had ik kunnen weten wat er daarna allemaal op me af zou komen? Achteraf is het maar goed dat ik het niet wist. Zelfs al had ik het wel geweten, had het geen verschil gemaakt. Dingen gebeuren namelijk niet zonder reden. Daarvan ben ik overtuigd.
Het begin van een nare periode
Die bewuste dinsdag ging ik behoorlijk gespannen naar school. De vraag of alles goed met me ging, was de druppel die de emmer deed overlopen. Ik stortte in en vertrok een uur later huilend naar huis. De rest van het verhaal is je inmiddels bekend (zo niet, klik hier om alle blogs hierover te lezen).
Nog steeds had ik geen idee dat die dag het begin zou zijn van een heel moeilijke, donkere periode uit mijn leven (en niet alleen dat van mij, ook van de rest van het gezin). De eerste dag thuis voelde onwerkelijk, alsof het over iemand anders ging. Het besef dat er iets gruwelijk mis was, was nog niet volledig tot me doorgedrongen. Dat zou ik echter gauw genoeg merken.
De tijd is voorbij gevlogen
Inmiddels zijn we zes jaar verder en er is in die tijd ontzettend veel gebeurd. Heel veel mooie dingen, maar ook heel veel narigheid en ellende. Vooral de eerste twee jaar waren behoorlijk heftig en zwaar. Ik heb ontzettend veel verdriet gehad en ben echt door een diep dal gegaan. Dat durf ik gerust te zeggen. Leuk was het niet. Verre van zelfs.
Toch lijkt het, als ik terugkijk, alsof de tijd voorbij gevlogen is. Het eerste jaar leek in slow motion voorbij te gaan, maar zodra ik aan mijn herstel begonnen was, ging de tijd weer sneller voorbij. Althans, zo leek het.
Veel geleerd
Natuurlijk heb ik in die jaren enorm veel geleerd. Om vooruit te komen, zul je eerst door een diep dal moeten gaan. Om licht te ervaren en zien, moet je eerst door het donker gaan. Het klinkt mysterieus, maar zo voelde het wel. Je kunt iets pas echt voelen als je het meegemaakt en doorleefd hebt.
Dankzij de vele gesprekken met Bart, mijn (schoon)ouders, broer en psychologe heb ik mezelf opnieuw leren kennen. Heb ik de moed gehad om de dingen aan te pakken die me in de ellende gebracht hebben. Dat betekent niet dat ik honderdtachtig graden omgedraaid ben. Sommige eigenschappen zullen nooit veranderen. Sommige dingen zullen altijd breekbaar blijven. En dat is oké.
Trots
Hoe ongelofelijk zwaar en klote die periode ook is geweest, toch denk ik dat het me sterker heeft gemaakt. Ik ben eruit gekomen en sta nog steeds overeind. ‘What doesn’t kill you, makes you stronger’ is een quote waar ik helemaal achter kan staan. Moeilijke dingen doorleven, maakt je sterker.
Terugkijkend ben ik vooral trots. Trots op mezelf, maar ook enorm trots op Bart en de kinderen. Hoe wij ons als gezin hier doorheen hebben geslagen, is een wereldprestatie. Door altijd met elkaar in gesprek te blijven, hebben we dit doorstaan. Dat zullen wij ook altijd blijven doen. Praten, praten, praten. Zo ontzettend belangrijk. Zoeken naar oplossingen, naar manieren om verandering aan te brengen. Dat helpt.
Hoop
Behalve trots voel ik ook hoop. Ik weet dat er mooie dingen in het verschiet liggen. Dat er zoveel meer mogelijk is dan ik nu kan zien of bedenken. En al weet ik nog niet hoe het zal verlopen, ik vertrouw erop dat de juiste dingen op het juiste moment op mijn pad komen.
Dat geeft een fijn en warm gevoel. Het betekent niet dat er nooit meer vervelende of moeilijke dingen zullen gebeuren, want zo is het leven. Omgaan met tegenslag, verdriet en teleurstellingen is nu eenmaal part of life. Zo is het altijd geweest en zo zal het ook altijd zijn. Dat accepteer ik. Ik weet ook dat we er samen uit zullen komen, hoe dan ook. En dat is een heel geruststellend gevoel.
Afgelopen week ben ik weer even teruggegaan in de tijd en heb ik mezelf toegestaan terug te denken aan hoe het was. Ik weet dat het geen zin heeft om te lang in het verleden te blijven hangen. Het lost niets op en er verandert niets. Toch kan het geen kwaad om herinneringen op te halen, om even terug te gaan naar dat gevoel. Vooral met de wetenschap dat ik nu heel anders in het leven sta.
Ik kijk vooruit met hoop en zin in de toekomst. Ik ga er iets moois van maken!
Recente reacties