Een ontroerend compliment van mijn zoon

Oké, ik geef toe, dit wordt een heel kwetsbare blog. Maar wel één die ik met ontzettend veel dankbaarheid en trots schrijf.
Ik hoop dat je net zoveel geniet van het lezen ervan als ik van het schrijven.

Schoolopdracht

Kjell moet voor het vak levensbeschouwing een tijdschrift maken over zijn leven en daarin personen verwerken die hem geïnspireerd hebben of nog steeds inspireren. Hoe mooi dat hij hiervoor zijn eigen ouders gebruikt.

Ik moet zeggen dat ik tijdens mijn middelbare schooltijd nooit zulke opdrachten hoefde te maken. Dat kinderen dit nu wel doen, vind ik dan ook een grote verbetering. Voor hun ontwikkeling is het namelijk heel goed om bezig te zijn met wie je wilt zijn over 1 jaar, 5 jaar of 10 jaar. Hoe moeilijk het misschien ook is om dat nu al te kunnen weten. Ik bedoel, niemand kan immers in de toekomst kijken.

Complimenten

Eén van de opdrachten is om een aantal mensen in je omgeving een (gemeend) compliment te maken. ‘Bij jou vond ik dat super gemakkelijk, mam,’ zei Kjell. Nou, ik was uiteraard erg benieuwd naar zijn compliment.

Onderstaande bericht heb ik met zijn toestemming in mijn blog mogen gebruiken (leg de tissues maar vast klaar! 😉):

“Mama, ik ben trots op jou dat je uit je burn-out bent gekomen en nou een mooi avontuur als schrijver tegemoet gaat en dat je weer gelukkig bent.
Ik ben blij dat ik mama weer in een gelukkige bui kan zien. Het was namelijk echt heel erg toen ons mam in een soort van depressie zat. Ik vond dat best moeilijk om mee te leven en vooral om ons mam zo ongelukkig te zien. Ik ben ook erg blij dat het nu weer goed met je gaat en dat je weer gelukkig bent en doet wat je echt leuk vindt om te doen.”

Diep geraakt

Je zult begrijpen dat dit me enorm aangreep toen ik het las. Hij stuurde het naar me terwijl hij op school aan deze opdracht werkte. Ook voor Bart had hij een mooi, persoonlijk compliment geschreven.

Het raakt me ontzettend dat hij dit geschreven heeft. Het laat me zien dat uit een heel moeilijke periode iets heel moois kan ontstaan. Dat het oké is om een tijdje wat minder goed in je vel te zitten, maar dat je omgeving veerkracht genoeg heeft om hiermee om te gaan.

Dit zouden we veel vaker mogen doen

Deze opdracht heeft me aan het denken gezet. Ik denk dat hier voor gezinnen kansen liggen om met elkaar in gesprek te gaan en echt eerlijk durven te zijn. Niet alleen over de fijne en leuke dingen, maar ook over moeilijke of ‘enge’ momenten in je leven. Het is niet makkelijk om over persoonlijke onderwerpen te praten.

Tegelijkertijd geeft het me vertrouwen dat het juist goed is om meer je gevoelens te durven uiten en bespreken. Dat dit iets is wat je eigenlijk veel vaker zou moeten doen. Er ontstaan vaak hele waardevolle, mooie gesprekken. Sowieso mogen er veel meer complimenten gegeven worden aan elkaar. Iedereen vindt het fijn om gezien, gehoord en gewaardeerd te worden.

Echt luisteren

Ik heb me bewust niet vaak uitgelaten over de situatie in de wereld, maar dit laat mij het belang zien van echt naar elkaar luisteren zonder oordelen. Hoe anders je misschien ook in het leven staat en hoe moeilijk je het ook vindt om op een goede manier je balans te vinden in deze crisis, toch is in gesprek gaan het beste medicijn.

Tegenwoordig wijst iedereen naar elkaar met opgeheven vingertje om een ander te beschuldigen van ‘fout’ gedrag. Natuurlijk heb ik mijn eigen mening over deze situatie, maar ik probeer altijd open te staan voor andermans visie. Het heeft namelijk geen zin om een eindeloze discussie te voeren over wat goed is of fout. Daar kom je niet uit. En daar gaat het denk ik ook niet om. Het is belangrijk om door het gesprek aan te gaan, jezelf te verplaatsen in een ander en deze mening te respecteren.

Een wijze les

Kjell verwoordde het gisteren prachtig. Hij zei dat hij zichzelf door deze opdracht leerde kennen zoals hij nog nooit eerder had gedaan. En dat is voor mij de essentie van deze opdracht. Door jezelf te leren kennen en accepteren, maak je een enorme groei door als mens. Kun je werken aan dingen die je moeilijk vindt of die verbetering behoeven. Niemand is tenslotte perfect en dat is ook helemaal niet nodig. Je bent goed zoals je bent. Dat is de wijze les die ik eruit gepikt heb.

Conclusie

Het is misschien een wat filosofische, zware blog geworden, maar ik houd daarvan. Ik zei tegen Kjell, dat ik het een waanzinnig goede opdracht vind, waar ze heel veel waarde uit kunnen halen en waar ze veel van zullen leren.

Ik zou willen dat ik dat toen zo’n opdracht had mogen maken, al vraag ik me af of ik op dat moment al zo naar mezelf kon kijken. Ik zie wat dat betreft wel degelijk een vooruitgang. Het is nooit te vroeg om met persoonlijke ontwikkeling bezig te zijn.

Ik hoop dat ik jou heb kunnen inspireren met mijn verhaal. Een heel fijn weekend!