In deze blog ga ik dieper in op hoe ik werk en gezin combineerde. Iets dat achteraf moeilijker bleek te zijn, dan ik aanvankelijk had gedacht.
De eerste jaren genoot ik met volle teugen van mijn werk. We hadden nog geen kinderen en ik kon al mijn aandacht aan mijn baan geven. Ik verzon leuke lessen, had fijne collega’s en deed naast mijn werk genoeg ontspannende dingen met mijn vriend Bart. Alles leek te kloppen. Bart en ik kochten na bijna een jaar werkzaam te zijn op school samen een huis en we gingen trouwen. Op onze bruiloft was mijn hele klas getuige van ons ja-woord en hadden we een heuse kinderreceptie. Echt heel schattig.
Dit wakkerde mijn moedergevoelens flink aan en na een aantal jaren kregen we ons eerste kindje; een dochtertje Nynke. Mijn geluk kon niet op. Maar alhoewel ik de geboorte van ons meisje heel bijzonder vond, toch was het een zware periode: vele slapeloze nachten, hartverscheurende huilbuien en weinig tijd voor mezelf. Ik keek dan ook ontzettend uit naar het moment waarop ik weer aan het werk mocht. Klinkt erg ondankbaar, hè?
Parttime werken ideaal?
Met alleen Nynke viel mijn werk en gezinsleven prima te combineren. Ook de komst van zoontje Kjell, bijna anderhalf jaar na Nynkes geboorte, bracht in die zin weinig verandering met zich mee. Alle kinderen uit mijn klas (groep 8 had ik intussen) kwamen op kraamvisite en mochten om beurten Kjell vasthouden. Een heel aandoenlijk gezicht; slungelige lijven, die onhandig een baby’tje vasthielden.
Ook dit keer had ik veel zin om weer te beginnen. Ik was iemand die graag iets anders om handen had dan de hele dag kleine kindjes om me heen. Natuurlijk genoot ik van hen en deed ik leuke dingen met ze, maar even tijd voor mezelf was ook erg fijn. Zo voelde het althans voor mij. Even wat anders aan mijn hoofd dan poepluiers, op uur en tijd eten en/of drinken, slaapjes, enzovoorts. Mijn werk voelde waarschijnlijk op dat moment meer vertrouwd. Bovendien had ik een super lieve en gezellige collega, waarmee ik graag samenwerkte. We hadden samen de grootste lol en konden uren kletsen en lachen. Eigenlijk super fout, want het ging soms meer over ons eigen, behoorlijke turbulente, leven dan over lesgeven en kinderen.
Thuis was alles immers prima geregeld. Ik maakt me daarom ook geen moment zorgen om de kindjes, die waren namelijk bij de opa’s en oma’s in zeer goede en liefdevolle handen. Zij wilden maar al te graag oppassen om op deze manier zoveel mogelijk van hun kleinkinderen te genieten. Heerlijk, toch?
Hoelang blijft dit geluk voortduren?
Ik hoor je bijna denken; dit verhaal heeft een happy end. Alles gaat zo goed, daar kan niets fout gaan. Ik dacht zelf ook lange tijd dat ik alles perfect voor elkaar had. En iets wat goed is, moet goed blijven. Daar ging ik voor en streefde ik naar. Bijna vier jaar na de geboorte van Kjell, werd ons geluk uitgebreid met de komst van dochtertje Yfke. Dit keer genoot ik enorm van het thuis zijn. Ik nam zelfs ouderschapsverlof op (van zowel Nynke als Kjell en Yfke). Dit betekende dat ik bijna drie jaar mocht thuisblijven op de woensdag en ik voortaan op maandag en dinsdag naar school ging.
Maar zover was het nog niet. Eerst maar eens met volle teugen genieten van mijn zwangerschapsverlof. Dat vloog voorbij en voordat ik het wist, was het moment van werken weer aangebroken. De gedachte dat het voorlopig maar voor twee dagen was, deed me goed. Ik had eigenlijk helemaal geen zin om te werken. Thuis had ik het best druk met drie kleine kindjes en op school veranderde er steeds meer. Helaas niet allemaal ten goede.
De eerste barstjes zichtbaar?
Nu ik terugkijk op de laatste jaren valt me op, dat vanaf het moment dat mijn geliefde directeur met pensioen ging bij mij ook iets veranderde van binnen. Alsof ik ergens diep van binnen aanvoelde dat het vanaf die tijd niet beter zou worden, maar wel anders. Een nieuwe directeur, een nieuw gebouw, steeds meer administratie, meer en meer probleemkinderen en allerlei ontwikkelingen, waar ik me niet prettig bij voelde. Helaas had ik nooit mijn gevoelens uitgesproken, toen niet en nu al helemaal niet. Bij onze nieuwe directeur moest ik mezelf immers nog bewijzen. Hoe kun je dat beter doen dan te laten zien dat je keihard werkt, nooit zeurt en alles aanpakt?
Regelmatig kreeg ik te horen: “Dat kun jij, jij bent flexibel, je houdt van een uitdaging en gaat moeilijkheden niet uit de weg.” Nee, inderdaad. Ik slikte ze in, zoals ik met alles deed. Slikken en accepteren. Vooral niet laten doorschemeren wat je werkelijk denkt en voelt. Mijn gevoel liet ik in mijn werk dus nooit spreken. Alleen mijn verstand. Ik was erg gevoelig voor complimenten en zinnetjes als: Jij bent flexibel en jij kunt deze uitdaging aan. Die streelden mijn ego en zorgden ervoor dat een enorme bewijsdrang kwam opzetten. “Ik zal jullie wel eens een poepie laten ruiken!”
Thuis kwamen de opgekropte gevoelens er heus wel uit, hoor. Ik ben tenslotte ook maar een mens met al z’n zwakheden. Mijn gezin moest het dus regelmatig ontgelden. Dat hadden ze niet verdiend, maar het gebeurde helaas wel.
Zo, dat is genoeg voor vandaag. Volgende keer schrijf ik over hoe ik langzaam dieper en dieper wegzakte in een put. Pff, niet gemakkelijk. Ik hoop dat je mijn blog weer bezoekt en nieuwsgierig bent naar het vervolg van mijn verhaal.
Hebben jullie ook wel eens meegemaakt dat je het gevoel hebt alsof er iets angstaanjagends staat te gebeuren, maar je niet weet wat het is? Het zwaard van Damocles dat boven je hoofd hangt? Ik ben erg benieuwd naar jullie ervaringen. Laat ze gerust in de reacties achter.
Tot volgende keer.
Liefs Ellen
Recente reacties