Mijn bijzondere sollicitatiegesprek was het begin van mijn avontuur als juf. Eindelijk zou ik een eigen klas krijgen.Wie kan nu zeggen dat ie gesolliciteerd heeft vanuit het buitenland via een (toen nog) draagbare telefoon in een auto omringd door water? Ik schat die kans klein in.
Cool was het echter wel. Tenminste, ik ben er zelf trots op. Dat kun je vast begrijpen.
Het eerste jaar
De rest van de vakantie keek ik de tijd voorbij; het kon me niet snel genoeg midden augustus worden, want dan startte het nieuwe schooljaar en dus mijn nieuwe leven als echte juf. Het eerste half jaar had ik nog niet echt mijn eigen klas, maar had ik parttime groep 7, een dag ondersteuning bij de kleuters en een ochtend in de week groep 4. Mijn contract was voor 32 uur, dat betekende vrijdagmiddag lekker vrij.
Ik was uiteraard behoorlijk gespannen; de nacht voordat het allemaal begon, deed ik zowat geen oog dicht en toen ik eenmaal sliep, droomde ik van een klas schreeuwende kinderen die ik met geen mogelijkheid stil kon krijgen. Gelukkig verliep mijn eerste echte werkdag een heel stuk soepeler en had ik het gevoel alsof ik op wolken liep. Het ging geweldig; de kinderen luisterden gewoon en waren enthousiast, ik kreeg geen commentaar van boze ouders en zelf was ik ook erg tevreden.
Alleen maar positieve ervaringen?
Nu denk je vast; ja, ja, dat klinkt bijna te mooi om waar te zijn. Ging er dan helemaal niks fout?
Tuurlijk ging er wel eens iets mis en kreeg ik zelfs te maken met een behoorlijk agressieve ouder. Ik schrok me wezenloos toen hij tegen me uitviel, maar bleef professioneel en koel en handelde het, voor mijn gevoel, netjes af. Nadien ging ik meteen op kantoor mijn verhaal doen en kreeg gelukkig bijval van de directeur. Het gaf me een warm gevoel dat ik iemand had die achter me stond en me steunde.
Het liep allemaal met een sisser af, maar ik hoopte dit soort situaties niet al te vaak mee te maken. Nee, leuk was het zeker niet, maar het kon altijd erger, hield ik mezelf voor. Ik kwam er nog goed vanaf in vergelijking met wat andere collega’s meemaakten. Ik hoorde van hen verhalen over ouders die bijna schuimbekkend voor hen stonden of stampvoetend en scheldend dreigend voor hen hadden gestaan; klaar om aan te vallen. Dan was het bij mij meegevallen, toch?
Dat was mijn manier van omgaan met moeilijke en vervelende situaties. Relativeren en denken dat het bij anderen altijd net een graadje erger was. Ik praatte mijn eigen nare gebeurtenissen goed en deed alsof het allemaal wel meeviel. Ik denk nu dat het mijn manier van oplossen was; dingen wegstoppen en doen alsof ze er niet waren. Of te bagatelliseren. Ik wilde bovenal mezelf bewijzen, laten zien hoe dapper ik met mijn eenentwintig was en hoe goed ik met dit soort vervelende dingen omging. Knap vond ik mezelf en vooral heel volwassen. Had ik toen al meer van me af moeten bijten? Mijn gevoelens beter onder woorden moeten brengen? Achteraf natuurlijk makkelijk gezegd.
Balans van mijn eerste jaar opmaken
Ik had dat eerste jaar ontzettend veel geleerd. Ik had zelfstandig een compleet nieuwe instroomgroep opgestart met aan het eind van het schooljaar 26 net 4-jarige kleuters. Een hele uitdaging (zoals dat zo mooi heet), die ik met beide handen aanpakte. Collega’s waren vol lof, ouders en kinderen waren enthousiast en zelf was ik ook erg tevreden. Ik had zelfs met mijn klasje het plaatselijke krantje gehaald, omdat ik met mijn hele groep een uitstapje naar het Dolfinarium had gewonnen (de eerste prijs, die ik gewonnen had naar aanleiding van een wedstrijd van het Astmafonds). Gaaf toch? Welke beginnende leerkracht kon zeggen dat hij of zij met John de Wolf op de foto stond? Hij was degene die de prijs had uitgereikt.
Vergaderingen bijwonen en glunderend luisteren naar wat er allemaal ter tafel kwam. Wat voelde ik me volwassen en meetellen in het arbeidsproces. Mijn werk gaf me voldoening, ik was voor de kinderen uit mijn klas erg belangrijk; er werd met bewondering naar me opgekeken en ik deed het helemaal zelf. Er was nu geen brommende mentor die op alles wat ik deed commentaar had en me het gevoel gaf dat ik alles verkeerd deed. Ik was niet meer dat onzekere meisje van een paar jaar geleden. Ik voelde me sterker dan ooit.
En zo ging mijn eerste jaar als juf voorbij. Mijn gevoel dat het anders zou zijn als ik zelf een klas zou runnen, bleek te kloppen.
Misschien kwam het dan toch allemaal goed?
Ik zou zeggen: blijf vooral lezen en kom volgende keer zeker een kijkje nemen. Dan ga ik het hebben over de combinatie werk en gezin. Een complex iets zou later blijken. Hoe was dat voor jullie?
Tot dan
Liefs Ellen
p.s. Hoe hebben jullie je eerste tijd als startende werknemer ervaren? Ik lees het graag in de reacties hieronder.
Recente reacties