Ah, super dat je er weer bent. Leuk! Ik neem aan dat je nieuwsgierig bent naar het vervolg van mijn vorige blog. Nou, buckle up; hier komt ie dan. Ik neem je mee in mijn reis op weg naar juf. De moeilijke momenten tijdens mijn opleiding. De twijfels, maar ook de innerlijke strijd die ik gevoerd heb.
De pabo: was dat nou wel de goede keuze?
Een veelgehoorde uitspraak: “Het is overal wel wat. Het kan niet altijd alleen maar rozengeur en maneschijn zijn”, die bij mij thuis vaak werd gebruikt. Dit in mijn achterhoofd hebbend, liet ik het wel uit mijn hoofd om voor mezelf toe te geven dat het misschien wel eens een verkeerde keuze kon zijn. Vooral de beoordelingen van mijn mentoren en stagebegeleiders, maar meer nog de gezelligheid met mijn klasgenoten en de lol tijdens de lessen en in de pauzes niet te vergeten, maakten dat ik dacht op de goede weg te zitten.
Ik haalde mooie cijfers en werd daar erg enthousiast van en zo ging het eerste en tweede leerjaar voorbij, zonder al teveel moeite. Goed, het schrijven van ellenlange lesschemaformulieren (afgekort als LSF) zou nooit mijn grootste hobby worden en ik kon als een berg opzien tegen het geven van bepaalde lessen of het horen van kritiek ( oh nee, opbouwende feedback), toch leek alles van een leien dakje te gaan.
Kink in de kabel
Totdat…je raadt het al.
In het derde leerjaar kwam ik op een stageschool in mijn eigen woonplaats terecht. Aangezien mijn vorige vier beoordelingen overwegend positief waren, dacht ik deze stage ook zonder kleerscheuren door te komen.
Oeps! De grootste vergissing ooit. Samen met hetzelfde klasgenootje bezocht ik deze stageschool en waren de andere keren mijn beoordelingen positiever dan de hare, dit keer waren de rollen omgedraaid. Voor mij onbegrijpelijk en vooral moeilijk te verkroppen; perfectionistisch als ik was (en nog steeds ben, overigens). Het boterde niet echt met mijn mentor en ik voelde me net een klein kind, dat steeds op z’n nummer werd gezet. Niets leek meer goed te gaan en mijn zelfvertrouwen en plezier verdween als sneeuw voor de zon.
Opgelucht was ik, wanneer er weken tussen stagedagen zaten en ik even gewoon Ellen mocht zijn en plezier had in de lessen met mijn klasgenoten, bij wie de stage nagenoeg perfect verliep. Slapeloze nachten, nachtmerries en buikpijn, zodra de stage weer in zicht kwam. Oh nee, wat zou er dit keer fout gaan? Welk commentaar zou ik nu weer krijgen?
Je zou denken; de TWEEDE waarschuwing. HALLO! Waar ben je mee bezig? Inderdaad, die gedachte kwam tijdens dat leerjaar heel vaak in me op, maar ik verdrong ‘m steeds. Het kan niet, het mag niet. Ik moet afmaken waar ik aan begonnen ben. En trouwens; wat zou ik anders in godsnaam moeten gaan doen?
En stug doorgaan!
Wat was mijn antwoord op al die vragen en twijfels? Niet zeuren, Ellen. Gewoon stug doorgaan en volhouden. Schouders eronder zetten en ze een poepie laten ruiken. Ik zou iedereen wel eens laten zien wat ik allemaal kon. Puh! Hoezo; onvoldoende of twijfelachtig? Dat waren de precieze bewoordingen die op mijn beoordeling prijkten. Ik kreeg zelfs een heus contract, waarin stond dat ik er alles aan ging doen om een voldoende te halen en de twijfels weg te nemen, zodat ik alsnog aan het vierde leerjaar mocht beginnen.
Nu ik hier typ en terug denk aan dit moment, aan het contract dat ik moest ondertekenen, komt het gevoel van machteloosheid terug. En hoe! Woede borrelt in me op. Hoe durfden ze? Ik, die het al die tijd goed gedaan had en dankzij de mismatch met mijn mentor nu opeens dit contract in mijn maag gesplitst kreeg.
Ik was gereduceerd tot een hoopje ellende met nul komma nul zelfvertrouwen. Ik was mezelf compleet kwijtgeraakt. De enige gedachte die me op de been hield was: “Wacht maar af, als ik later zelf een klas heb, dan gaat het helemaal anders. Ik kan het echt wel, jullie zullen het allemaal zien.”
Strijdbare Ellen
In mijn hoofd stak ik mijn middelvinger op naar iedereen die niet in mij geloofde. Dat wantrouwen, het gevoel de hele tijd met argusogen bekeken te worden, mensen die me continu op mijn lip zaten. Ik werd er gek van. En zelfs vanuit de Pabo kreeg ik niet de steun, die ik zo keihard nodig had en die ik zelfs verwacht had. Niks! Zoek het lekker zelf uit, was het gevoel dat ik kreeg van mijn stagebegeleider. Hij maakte het er niet makkelijker op en ik heb het hem kwalijk genomen, dat hij niet achter mij stond maar mijn mentor op zijn woord geloofde.
Ik beloofde mezelf plechtig dat, mocht ik later ooit een stagiaire krijgen, ik hem of haar nooit op deze manier zou behandelen. Respectloos, me aan mijn lot overlatend. Alleen! Een ontzettend naar gevoel, dat ik tot op de dag van vandaag nog steeds voel als ik eraan terug denk. Dat gun ik niemand.
Volgende keer:
Hoe ik, ondanks al deze ellende, toch mijn opleiding afmaakte en begon aan mijn carrière als juf, hopende dat alles beter zou worden als ik mijn diploma eenmaal op zak had en mijn eigen klas zou hebben.
Nieuwsgierig geworden? Kom zeker een kijkje nemen, dat zou ik te gek vinden. Ook leuk als je hieronder een reactie achterlaat. Herken je jezelf in mijn verhaal? Is jou ook zoiets overkomen? En hoe heb je toen gehandeld? Ik ben erg benieuwd naar jullie ervaringen.
Liefs Ellen
Recente reacties