Je leest in de titel al dat dit verhaal geen goede afloop heeft. Dat D-day eraan zat te komen. Inderdaad, het ging gigantisch mis. Het is een proces geweest dat jaren en jaren geduurd heeft, totdat uiteindelijk op 15 december 2015 de zogenaamde bom barstte.
Had je dan vooral geen signalen, die erop duidden dat je jezelf voorbij liep? zal je jezelf afvragen. Tja, vast wel, nee; zeer waarschijnlijk wel, maar ik wilde ze niet zien.
Waar ging het mis?
Een aantal jaren terug zei een collega eens tegen mij: “Je bent zo anders. Je lesgeven ziet er erg geforceerd uit. Je bent jezelf niet meer.” Ik was gekwetst door haar woorden, al liet ik dat niet merken. Ik wuifde haar woorden weg en zei dat er niets aan de hand was.
Deze zin is me echter altijd bijgebleven, en nu ik erop terugkijk, was dat dus één van die signalen. Duidelijker kun je ze niet krijgen, toch? En het gekke is: ze had gelijk. Ik voelde me daadwerkelijk anders. Het ging niet meer vanzelf, niet als “vroeger” tenminste, het kostte me meer en meer moeite om die leuke, spontane en lieve juf te zijn. Ik genoot niet meer van het lesgeven, nee het voelde eerder als een opgave, iets dat nu eenmaal moest. Moeilijke kinderen, die niet goed luisterden, stelden me voortdurend op de proef en vergden al mijn geduld. Bergen energie kostte het me om mezelf in te houden om niet de hele dag tegen hen uit te vallen. Iets wat me overigens steeds meer moeite kostte en ook niet goed lukte. Ik mopperde me wat af op een dag. Ja, dat klinkt zeker afschuwelijk en dat is het ook. Ik heb me zó schuldig gevoeld. Die kinderen verdienden het niet dat ik zo slecht over hen dacht. Het lag aan mij en niet aan hen.
Het incident
In het schooljaar 2013-2014 had ik een erg moeilijke groep, met veel “probleem”-kinderen. Eén van hen haalde het bloed onder mijn nagels vandaan. Hij kroop als het ware onder mijn huid en raakte het diepste van mijn ziel. Hij had een mooi, lief gezichtje, maar voor mij leek hij eerder op de duivel in vermomming, erop uit om mij te verwoesten. Dat lukte hem vrij aardig.
Op een dag, na het zoveelste akkefietje, was ik het zo beu, dat ik hem letterlijk de klas heb uit heb gesleurd aan zijn arm. Het gevoel dat hij toen bij mij opriep, kan ik nu nog naar boven halen. Complete wanhoop en pure frustratie, en erger nog: vreselijke ontembare woede. Ik heb me nog net op tijd kunnen beheersen om hem niet keihard tegen zijn bol te slaan. Maar veel scheelde het niet.
Minutenlang heb ik staan trillen op mijn benen. In de klas heerste doodse stilte. De andere kinderen hadden wel in de gaten dat het menens was en dat ik woest was. Dit incident was ternauwernood goed afgelopen, nou ja, ik had me tijdig weten te beheersen in ieder geval.
Vanaf dat moment was ik doodsbang dat dit nog een keer zou gebeurden. Dat ik op een dag wel de controle over mezelf zou verliezen en wat zou er dan gebeuren? Ik stond niet voor mezelf in.
Hoe nu verder?
Het jaar kroop tergend langzaam voorbij en opgelucht haalde ik adem toen deze groep afscheid nam. Het daarop volgende schooljaar kreeg ik een iets makkelijker e groep, maar mijn gevoelens bleven hetzelfde. Ook dit schooljaar zaten er kinderen in mijn groep die mijn geduld behoorlijk op de proef stelden. Ik leefde van vakantie tot vakantie, van maand tot maand, week tot week, dag tot dag en op het laatst van pauze tot pauze. Iedere dag die voorbij was, voelde bijna als een overwinning. Wat een leven, hè? Je kunt het je misschien niet voorstellen. Ja, nu ik het opschrijf en erover nadenk, vraag ik mezelf ook af hoe ik het zo lang heb kunnen volhouden. Een pretje was het zeker niet.
Was er dan niks dat ik leuk vond? Natuurlijk wel, anders was ik waarschijnlijk al veel eerder ingestort. Mijn collega’s en de leuke contacten die ik met hen had, zorgden ervoor dat ik het volhield. Ze voelden als mijn familie; met hen had ik tenslotte de meeste tijd van mijn leven doorgebracht, ze kenden mij door en door. Maar was dat wel echt zo? Wisten zij echt wat er in mij omging? Konden ze dat überhaupt weten? Het antwoord is simpel: NEE! Niemand wist dit; mijn collega’s niet, zelfs mijn man niet. Eigenlijk wist ik het zelf niet eens. Ik drukte al deze gevoelens weg, heel ver weg en deed alsof ze er niet waren. Het was mijn manier van overleven.
En in plaats van rustig aan te doen, haalde ik me nog meer werk op de hals en putte ik mezelf iedere dag compleet uit door allerlei bezigheden en activiteiten uit te voeren. Iedere woensdag om kwart over twaalf haalde ik opgelucht adem, wanneer de kinderen het klaslokaal verlieten. Fieeuww.. tot maandag was ik weer van hen verlost. Vreselijke gedachten, ik weet het, maar het was wel zo. Ik voelde me bevrijd.
Je kunt je nu dus heel goed voorstellen dat dit tot een climax moest komen. Inderdaad, op 15 december 2015 veranderde mijn leven voorgoed. Ik noem deze dag D-day! Nu weet je nog steeds niet wat er op die dag gebeurde, dat klopt. In mijn volgende blog zal ik hier uitgebreid op ingaan.
Kom je ook weer lezen?
Heb je zelf ook te maken gehad met een gebeurtenis die grote impact op je leven heeft gehad? Laat het me weten in de reacties hieronder. Ik kijk er naar uit.
Liefs Ellen
Recente reacties