Vorige keer schreef ik over de rust, die ik eindelijk een beetje gevonden had. Hoeveel moeite het me heeft gekost en hoe blij ik was dat ik durfde te kiezen voor de dingen die voor mij goed voelden en niet de dingen die me opgelegd werden.

Nu het eindelijk weer een beetje vooruit ging, kwam ik tot mezelf. Bij mijn nieuwe psychologe vond ik gehoor en had ik het gevoel dat er echt naar me geluisterd werd. Dat ze me zag, zoals ik was: gewoon Ellen, en niet die zieke juf die zo snel mogelijk terug voor de klas moest. Ik mocht voor de eerste keer echt naar mezelf in de spreekwoordelijke spiegel kijken en ontdekken wie ik nou eigenlijk was. De Ellen achter het masker.

Zo wist ik al een tijdje dat ik wilde schrijven. Ik was zelfs begonnen aan mijn eerste boek (nou ja, ik hoopte in ieder geval dat het ooit een boek zou worden). Maar ik wilde niet alleen schrijven en een complete fantasy trilogie of serie ontwikkelen, ook wilde ik zelf gezien en gehoord worden. In the picture staan. Net als vroeger.

De weg van mijn boek

Al in de tweede week van mijn burn-out ben ik begonnen mijn herinneringen aan mijn carrière als juf op te schrijven. Waarom wilde ik vroeger juf worden, wat was er zo leuk aan mijn werk? Inderdaad, de eerste bladzijden waren vrolijk en positief, naarmate het verhaal vorderde, werd het echter donkerder en grimmiger. Het verhaal werd door Bart, mijn broer, mijn (schoon)ouders en een ex-collega gelezen en ze waren geraakt door mijn belevenissen.

Het zette me aan het denken om meer met mijn verhaal te doen dan alleen therapeutisch van me afschrijven. Wie weet zou mijn verhaal anderen kunnen helpen? Ik wilde mijn herstel zo precies en eerlijk mogelijk beschrijven. Het tweede gedeelte beschreef ik daarom in dagboekvorm. Met de nodige zelfspot, het moest tenslotte geen loodzwaar verhaal worden. In het laatste gedeelte beschrijf ik mijn ideeën voor de toekomst; verwachtingen, het avontuur, kansen en mogelijkheden. Zin om weer vooruit te kijken en te ervaren wat er allemaal op mijn pad komt. Het eindigt optimistisch en open. Niet zoals in sprookjes met de zin “Ze leefden nog lang en gelukkig”, maar met de woorden “Het is Ellentijd!”

En nu: een bestseller?

Het verhaal schrijven was niet het moeilijkste gedeelte; een uitgever vinden en promoten wel! Hoewel ik dacht een geweldig verhaal geschreven te hebben, bleek het niet meteen een schot in de roos. Sterker nog; ik hoorde niets of kreeg een afwijzing. Ik raakte gelukkig niet ontmoedigd, voelde me eerder daadkrachtig. Ik moest mijn verhaal gewoon aanpassen en ervoor zorgen dat uitgevers er niet omheen konden. Opeens wist ik hoe ik dat moest doen. Er moest een logische volgorde worden aangebracht, sommige passages moesten verwijderd worden, andere worden toegevoegd. Ook mijn begeleidende mail moest uitnodigen tot lezen.

Je voelt het al aankomen, hè? Inderdaad, na al deze aanpassingen (en dus heel wat uurtjes werk) en een goede mail werd mijn verhaal goedgekeurd en kreeg ik een contract aangeboden voor mijn verhaal. Het was weliswaar niet een grote uitgever (waar ik stiekem natuurlijk wel op had gehoopt), maar hé je moet ergens beginnen, nietwaar? Nu was het aan mijn om ervoor te zorgen dat mensen mijn boek gingen kopen.

Er gingen echter nog een paar maanden overheen, voordat mijn boek echt klaar was. Ik moest flink redigeren; samen met Bart (mijn man), mijn broer en vader en een oom en tante. Ik bedacht bovendien een aantal leuke extra’s om toe te voegen: quotes aan het begin van elk hoofdstuk en een aantal mooie afbeeldingen. Ook de coverfoto had ik al aangeleverd.

Hoe breng ik mijn verhaal onder de aandacht?

Ik maakte een Facebook pagina aan, stuurde mensen in mijn omgeving een mail, nam een heuse boektrailer op en stond in de krant met een interview. Kortom; ik probeerde zoveel mogelijk publiciteit te creëren rondom het uitkomen van mijn boek. In augustus 2017 was het zover. Een heel bijzonder gevoel. Trots, maar ergens ook gespannen. Nu kon iedereen over mijn diepste gevoelens lezen. Ook ouders, collega’s, dorpsgenoten, familieleden, vrienden en kennissen. Iedereen!  En iedereen had een mening. Dat mag natuurlijk en is heel normaal. Toch bleef het spannend wat anderen van mijn verhaal vonden. Gelukkig kreeg ik van bijna iedereen uitsluitend lof. Daar ben ik hen heel dankbaar voor.

Hoeveel boeken er verkocht zijn? Nog lang niet genoeg, haha!😂
Een kleine 175 boeken of zo. Nee, het is niet de bestseller geworden die ik gehoopt had of in gedachten voor me zag. Rennende mensen die zich naar de boekhandel haastten om daar het laatste exemplaar van mijn boek te bemachtigen, net voor de neus van een teleurgestelde koper. Waren dat reële gedachten en verwachtingen?
Waarschijnlijk niet, maar een mens mag dromen, toch?

Voor nu is het genoeg, maar er zijn nog zoveel dingen die ik met je wil delen. Zoveel verhalen te vertellen en belevenissen om over te filosoferen.
Ik ben erg nieuwsgierig naar jullie verhalen en belevenissen. Of ideeën, schroom niet om ze hieronder te delen.

Tot snel,

Liefs Ellen