In één van mijn vorige blogs (klik hier) kon je lezen hoe er een einde kwam aan het contact met mijn uitgever.

Massaal gelezen

Toen ik er net achter was gekomen, dat er een vies spelletje werd gespeeld, was ik wóest. Ik voelde me besodemieterd, bedrogen en voorgelogen. Ik werd dan ook heel strijdbaar.
Dus, schreef ik een blog en plaatste ‘m nog diezelfde week op mijn website. Vervolgens deelde ik ‘m op mijn social media accounts (Facebook, Instagram, Twitter en Pinterest).

De volgende dag keek ik op Google Analytics (een tool om inzicht te krijgen in bezoekersaantallen) en zag een enorme piek. Meer dan 110 keer was mijn blog gelezen. Ook in de daarop volgende dagen kwamen er steeds bezoekers om mijn blog te lezen.

Ik zoek de media (lees krant) op!

In mijn vorige blog over de uitgever schreef ik al dat ik contact had gezocht met de krant. Een buurtgenoot is daar correspondent en ik stuurde haar een bericht. Of dit nieuws iets was om een item aan te wijden? Voor mij was dat natuurlijk duidelijk, maar of het interessant genoeg was voor de krant, moest ik maar afwachten.
Tot mijn blijdschap belde diezelfde middag een journaliste van het ED (Eindhovens Dagblad) (ik was inmiddels al getipt!).

Ik had een fijn gesprek, waarin ik mijn ongenoegen uitte en verontwaardigd mijn verhaal deed. De stoom kwam nog net niet uit mijn oren.

Goed werk heeft tijd nodig

Ze zou er bij me op terugkomen en er flink in duiken en onderzoek doen. Inderdaad, na ruim anderhalve week stuurde ik mijn dorpsgenoot nog een bericht met de vraag om haar e-mailadres, zodat ik eens kon informeren naar de stand van zaken.
Geduld is, zoals sommigen intussen wel weten, voor mij erg lastig.

Toevallig (of toch niet?) kreeg ik de dag erop een telefoontje (terwijl mijn bericht nog niet gelezen was). Ze had flink onderzoek gedaan en wilde graag nog wat extra informatie van mij. Weer hadden we een prettig, lang gesprek. Maar duidelijk was dat het artikel er zou komen en op korte termijn in de krant zou verschijnen.

Ik was ontzettend opgelucht en blij. Nu zou iedereen (nou ja, toch wel een heleboel mensen in ieder geval) te weten komen hoe alles precies verlopen was.

Eerst lezen dan pas plaatsen

Ik wilde eerst lezen wat er precies in het artikel zou komen staan. Het is natuurlijk belangrijk dat alles goed op papier staat. Op een paar kleine aanpassingen na was ik heel tevreden met het artikel en de manier waarop het geschreven was. Mijn woorden werden gebruikt en de strekking was duidelijk:

Let goed op voordat je met een partij in zee gaat. Volg je onderbuikgevoel en laat je eerst goed informeren.
Als je benieuwd bent naar het artikel, klik dan hier.

De dag dat ik de krant haalde

Op woensdag was het zover; het artikel stond in het ED. Mijn ouders stuurden me ’s ochtends vroeg een bericht, via de WhatsApp, met de mededeling dat het artikel erin stond en dat ik het goed gedaan had.
Later op de dag stond hetzelfde artikel ook op Facebook (als een premium artikel). Natuurlijk deelde ik het op mijn tijdlijn en binnen de kortste keren stroomden de berichten binnen.

Veel steunbetuigingen en medeleven

Ik was geraakt en ontroerd door de vele reacties op mijn bericht. Mensen leefden echt mee en wensten me sterkte. Ze spraken me moed in en stimuleerden me om vooral niet bij de pakken te gaan neerzitten en door te gaan waar ik mee bezig ben.

Boze gezichtjes, tranen en verbaasde/verbijsterde gezichtjes kwamen voorbij. Maar ook hartjes, kusjes, klavertjes vier en ga zo maar door. Allemaal manieren om medeleven te tonen. Ik werd zelfs gebeld door iemand, die me een hart onder de riem wilde steken en me sterkte wenste en zei met me mee te leven.

Wat kan steun veel met een mens doen

Weet je, ik koop er allemaal niks voor en ik krijg mijn bestanden (en mijn royalty’s) er niet mee terug, maar wat doet het goed om te lezen dat mensen met je meeleven.
Sommige mensen vinden me misschien een dramaqueen of een aandachttrekker, maar ik ben van mening dat mijn verhaal best gehoord mag worden.

Ik ben namelijk niet de enige die dit is overkomen. Er zijn waarschijnlijk nog veel meer auteurs, die net als ik, met flinke buikpijn blijven zitten. Die stevig balen of boos en teleurgesteld zijn. En ja, ik weet best dat ik met dit artikel geen nieuwe uitgever vind, die enthousiast roept: ‘Wij willen je verhaal wel uitgeven. Wij gaan het groots aanpakken en er een bestseller van maken!’, maar stiekem hoop ik dat natuurlijk wel. Haha!

Wat is eruit voortgekomen?

Nadat ik op mijn Facebookpagina een bericht had geschreven, met daarin de link naar mijn blog, kreeg ik twee reacties. Eentje van een kennis, die me het nummer gaf van haar broer. Hij heeft een uitgever en kon me misschien helpen. Super blij was ik met haar tip! Ik heb hem gebeld en we hadden een lang gesprek over wat er gebeurd was en of hij mij kon helpen. Helaas gaat hij mijn boek niet opnieuw uitgeven, maar hij heeft me wel een aantal goede tips gegeven. Onder andere over het uitgeven in eigen beheer en hoe hij mij daarbij kan helpen. Ik ben erg dankbaar voor zijn advies.

Ook kreeg ik een reactie van een uitgever met het verzoek mijn manuscript naar haar toe te sturen. Dat heb ik uiteraard gedaan. En nu maar afwachten of daar nog mogelijkheden zijn. Ik ben heel erg benieuwd.
Zo zie je maar, dat dingen altijd in beweging zijn en blijven. Wie weet hoe het balletje kan rollen en wat er allemaal mogelijk is.

Hoe nu verder?

Ik hoop dat ik alsnog de bestanden van de uitgever krijg toegezonden, zodat ik op een andere manier mijn verhaal (opnieuw) aan de man kan brengen.
Voor mijn gevoel heb ik er nu in ieder geval, voor zover mogelijk, alles aan gedaan om deze vervelende ervaring een plaatsje te geven.

Een aantal dagen na de ontdekking was de grootste boosheid inmiddels wel gezakt en kwam er berusting voor in de plaats. Maar ik geef zeker niet op! Oh nee, daar ben ik al te ver voor gekomen.
Ik heb met bloed, zweet en tranen aan mijn verhaal gewerkt. Bovendien heb ik daarna alles gedaan om mijn boek zoveel mogelijk te promoten. Dus, ik laat het er niet bij zitten.

Iemand nog de gouden tip?

Als je nu, na het lezen van deze blog, denkt: ‘Oh, maar ik weet misschien wel iets’, dan hou ik me uiteraard van harte aanbevolen. Heel graag zelfs. Alle tips zijn meer dan welkom.
Sowieso een reactie onder deze blog stel ik enorm op prijs.

Uiteindelijk was het een wijze les. Men zegt weleens; door schade en schande wijzer geworden. Helaas kan ik beamen dat dat in dit geval zeker van toepassing is.
Om het hele gebeuren toch positief te eindigen: Ik ga het een volgende keer heel anders aanpakken en luister beter naar mijn onderbuikgevoel. Dat heeft bijna altijd iets te vertellen. Al wist ik toen niet dat het zo zou gaan lopen, toch heb ik wel getwijfeld. En nee, dat is géén achteraf praten.
Ik weet zeker dat me dit geen tweede keer overkomt! Laat dat de les zijn.

Heb jij ook ooit op een vervelende manier een les geleerd en weet je hoe het voelt? Laat het dan achter in een reactie onder deze blog.

Wordt vervolgd, zullen we maar zeggen.

 

Liefs Ellen