Nu ik al een tijdje bezig ben met schrijven, bloggen en om mezelf op de kaart te zetten, heb ik gemerkt en geleerd dat je niet zonder het hebben van een missie kunt.
‘Iedereen’ heeft er een
Natuurlijk volg ik op Facebook en Instagram leuke en inspirerende mensen, die allemaal erg enthousiast en vol passie zijn over hun bedrijf, product of dienst.
Ze hebben het allemaal over hun missie en hun WHY (waarom ze doen wat ze doen).
Iedereen die iets voor zichzelf doet, is immers vanuit een bepaalde drive daarmee begonnen.
Datzelfde geldt uiteraard ook voor mij. Ik stond niet op een dag op met de gedachte: ‘Zo, het lijkt me wel geinig om te gaan schrijven.’ Daar ging natuurlijk het een en ander aan vooraf. Daarover heb ik uitvoerig geschreven in mijn vorige blogs. Klik op deze link om ze (nogmaals) te lezen, mocht je dat leuk vinden 😉
Mijn drive om iedere dag enthousiast te beginnen
Toen ik ontdekte hoe gelukkig ik werd van het schrijven en hoeveel energie het me gaf, was het al snel duidelijk dat ik hiermee wilde doorgaan.
Eindelijk, althans zo voelde het voor mij, had ik na jaren weer iets gevonden, waarvan mijn hart sneller ging slaan en waarmee ik tijd en ruimte vergat.
Vol van niet vertelde verhalen begon ik aan mijn nieuwe avontuur; dat van schrijfster. En al klonk dat in het begin wat onwennig en ook een beetje arrogant misschien, toch voelt het voor mij wel zo: ik ben schrijfster.
Oké, hoe ga ik mijn missie verspreiden?
Het vinden van je missie is (waarschijnlijk) niet het moeilijkste gedeelte, het verspreiden ervan is een stuk lastiger.
Ik bedoel, hoe kun je anderen ervan overtuigen dat jij hen iets te vertellen hebt?
Mijn manier is om via blogs op mijn website en (hopelijk) via boeken met lange én korte verhalen mensen te bereiken. In eerdere blogs schreef ik hoe lastig ik het vind om hiermee geduld te hebben. Tenslotte is Rome ook niet in één dag gebouwd. En tenzij je naam heel bekend is, gaat het gewoon lang(er) duren, voordat mensen je leren kennen.
Wat doe ik al?
Op de eerste plaats heb ik zelf mijn website gebouwd. Daar ben ik trots op. Het is een geweldig creatief proces om te doorlopen. Je wordt gedwongen om stil te staan bij wie je bent, wat je doet en wat je wilt bereiken. En wie je hoopt te bereiken.
Zelf je kleuren en lettertypes uitzoeken, de pagina’s vullen, foto’s erbij zoeken en ga zo maar door.
Verder heb ik op Facebook een ‘zakelijke’ pagina en op Instagram en Pinterest een ‘bedrijfs’account. Ik vind het leuk om mensen op de hoogte te houden van mijn schrijfavonturen.
Iedere dag kom ik weer een heel klein stapje verder. Al voelt dat soms niet zo. Zeker niet als ik een ‘slechte’ dag heb en alles wat ik doe op niets lijkt uit te lopen.
Is een missie makkelijk te vinden?
Zoals ik nu misschien laat doorschemeren, lijkt het alsof je vanzelf je missie vindt. Bijna alsof de missie jou vindt.
Ik kan je een geheimpje verklappen; dat lijkt maar zo. De eerste maanden was ik continu op zoek naar mijn missie. Want wat wilde ik nou precies en vooral wáárom wilde ik dat? Het leek ook bijna dagelijks te veranderen. Hoe langer ik bezig ben, hoe duidelijker het (voor mij in ieder geval) is.
Mijn missie
Met mijn (fictieve en non-fictieve) verhalen, wil ik mensen raken en inspireren, ze tot nadenken aanzetten. Bovendien hoop ik door middel van mijn verhalen en blogs mensen een momentje ontspanning en rust te bieden, waarin ze even in een kleine geluk bubbel zitten. Gewoon even lekker de tijd voor jezelf en wegdromen bij verhalen. Het is toch best lastig om in deze hectische samenleving te relaxen en even niets te doen?
Het is namelijk helemaal niet vanzelfsprekend dat je gelukkig bent met het leven dat je leidt, al lijken alle omstandigheden erop te wijzen dat dat wel zo is. In onze (westerse) maatschappij hebben we toch (bijna) alles wat we ons maar kunnen wensen? Hoe kan het dan dat zovelen van ons niet gelukkig zijn en zelfs burn-out raken?
Ik denk dat dat heel veel te maken heeft met sociale druk, verplichtingen en verwachtingen. Vergelijkingsdrang, prestaties en dé buitenkant. In mijn verhalen spelen (vaak) zonderlinge figuren een hoofdrol; zogenaamde ‘misfits’: mensen die nergens bij lijken te horen. Ook wel outsiders, buitenbeentjes, rare vogels of zwarte schapen genoemd. Geef het beestje maar een naam.
Dit heeft alles te maken met het feit dat ik me jarenlang zo gevoeld heb; nooit hetzelfde te zijn als de anderen in mijn omgeving. En ergens wilde ik dat ook niet. Het maakte mij míj en ik was en ben er trots op dat ik niet ben zoals de meeste anderen.
Dit gevoel heeft er uiteindelijk wel voor gezorgd dat ik nu precies op de goede plek in mijn leven ben.
Ik gun het iedereen om dát te doen, waarvan je het gelukkigst wordt. Om ten volle te kunnen genieten van de dingen die je doet en hebt.
Het hoeft allemaal heus niet groots te zijn. Juist die kleine dingen doen ertoe. Als je dat werkelijk voelt, ben je een gelukkig mens.
Of mijn missie op dit moment helder genoeg is voor anderen, weet ik niet, maar zelf weet ik heel goed wat ik wil.
Recente reacties