In eerder blogs heb ik geschreven over mijn opleiding aan de schrijversacademie. Klik hier of hier om deze te lezen.
Een tijdje terug drong het opeens tot me door; ik heb lange tijd luie hersenen gehad.
Huh? Hoezo? Ik zal het in deze blog proberen uit te leggen.
Van pabo student naar leerkracht
Na de havo en daarna mijn vierjarige opleiding aan de Kempel (pabo opleiding) in Helmond, was ik het studeren wel even zat. Ik bedoel, vanaf het moment dat ik als kleuter naar school ging, tot de inmiddels (bijna) eenentwintigjarige jongedame, waren bijna zeventien levensjaren verstreken. Ik vond dat een lange tijd en besloot, voorlopig althans, maar eens even pauze te nemen van het studiegebeuren. Weg met het schrijven van ellenlange stageverslagen, het invullen van uitgebreide lesschemaformulieren, het urenlange voorbereiden van lessen, tentamens en werkstukken en ga zo maar door.
Wat een verademing. Ik genoot volop van mijn pas verworven vrijheid en wilde me voorlopig niet meer binden aan andere studie-achtige activiteiten.
Leerkracht, maar niet willen leren?
Betekende het dat je als leerkracht bent uitgeleerd? Hoefde ik nu nooit meer een studieboek open te slaan en lesstof tot me te nemen?
Welnee, het was pas eigenlijk net begonnen. Ik moest regelmatig methodeboeken en andere boeken raadplegen en mee naar huis nemen om te bestuderen.
Ik moest natuurlijk iedere dag mijn lessen voorbereiden en ideeën zoeken voor bijvoorbeeld tekenopdrachten, handvaardigheid, stelopdrachten enzovoorts. Dat kon ik tenslotte niet allemaal uit mijn blote hoofd verzinnen. Toen had het internet nog niet zijn intrede gedaan en moest je alles zelf uit je mouw schudden.
Met mijn neus in de boeken
Ik herinner me vakanties, waarin ik hele aanvankelijk leesmethodes heb doorgespit te voorbereiding op een nieuw schooljaar. De hele structuur moest uitgezocht worden; hoe zit het jaar in elkaar en wat komt er allemaal bij kijken.
Als beginnend leerkracht, en dus een tikkeltje onzeker nog maar vooral erg leergierig en enthousiast, wilde ik waar zo goed mogelijk voorbereid aan deze nieuwe uitdaging beginnen. Ik wilde immers geen modderfiguur slaan.
Nee, de tijd van boeken bestuderen was dus niet voorbij.
Hoezo luie hersenen?
Naarmate ik meer ervaring opdeed en steeds meer durfde te vertrouwen op mijn kunnen en kon draaien op routine, begon ik het ergens ook wel makkelijk te vinden. Ik daagde mezelf minder uit en nam genoegen met de kennis en vaardigheden die ik in de loop van de jaren had opgebouwd. Bovendien had ik inmiddels een druk gezin met drie kinderen, werkte ik parttime in plaats van fulltime en was ik in allerlei commissies actief.
Dit klinkt misschien fout, maar het is wel zoals bij mij gebeurde. Ik nam genoegen met hoe mijn leven op dat moment verliep.
Ambitieus, ik?
Als ik andere collega’s of mensen werkzaam in een andere bedrijfstak hoorde praten over hun ambities, dacht ik altijd: ‘Pff, leuk hoor, maar niet voor mij. Ik vind het eigenlijk wel prima zo.’
Het idee dat ik opnieuw met mijn neus in de boeken moest duiken om avonden te leren, stond me totaal niet aan. Sterker nog; het benauwde me. Ik wist niet waar ik die tijd überhaupt vandaan moest halen. Ik was blij wanneer ik alles draaiende kon houden thuis en op mijn werk.
Nu, al die jaren later, realiseer ik me dat het meer te maken had met het feit dat het gewoon niet bij me paste. Het sprak me totaal niet aan om meer te leren over welke problematieken er zijn, hoe ermee om te gaan en dit in de klas toe te passen. Ik draaide mijn lessen, en dan vooral de laatste jaren, vaak op de automatische piloot en dat kostte me al moeite genoeg.
Nee, geen haar op mijn hoofd om een studie te gaan volgen.
Anno 2019
Als iemand me nu vraagt: “En Ellen, heb jij nog ambities?” is mijn antwoord: “Echt wel, ik heb grootse plannen.”
Pas nu voel ik de drang om nieuwe dingen te leren. Ik ben als het ware net een spons; nieuwe informatie zuig ik gretig op. Het kan niet genoeg zijn. Ik wil meer. Ik struin het internet af op zoek naar geschikte boeken om mijn kennis te vergroten.
Nu heb ik wel de behoefte om mezelf te verbeteren, om mezelf naar een hoger niveau te tillen. Ik voel me ontwaakt en kijk steeds verwonderd om me heen om te ontdekken dat de wereld me nog zoveel moois te bieden heeft. Dingen waar ik geen weet van heb.
Wie had dat al die jaren geleden gedacht?
Ik niet tenminste. Maar ik ben heel dankbaar en gelukkig om te ervaren hoe goed het voelt om weer net zo leergierig en nieuwsgierig te zijn als toen ik dat kleine meisje was. Het meisje dat stond te trappelen om de wijde wereld (nou ja, een wereldreiziger was ik toen nog niet) te verkennen.
En wat een heerlijk gevoel is dat!
Hoe zit dat bij jou? Ben jij nog wel eens begonnen aan een nieuwe opleiding of cursus? Daag jij jezelf uit om nieuwe dingen te leren en je horizon te verbreden?
Laat het achter in een reactie onder deze blog of mail me. Ik kijk er naar uit!
Recente reacties