Wat een leuke, positieve en fijne reacties heb ik gehad op mijn krantenartikelen en deelname aan het symposium over burn-out. Overweldigend. Op social media schreef ik al dat ik me een heuse BN-er voelde, haha.
In deze blog wil ik mijn visie op beroemd zijn met je delen.
Lees je mee?
Een meisjesdroom
Ik heb het waarschijnlijk al veel vaker met je gedeeld, maar toen ik een klein meisje was, wilde ik niets liever dan wereldberoemd worden. Het was echt mijn droom. Weet je wat zo leuk is aan kind zijn? Je droomt en fantaseert onbegrensd en alles is dus mogelijk. Dit wil niet zeggen dat dat hoeft te veranderen als je volwassen bent, maar de realiteit leert ons dat dit wel vaak het geval is.
Het heeft te maken met verwachtingen en tegelijkertijd ook met het in bescherming nemen van. Als ouder wil je natuurlijk alleen maar dat je kind gelukkig is en goed terecht komt (wat dat dan ook maar moge betekenen). Het liefst in een beroep dat staat voor veiligheid en zekerheid.
Mijn droombeeld aanpassen
Ik schreef ook dat ik graag in de belangstelling stond en daarom meedeed aan playbackshows en bij de toneelvereniging zat. Geweldig! De adrenaline stroomde door je lichaam (al wist ik dat toen nog niet, ik noemde het plankenkoorts of zenuwen) en het applaus nadien was de kers op de taart.
Jammer genoeg verdween mijn droom om wereldberoemd te worden naar de achtergrond en kreeg ik een nieuwe droom. Je weet intussen welke: juf worden. Die droom heb ik waargemaakt. Bijna twintig jaar heb ik in het onderwijs gewerkt. Gek eigenlijk als je erover nadenkt: waarom zou die droom wel waarheid kunnen worden en de droom om beroemd te worden niet?
Wat is er zo leuk aan beroemd zijn?
Ik vraag me af waarom ik zo graag beroemd wilde worden. Wat was het achterliggende verlangen? Misschien heeft het te maken met het feit dat ik mensen wil(de) vermaken en inspireren. Nou, als leerkracht doe je niets anders, hihi! 😊
Het bekeken en bewonderd worden, is ook een aspect dat meespeelt. Dat anderen je zien en willen zijn zoals jij. Geen idee waarom? Waarschijnlijk zou het me irriteren wanneer mensen hetzelfde deden als ik. Maar toch is het een reden waarom mensen beroemd willen zijn. Het is een ideaalbeeld dat geschetst wordt. Alsof mensen die beroemd zijn perfect zijn en altijd gelukkig.
Leven in anonimiteit
Ik vind het interessant en leuk om naar documentaires over bekende, succesvolle mensen te kijken en te achterhalen wat hun succesformule is. Wat maakt nu dat Madonna, Elvis Presley of Michael Jackson wereldberoemd zijn geworden? Wat deden zij (of al die andere succesvolle mensen) anders dan anderen? En kunnen wij dat ook leren?
Toch is de realiteit niet altijd zo rooskleurig als wellicht gedacht wordt. Stel je voor dat er altijd iemand met een filmcamera achter je aan loopt en van alles wat je doet foto’s en filmpjes maakt. Je zou er waarschijnlijk hartstikke gek van worden. Als je niet bekend bent, kun je doen en laten wat je wilt (tot op zekere hoogte uiteraard). Er is niemand die zich maakt over wat je doet en met wie.
Het gras is altijd groener bij de buren
Oftewel: je denkt dat het rozengeur en maneschijn is, maar niets is minder waar. Niet voor niets gaan beroemdheden incognito wanneer ze even tijd voor zichzelf nodig hebben. Ik kan me er niets bij voorstellen hoe het is om altijd over je schouder te moeten kijken om te controleren of je in de gaten wordt gehouden. Dat moet toch echt dodelijk vermoeiend zijn.
Het lijkt mooi en geweldig: al die aandacht, het succes, de bewondering, het geld, de feesten, de dure auto’s en mooie villa’s. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Het sprookje dat uitkomt.
En hoeveel mensen kunnen niet omgaan met die weelde en gaan er zelfs aan ten onder? Er zijn legio voorbeelden van artiesten te noemen wiens leven vroegtijdig tot een einde kwam.
Toch even een ster
Ik ben absoluut geen ster of beroemdheid, haha. Toch voelde ik me een paar weken geleden wel even the topic of the day. Het vleide me dat mensen mijn verhaal hadden gelezen, gehoord of gezien hadden. Dat mijn woorden hen geraakt had, dat het iets met mensen deed en doet.
Dat is waarom ik zo openlijk mijn verhaal deel en zo eerlijk ben over mijn burn-out. Niet om in the picture te staan, maar wel om burn-out een gezicht en een podium te geven. Om het taboe te doorbreken en de schaamte weg te nemen. Om mensen herkenning te bieden, te inspireren en ook wel om ze te vermaken. Ik kan namelijk best boeiend mijn verhaal aan de man brengen, al zeg ik het zelf. 😉
Moraal van het verhaal
Oké, waar gaat dit verhaal naartoe? Komt er een moraal? Ik wil niet belerend overkomen of mensen iets door de strot duwen, maar ik wil ze meenemen in mijn gedachten. Hoe mijn meisjesdroom eigenlijk nog altijd bestaat, alleen heel anders vorm krijgt.
Met de kennis van nu weet ik veel beter wat ik wil en waarom. Het eindresultaat is precies hetzelfde: mensen vermaken met mijn verhalen en op mijn manier de wereld een beetje mooier maken. Als klein meisje kon ik het natuurlijk niet zo mooi verwoorden, daar zijn nogal wat jaren overheen gegaan.
Concluderend kan ik stellen dat ik nog altijd grootse dromen heb en er 100 % voor ga. Ik weet wat ik wil en waarom. Het hoe kan ik niet controleren, dat laat ik aan het universum over. Ik geef het uit handen en vertrouw erop dat de juiste dingen op mijn pad komen die ervoor gaan zorgen dat ik daar uitkom waar ik wil zijn.
Recente reacties