Op de Facebookpagina van de Thrilleracademie werd in oktober een prachtige wedstrijd uitgeschreven: Schrijf het nieuwe moordverhaal voor de universiteit van Wageningen.
De radartjes in mijn hoofd werkten onmiddellijk op volle toeren en een goed idee diende zich aan. Enthousiast mailde ik mijn verhaalidee naar de Thrilleracademie en deed in gedachten een schietgebedje: Laat mij het verhaal mogen schrijven.
Yes, ik ben de winnaar!
Groot was de vreugde toen ik op 17 oktober een bericht ontving, waarin stond dat ik het winnende verhaalidee had geschreven.
Het was op een donderdag in de herfstvakantie dat Bart en ik dit succes vierden en ik meteen fantaseerde over het (nog te schrijven) verhaal.
Na de eerste blijdschap was ik best gespannen, want het was niet zomaar een opdracht die ik mocht schrijven, maar een behoorlijk project. Nieuwsgierig en een tikkeltje zenuwachtig vertrok ik een aantal weken geleden naar Roermond om met Saskia de details door te spreken.
Wat een gaaf project
Tijdens dit gesprek ontdekte ik dat het meewerken aan dit project nog veel leuker was dan ik dacht. Ik begreep in eerste instantie dat het verhaal geschreven werd voor de universiteit van Wageningen. Nu bleek dat zij de nieuwe module van het vak NLT (bètavak Natuur, Leven en Technologie) gingen maken en dat dit in het nieuwe schooljaar gebruikt wordt door alle VWO scholen in Nederland die het vak aanbieden.
Het is dus niet bepaald een klein concept. Ik voel me dan ook vereerd dat ik hieraan een bijdrage mag leveren en dat de universiteit van Wageningen mijn idee het best vond aansluiten bij deze module.
Hoe begin je met zo’n verhaal?
Mijn hoofd draaide overuren, toen ik na mijn afspraak met Saskia geïnspireerd naar huis reed. Yes! Dat werd vast en zeker een ‘moord’verhaal.
Ik kocht een schetsboek en maakte voor mezelf inzichtelijk hoe een en ander eruit moest zien. De setting: waar speelt het verhaal zich af, de hoofdpersonages en hun eigenschappen, de mogelijke verdachten en natuurlijk het plot. Het voelde steeds meer alsof ik in een aflevering van CSI was beland.
Schrijven en schrappen
Nadat ik al het voorwerk klaar had, kon het echte schrijfwerk beginnen. Zoals meestal gleed ook dit keer mijn vulpen vlot over het papier en verscheen langzaam het verhaal voor mijn ogen, waarbij ik zoveel mogelijk de wensen van de universiteit in mijn achterhoofd hield.
Het verhaal kwam dus goed uit mijn pen gevloeid, nu moest het geperfectioneerd worden. Dat is meteen het moeilijke gedeelte, want wat laat je erin staan en wat mag eruit. Oftewel: Kill your darlings.
Inhoudelijk moet het verhaal kloppen. De wereld van forensische onderzoeken en technieken was nieuw voor mij. Ook het schrijven van een kort verhaal in een beperkt aantal woorden blijkt moeilijker dan ik van te voren dacht en is me dus niet gelukt. NB: het verhaal moet op meerdere manieren gebruikt kunnen worden, zodat iedere leerling zijn of haar eigen route kan bewandelen.
Gelukkig hoef ik het niet alleen te doen
In samenspraak met Saskia kneedde ik het verhaal in de juiste vorm om het vervolgens te mailen naar de Thrilleracademie. Dankzij hen kreeg ik tenslotte deze geweldige kans om dit moordverhaal te schrijven.
Ik was natuurlijk erg benieuwd naar hun mening en stiekem ook een beetje gespannen. Ik had misschien wel het winnende verhaalidee bedacht, maar nu moest ik het waarmaken.
Toen het verhaal met feedback in mijn mailbox stond, moest ik een keer slikken. Ik dacht even dat het verhaal niet deugde. Er stonden namelijk veel opmerkingen in de kantlijn. Nooit eerder kreeg ik een verhaal voorzien van feedback terug.
Ik sprak mezelf vermanend toe; het is opbouwende feedback en door deze te verwerken, wordt je verhaal alleen maar beter. Ik zette de onzekerheid en mijn gekrenkte trots vlug aan de kant en ging aan het werk om alle op- en aanmerkingen te verwerken. Een goed en gedegen verhaal is niet in één keer geschreven. Als je met een redacteur werkt, moet er ook veel geschrapt en aangepast worden.
Tweede afspraak: weer schrappen en schrijven
Na de vervolgafspraak met Saskia bleek dat een aantal dingen anders moesten, zodat de leerlingen nog meer practicums kunnen doen.
Voor een schrijver een mooie uitdaging. Mijn hersenen kraakten opnieuw, toen ik in de auto op weg naar huis reed. Ik vroeg me af hoe ik deze nieuwe informatie kon verwerken in het verhaal.
Wederom klom ik in mijn pen om de aanpassingen te verwerken en het verhaal verder te optimaliseren.
Of het dit keer naar verwachting is, weet ik nog niet. We hebben deze week contact over het aangepaste verhaal. Ook deze versie stuur ik naar de Thrilleracademie met de vraag het kritisch te lezen.
Ik wil dat het verhaal straks geniaal in elkaar zit als de VWO leerlingen ermee aan de slag gaan.
Genieten van een succes
Nu ik terugkijk op dit mooie avontuur besef ik dat het bijzonder is om aan zoiets te mogen meewerken en dat ik het aan mezelf te danken heb.
Het verhaal leent zich uitstekend voor leuke practicums en in mijn hoofd is de speelfilm hiervan al gemaakt. Dat zou te gek zijn, toch?
Ik ben blij dat ik mijn verhaalidee instuurde en dat het werd uitgekozen door de universiteit.
Het was en is een leerzaam proces, waarin ik veel geleerd heb over het schrijven van een spannend verhaal. Ik hoop dat de leerlingen in het nieuwe schooljaar enthousiast starten met het verhaal en de practicums, en dat het vinden van de oplossing niet té makkelijk zal gaan, want dat betekent dat mijn verhaal goed in elkaar zit.
Recente reacties