In een blog een tijd geleden (klik hier om je geheugen op te frissen 😉 ) schreef ik over onze verbouwing en hoe we op vakantie gingen in eigen huis. Dat is intussen alweer een poosje geleden en op dit moment kan ik zeggen dat het een kwestie is van de laatste puntjes op de ‘i’.

Vandaag wil ik het hebben over het creëren van mijn eigen plek en hoe het me uiteindelijk toch gelukt is om deze voor mezelf te realiseren, ondanks dat het heel anders is als ik altijd gedacht heb. Lees je mee?

Ik droom al jaren over een eigen schrijfplek

Vorig jaar heb ik al eens een blog geschreven over het hebben van mijn eigen werkplek (ik kan me voorstellen dat dat weer is weggezakt, dus hier vind je deze blog). Ik heb toen op een visionboard mijn wensen en dromen geplakt. Het leuke van een visionboard maken, is het nog eens te bekijken als er flink wat tijd overheen gegaan is.

Vaak zul je merken dat de dingen die je daarop tekende, plakte of schreef, uitgekomen zijn. Weliswaar in een andere vorm dan je verwacht had misschien, maar toch. Leuk, je moet het voor de grap maar eens proberen. Leef je uit; knip, plak, teken of knutsel dat het een lieve lust is en maak er een waar kunstwerk van. Leg het een tijd weg (misschien wel een paar jaar) en haal het dan weer onder het stof vandaan. Kijk voor de grap eens wat van je wensen realiteit is geworden. Deal?

Eindelijk schot in de zaak

Vorig jaar besloten Bart en ik dat het we in huis één en ander gingen veranderen en zou ik mijn eigen schrijfplek krijgen (ahum, kopen). Helaas gooide Corona roet in het eten en werden onze plannen stevig gewijzigd. Achteraf ben ik eigenlijk blij dat we niet voor de rigoureuze aanpak hebben gekozen, want dat was echt een ingrijpende gebeurtenis geworden.

Hoe we het dan wel gingen doen was een stuk minder ingrijpend, maar in principe net zo effectief. De kinderen kregen toch ieder hun eigen slaapkamer, wij gingen beneden slapen en er werd ook van alles in ‘het hok’ aangepast, zodat iedereen voortaan een eigen ‘chillplek’ heeft.

De laatste loodjes

Na een aantal maanden te hebben opgeruimd, weggegooid, gepoetst, getimmerd, gestukt, geschilderd en getext, zijn we een heel eind opgeschoten. De kinderen liggen prinsheerlijk in hun eigen droombedden, de hele bovenverdieping heeft een metamorfose gehad en ook Bart en ik hebben een eigen slaapkamer beneden, die door een wand is afgescheiden van de ingang van ons huis. Wel zo prettig dat men niet meteen je slaapkamer binnenstapt.

Maar zoals dat gaat met verbouwen, veranderen en klussen, wegen de laatste loodjes altijd het zwaarst. Je bent (het) moe, kunt geen verf meer zien of ruiken, de koffie (en het geld) is op en ga zo maar door. Kortom; het is mooi geweest en er moet weer rust komen in de tent.

Het eindresultaat wordt fantastisch

Gelukkig weten we waarvoor we het doen en eerlijk is eerlijk; het eindresultaat is prachtig. Of nou ja, wordt prachtig, want nog niet alles is klaar.
Zo moet de wand in onze slaapkamer nog getext worden en er komt een schuifdeur. Ook wordt er voor mij nog een apart schrijfplekje gecreëerd.

In eerste instantie had ik mijn schrijfplek iets anders bedacht, maar het idee van nu is zeker net zo mooi. Én een stuk praktischer en eenvoudiger te realiseren, haha.

Het komt altijd goed

One way or the other; het komt altijd goed. Zo hebben we straks alles wat we eigenlijk eerst in het groot bedacht hadden. Een soort mini versie zeg maar.
Ik ben er heel erg blij mee en iedereen in huis.

Het cliché ‘het moet eerst rommel worden, voordat het mooi wordt’ is ook echt waar. Net als ‘je krijgt er iets moois voor terug’. Misschien zijn het dooddoeners, maar het is wel de waarheid.
Ik heb er echt wel tegenop gezien. In het begin denk je dat het nooit af komt. Gelukkig is dat natuurlijk niet zo en komt het uiteindelijk goed. Zo ook dit keer, al weet ik niet of we ooit nog opnieuw beginnen aan een verbouwing. De tijd zal het leren.

Hoe zit dat bij jou? Vind je verbouwen leuk of heb je er een hekel aan? Ik lees het graag.