Soms heb ik last van een nostalgische bui en mijmer ik over hoe dingen hadden kunnen zijn. Tijdens één van die buien kreeg ik het idee om mezelf een brief te schrijven. Hieronder neem ik je mee. Het is best een persoonlijke brief, dus ik voel me ietwat onzeker…

Lieve Ellen,

Had je maar geweten hoe waardevol jouw verhalen voor anderen zijn geweest en nog altijd zijn. Wat voor inspiratiebron je was en nog bent. Je hebt een geweldige impact op zoveel (jonge) lezers en een ware leesrevolutie op gang gebracht.

Toen je nog een klein meisje was, wilde je het leven van anderen al positief beïnvloeden en raken. Je droomde ervan om beroemd te worden. Niet om het geld, maar om de impact die je op anderen kon hebben. Hoe je een voorbeeld kon zijn, een inspirator.

Als juf had je ook wel degelijk invloed op je leerlingen. Ze keken naar je op en zogen alle informatie en verhalen die je ze vertelde als sponzen op. Vooral de gekke en creatieve lessen vond je geweldig en je genoot met volle teugen wanneer de kinderen enthousiast werden en net zo vrolijk met je mee deden.

Jammer genoeg kwam er een einde aan je onderwijs carrière en belandde je in een diepe put. Het zou een hele tijd duren voordat je uit het dal klom en weer positief naar de toekomst kon kijken. Dat je weer plannen maakte en dromen had. Het was een nare en moeilijke periode, waar je gelukkig sterker uit bent gekomen.

Je wist al snel dat schrijven je hielp om al die gemengde gevoelens een plekje te geven. Het was eigenlijk een geschenk dat je op die bewuste dag dat kladblok en die pen hebt gepakt en de eerste stap zette naar een nieuw leven. Je kon toen nog niet weten dat schrijven je missie zou worden. Je begon met een open mind aan het avontuur en zette een paar wankele en voorzichtige stapjes op weg naar het worden van een succesvolle schrijver. Je verslond literatuur over het ambacht schrijven, volgde een opleiding, deed enkele cursussen en keek YouTube filmpjes van beroemde auteurs om te leren welk pad zij hadden bewandeld.

Het ging niet snel. Sterker nog; het was een lange weg vol hobbels en obstakels. Er waren momenten dat je het niet meer zag zitten en dat je het liefst het bijltje erbij neer had gegooid. Natuurlijk, er waren (kleine) succesjes, maar je hunkerde naar die ene bestseller die je voorgoed als auteur op de kaart zou zetten. Nu weet je dat goed werk tijd nodig heeft en dat je moet beschikken over een lange adem. Als ongeduldig en impulsief persoon was dit voor jou een zware dobber. Meestal lukte het je om positief te blijven, maar er waren dagen en soms zelfs weken dat je het teveel werd. Dan gooide je je laptop aan de kant en keek deze vervolgens dagen niet aan.

Maar, zoals dat bij schrijvers gaat, de verhalen en personages bleven in je hoofd aanwezig en maakten net zolang lawaai totdat je ze hun zin gaf en gedwee achter de computer plaatsnam om hun verhalen te vertellen. Verhalen in je hoofd die verteld wilden, nee, móesten worden. Het was voorbestemd. Zodra jij je vingers op het toetsenbord zette, begon de magie en kwamen de meest fantastische verhalen uit je handen. Of uit je vulpen, want die gebruikte je het liefst. Het is magisch om de inkt uit je pen te zien vloeien en te zien veranderen in een echt boek. Je was keer op keer verwonderd over hoe makkelijk het je afging en wat voor prachtige verhalen het opleverde.

Je droomde ervan om net zo succesvol te worden als J.K. Rowling, Tolkien of Stephen King. Om zulke geweldige werelden te scheppen, dat miljoenen mensen jouw avonturen wilde lezen. Deze boeken werden vervolgens bestsellers die verfilmd werden en je reisde de hele wereld over om over je verhalen, boeken en films te vertellen. Je inspireerde met jouw verhalen zoveel mensen om ook hun dromen na te jagen. Om dat te doen waar ze gelukkig van werden, zonder daarbij na te denken over of het überhaupt mogelijk was om dat te bereiken.

Jij bent het levende voorbeeld van de quote; JUST DO IT. Jij durfde het aan om uit je comfortzone te stappen en in actie te komen. Om, hoe bang je soms ook was, toch die stap te nemen en te beginnen. Het is nu eenmaal de waarheid dat veel babystapjes uiteindelijk een enorme afstand kunnen afleggen. Of, in het pikdonker over een onverlichte weg rijden en alleen vijftig meter voor je uit kunnen kijken. Als je dat blijft doen, kom je uiteindelijk toch op je eindbestemming. Het kan misschien wat langer duren, maar komen zul je er! Als je er maar in blijft vertrouwen en actie blijft ondernemen.

Ik weet dat jouw jongere versie niet altijd het lef heeft om te doen wat nodig is en daarom wil ik je wel toeschreeuwen: “You can do this!”
Je hebt het in je om je dromen waar te maken. Geef niet op en laat je niet van de wijs brengen. Er zullen uitdagingen op je pad blijven komen en je zult soms flink tegen de wind in moeten fietsen, maar het komt goed! Houd het vertrouwen in jezelf en ontwikkel jezelf iedere dag. Je bent nooit te oud om te leren.

Ik sluit af met de volgende woorden: Je hebt alles in je wat je nodig hebt om te komen waar je wilt zijn. Vergeet dat niet en blijf schrijven. Wie schrijft, die blijft!

Liefs Ellen