De spanning stijgt…

In een vorige blog (klik hier om deze te lezen) schreef ik over mijn ontdekking van schrijfwedstrijden. Ik heb sindsdien de smaak te pakken en doe dan ook regelmatig mee aan allerlei leuke schrijfwedstrijden, die passen bij mijn schrijfstijl en genre. Op moment van schrijven zit ik in spanning…
Ben je benieuwd waarover? Lees dan snel verder…

UPDATE: helaas hoor ik niet tot de laatste 10 verhalen! Volgende week krijg ik feedback over mijn verhaal…

Hoe ga ik om met de spanning vlak voor een bekendmaking?

Je zou denken dat ik niet (meer) nerveus ben voor de bekendmaking van een long-of shortlist (NB: een longlist is een eerste selectie en een shortlist de tweede). Ik heb tenslotte al vaker met dit bijltje gehakt. Niet is echter minder waar. Dit keer ben ik zelfs nerveuzer dan ooit.

Waarschijnlijk omdat dit mijn eerste betaalde schrijfwedstrijd was. Niet dat ik buikpijn heb van die €25 inschrijfgeld, maar het voelt gewoon anders, echter alsof er meer van afhangt nu. En dat is ook zo. De vier winnaars krijgen namelijk een gezamenlijk boekencontract en verschijnen samen in een bundel genaamd ‘Zwarte Sneeuw’.

Dingen die ik tegen mezelf zeg

De afgelopen twee weken zijn er al negen van de tien namen bekend gemaakt. Dat betekent dus dat ik nog één kans heb om tot de longlist door te dringen. Deze tien krijgen sowieso een publicatie (hetzij in een papieren verhalenbundel of in een E-book).

Bij de eerste vijf namen voelde ik nog geen enkele spanning. Ik had nog altijd vijf kansen. Maar op dit moment lijken mijn kansen een stuk kleiner. Sterker nog; dat zijn ze ook echt. Van de 47 inzendingen blijven er dus 37 over die niet doorgaan (bah, wat klinkt dat negatief).

Kaarsjes aansteken

Het is een soort traditie om bij spannende en/of belangrijke gebeurtenissen een kaarsje aan te steken. Ik doe dit zelf het liefst in de kerk van Ommel, omdat ik het gevoel heb dat de kaarsjes die ik daar aansteek me meer kracht en steun geven. Hoezo bijgelovig? Onze families doen dit al jarenlang en dit gebruik hebben Bart en ik overgenomen.

Helpt het iedere keer? Nee, dat niet, maar dan weet ik dat het goed is zo en dat het blijkbaar zo heeft moeten zijn. Dat er een andere kans of mogelijkheid op mijn pad komt. Wat dat betreft ben ik gelovig. Afgelopen dagen brandde er dus regelmatig een kaarsje thuis.

Sportieve verliezer

Hoe jammer ik het ook vind als ik niet doorga met mijn verhaal, ik gun het de winnaars uiteraard van harte (en mezelf stiekem een beetje meer, haha). Ik zeg tegen mezelf dat het een wedstrijd is die subjectief beoordeeld wordt. In ieder geval voor een groot gedeelte. Natuurlijk zijn er best elementen die objectief beoordeeld worden, maar een verhaalidee en de uitwerking daarvan spreekt een jurylid aan of niet.

Plus (en dit maak ik mezelf dan maar wijs…) moet ik concurreren met 46 andere, getalenteerde schrijvers die allemaal een geweldige novelle hebben geschreven en dat valt niet mee.

Sowieso een winnaar

Zoals het al in de mail stond beschreven, zo zie ik het ook: iedere schrijver die een novelle van 25.000 woorden heeft geschreven, mag daarmee super trots op zichzelf. Het is een prestatie op zich om dit op redelijk korte termijn voor elkaar te krijgen. En zo is het maar net.

Alleen al het feit dat ik de uitdaging ben aangegaan, is een pluim waard. Buiten dat heb ik vanuit mijn directe omgeving veel lof gekregen over mijn verhaal. Dus, er zijn mensen die het waarderen wat ik geschreven heb.

Nieuwe ideeën borrelen alweer

Stel, ik haal de longlist morgen niet, wat dan?
Deze vraag popte de afgelopen dagen regelmatig op in mijn hoofd. Is alle moeite dan voor niets geweest? Laat ik het dan daarbij? Ga ik andere actie(s) ondernemen om iets met dit verhaal te doen? Antwoord op al deze vragen: Nee, ik laat het er niet bij en alle moeite is zeker niet voor niets geweest. Ik ga zeker actie ondernemen om mijn verha(a)l(en) aan de man te brengen.

Hoe dan hoor ik je denken?
Uh, om eerlijk te zijn, heb ik daarover wel een idee. Na deelname aan meerdere schrijfwedstrijden (en waarmee ik uiteindelijk niet ben doorgedrongen tot de long- of shortlist en dus niet gepubliceerd werd) beschik intussen over een mooie verzameling verhalen; korte, maar ook wat langere verhalen.

Omdat het steeds lastiger wordt om bij een (grote) uitgever een contract binnen te slepen, zijn er verschillende andere opties. Eén daarvan is uitgeven in eigen beheer. Of wat dacht je van een POD (printing on demand).

Nog even duimen voor een goede uitslag

Om niet teveel op de zaken vooruit te lopen, hou ik mijn ‘fingers crossed’, totdat de laatste naam aan het lijstje is toegevoegd. En hoe het dan verder gaat, zal de tijd uitwijzen.
Belangrijk is wel dat ik in ieder geval IETS DOE, want van alleen maar fantaseren en dromen is nog nooit iets ontstaan.

Dat beginnen is echter het moeilijkst en daarom stellen veel mensen het vaak uit om hun dro(o)m(en) na te jagen. De kans dat het lukt is dan namelijk reëel en soms vinden mensen dat juist enger dan mislukken (“Wat als het wél lukt!”).

Nou, je begrijpt dat het nog even spannend blijft en dat ik nu even niets anders kan doen dan afwachten. Ik hoop dat je voor me duimt en me positieve vibes wilt toesturen. Dat zou héél FIJN zijn. Wordt vervolgd…