Een veelbelovende titel, nietwaar? Het woord beginnen kan namelijk met heel veel dingen te maken hebben. Zeker omdat per 1 juni de maatregelen omtrent de Coronacrisis versoepeld zijn en de horeca langzaam aan het heropstarten is. Maar daarover gaat mijn blog niet.
In deze blog ga ik het met je hebben over verbouwen.
Lees je mee?

Verbouwen: de hemel of de hel?

‘Het moet eerst rommel worden, wil het mooi worden’; een uitspraak die ik de afgelopen jaren veelvuldig voorbij heb horen komen. Het is niet de eerste keer dat we (nou ja, lees de vaklui) aan een nieuwe klus beginnen.

Een aanbouw aan het huis, een nieuwe achtertuin, een nieuwe keuken met een doucheruimte en nieuwe wc beneden, een feesthok in de garage en noem maar op. Allemaal dingen die de afgelopen jaren in en rondom ons huis hebben plaatsgevonden.

Als ik eerlijk ben, vind ik verbouwen ‘de hel’, maar het moet wel gebeuren, wil je iets veranderen.

Waarom verbouwen als je er een hekel aan hebt?

Tja, verbouwen is geen hobby van me en zal dat ook nooit worden. Het heeft er zeer waarschijnlijk mee te maken, dat wij a. niet handig zijn en b. slecht tegen rotzooi kunnen. Wij hebben voor alle klussen mensen nodig en dat betekent dat je altijd vreemden over de vloer hebt als je in een verbouwing zit.

Dat zorgt er toch voor dat het anders voelt dan normaal. Je kunt je nooit helemaal vrij bewegen en bent veel in de weer met koffie zetten, een versnapering maken, een praatje of om rommel op te ruimen.

Wat zijn onze plannen?

Met een minder grote bovenverdieping (zonder zolder) en drie kinderen is het behelpen. Jaren hebben Nynke en Yfke (en in een eerder stadium Nynke en Kjell) op 1 slaapkamer gelegen. Dat ging al die tijd goed. Bovendien was er ook geen andere mogelijkheid.

Toch bleven Nynke en Yfke steeds vaker vragen om een eigen kamer. En dat begreep ik: Nynke is zestien en heeft behoefte aan een eigen plekje. De bedtijden lagen natuurlijk ook een stuk uit elkaar en Yfke had last van Nynke als zij naar bed ging. Zo is het plan om te verbouwen geboren.

Een volksverhuizing

Het heeft uiteindelijk nog best een tijdje geduurd, voordat we daadwerkelijk onze plannen gingen maken en afspraken maakten met de gemoeide partijen. Het zou wederom best een ingrijpende klus zijn, dus een goede voorbereiding was noodzakelijk.

Tot het plots wel erg snel ging en we in sneltreinvaart alles gereed moesten maken. Dat wil zeggen: plaats maken voor de stukadoor (Lees: ALLES eruit!). En dat was nogal wat…

Een voor een

Als het opeens begint, is het even schakelen. Ik ben een chaotisch persoon en ga daarom vaak met meerdere dingen tegelijk aan de slag. Dat levert niet echt de beste kwaliteit. Vaak zie ik dan door de bomen het bos niet meer en raak ik gefrustreerd (chagrijnig en lichtgeraakt).

Eigenlijk is het heel simpel: kamer voor kamer leegmaken, uitzoeken en opruimen. Wat je nodig hebt, bewaar je en de rest gaat weg. Dat kan bijvoorbeeld zijn verkopen, naar de milieustraat of naar de kringloopwinkel brengen.
Wij zijn dit jaar trouwens geweldige sponsors van de kledingcontainers in de Gemeente Deurne. Ik overdrijf dan ook niet als ik zeg dat ik wel 30 vuilniszakken hebt weggebracht.

Het opruimen is klaar, laat het echte werk maar beginnen

In een week tijd zijn 3 slaapkamers leeggeruimd en is onze slaapkamer verhuisd van boven naar beneden. Een mooie uitdaging was het om van 2 kledingkasten naar 1 kast te gaan. Maar het is gelukt en daar ben ik best trots op. Alles is nu veel overzichtelijk opgeborgen. Hopelijk blijft het ook zo.

Ook alle lampen, schilderijen en stopcontacten zijn verwijderd, zodat er volop gesmeerd kan worden. op matrassen worden de laatste dagen boven doorgebracht. Aankomende tijd wordt het kamperen in eigen huis. Dat heeft z’n charme, al ben ik blij wanneer straks alles weer ‘normaal’ is. Bart en ik kunnen in principe gewoon slapen, maar de kinderen logeren of in het hok of in de woonkamer, waar nu ook al een dressoir uit de hal staat.

Een paar weken afzien

Het is wennen, maar alles went; ook kamperen in eigen huis. Natuurlijk gaat het op den duur vervelen dat je overal dozen in en rondom huis hebt staan, de matrassen in de woonkamer liggen, werklui door het huis rondlopen en ga zo maar door.

Het betekent gewoon een paar weken afzien en op je tanden bijten. Door de rommel kijken, dingen even loslaten en meebewegen met het proces. Iets anders zit er namelijk niet op. Hoe drukker je je maakt, hoe langer het lijkt te duren en hoe meer je je ergert. Dat is niet gezellig en ik wil het zo gezellig mogelijk houden tijdens de verbouwing.

Het eindresultaat telt

Ik weet nu al dat, wanneer alles klaar is, gepoetst, opgebouwd en ingericht, ik de rommel ook weer zo vergeten ben.
Tot die tijd passen we ons aan, zullen we regelmatig mopperen en klagen, maar ook lachen en dromen over hoe mooi het eindresultaat zal zijn.

Duim je voor ons dat het voorspoedig verloopt?