17 april 2020: Ik besloot voor mezelf dat ik ‘nooit meer op dieet’ ging. Een heel nieuwe benadering van eten en afvallen. Niet meer denken aan calorieën tellen of shaken, een crashdieet of bepaalde voedingsmiddelen weglaten. Dit keer ging ik het helemaal anders aanpakken. Lees je mee?
Nu alweer bijna zes weken geleden
29 mei 2020: Het is alweer ruim vijf weken geleden dat ik het online programma van Kim Munnecom kocht en voor mezelf besloot dat ik terug wilde naar de slanke(re) versie van mezelf.
Sterk gemotiveerd was en ben ik. Het voelt goed om eindelijk weer de controle te hebben teruggepakt en mezelf niet meer als ‘slachtoffer’ te gedragen, als iemand die het allemaal was overkomen.
Ik praatte mezelf misschien wel aan dat ik vrede had met mijn ‘nieuwe’ lijf en dat men mij zo maar moest accepteren, alleen voelde en kon ik dat zelf niet.
Afzien of a piece of cake?
De grote vraag is natuurlijk: Hoe bevalt het programma? Is het afzien? Droom ik over chocoladerepen, friet en pizza? Het antwoord op die twee vragen is: Nee. Ik vind het niet echt afzien en ik droom zeker niet over lekkere dingen.
Ik voel me juist erg goed, fit en sterk. Waarom nu wel en zes weken geleden niet? Mmm, ik weet niet precies wat de reden hiervoor is. Ik denk dat ik er nu wel klaar voor was en eerder nog comfortabel was met mijn veilige, vertrouwde patroon.
Hoe ziet een dag er nu uit?
De eerste twee weken had ik mijn ‘oude’ eetpatroon, minus snoepen in de avond en tussendoortjes overdag. In de cursus ging het de eerste weken voornamelijk over mindset en je verhaal ten opzichte van voeding en afvallen. Het was tijd om mijn oude verhaal vaarwel te zeggen en een nieuw verhaal te schrijven (en laat ik daar nou gek op zijn 😉 ).
Vanaf week 3 nam ik mijn eetpatroon onder de loep en bracht de volgende veranderingen aan:
in de ochtend het meest eten, in de middag iets minder en in de avond het minst. Tel daarbij de liters water op en je kunt je voorstellen dat het een hele verandering was en is voor mijn lijf.
Alles rozengeur en maneschijn?
Het klinkt waarschijnlijk erg idyllisch, zoals ik het hierboven omschrijf. Natuurlijk zou ik best kunnen schrijven dat het zo is en dat ik geen enkel moeilijk moment ken.
Die heb ik absoluut wel. De eerste weken schreeuwde mijn maag (of was het mijn brein) om snoep en eten. Mijn maag knorde soms zo hard, dat ik bang was dat het geluid boven dat van de tv uitkwam (overdrijven maakt duidelijk). Ik moest mezelf streng toespreken en zeggen dat het voorbij zou gaan: het gevoel van honger en de craving (verlangen) naar snoep. Overdag had ik daar geen last van: ik at en eet genoeg om mezelf voldaan te voelen.
Maar die avonden, die avonden. Die zijn lang en verleidelijk. Jarenlang heb ik mezelf toegestaan iets lekkers te pakken bij een spannende film of een goede Netflixserie. Het hoefde niet per se veel te zijn, maar het was een gewoonte geworden.
Hoe houd ik het vol?
Nu klinkt het alsof het een verschrikkelijk zware strijd is, lastig om vol te houden. Dat is gelukkig niet zo. Ik heb best moeilijke momenten. Vooral wanneer ik moe ben of chagrijnig of gewoon niet lekker in mijn vel zit. Dan verlang ik echt naar zoet.
Meestal zet ik dan een kop thee (vruchtenthee omdat daar een zoet smaakje aan zit) of ik drink een groot glas water. Een stuk fruit wil dan ook wel helpen. Het gaat erom dat ik dénk iets nodig te hebben, terwijl dat niet zo is. Dat moet mijn nieuwe gewoonte worden.
Opstellen van regels
Onderdeel van mijn proces is het opstellen van mijn eigen ‘leefregels’ en me daar vervolgens ook aan houden. Bijv. ik drink iedere dag 2 liter water of ik ga iedere dag dertig minuten wandelen. Het kan van alles zijn.
Belangrijk daarbij is dat het mijn regels zijn en niet die van iemand anders. Het moet namelijk fijn en haalbaar zijn, in plaats van moeilijk en zwaar. Door regels te bedenken, deze op te schrijven en jezelf eraan te verbinden, wordt het ook makkelijker om jezelf verantwoordelijk te maken en houden.
En, al afgevallen?
THAT’S THE MILLION DOLLAR QUESTION! Ja, ik ben zeker al afgevallen. Hoeveel? Uh, geen idee…
Dat klinkt vreemd, maar ik leg het uit. Het is namelijk erg simpel, omdat onze weegschaal het niet deed. Nieuwe batterijen erin werkte niet, dus bestelde ik een nieuwe (dit keer zonder batterijen).
De eerste keer wegen sinds bijna drie jaar. En ik moet met het schaamrood op mijn kaken bekennen dat ik me kapot ben geschrokken. Kijk, ik wist natuurlijk heel goed dat ik te zwaar was (en niet zo’n beetje ook) en dat ik flink was aangekomen in een paar jaar tijd, maar zoveel? Nee, dat had ik niet zien aankomen.
Een nieuw begin
Tranen met tuiten heb ik gehuild, toen ik de cijfertjes op het display zag verschijnen. Bijna 90 kilo en waarschijnlijk was ik dus al wat afgevallen. Dit was mijn beloning voor het jarenlang laten vieren van de teugels.
Het voelt erg ongemakkelijk om dit getal te delen. Niemand praat graag over zijn of haar gewicht. Het is, denk ik, één van de best bewaarde geheimen van een mens. Het is persoonlijk en dus stel je je kwetsbaar op door het te zeggen. Erover liegen is best makkelijk en het is ook niet te controleren.
De smaak te pakken, nu volhouden!
Gelukkig bevalt het me erg goed om op deze manier te eten en bezig te zijn met voeding. Ik heb mijn verhaal opnieuw geschreven en ik weet dat ik op weg ben naar een slanker persoon. Het gaat misschien niet snel, maar ik voel me er goed bij en daar gaat het om.
Ik ontzeg me niets, omdat ik ervoor kies om nu gezonde(re) keuzes te maken en omdat ik weet waarvoor ik het doe. Mis ik het snoepen? Soms wel, maar als ik denk aan mijn nieuwe lichaam en hoeveel beter ik me voel als ik weer slanker ben, kan ik het makkelijk laten liggen. Dat wil niet zeggen dat ik geen snoep meer aanraak, maar als ik iets pak, geniet ik er extra van en zal het een kleine hoeveelheid zijn.
Ik houd je op de hoogte.
Recente reacties