Donderdag had ik een bijzonder gesprek over een bijzonder verhaal; óns verhaal (het verhaal van Bart en mij).
Een paar weken geleden reageerde ik op een oproep op Facebook, waarin ze op zoek waren naar stellen die elkaars jeugdliefde waren. Ik bedacht me geen moment en schreef meteen een reactie onder het oproepje.

Ik had eigenlijk geen verwachtingen omdat er tientallen reacties kwamen op deze oproep. Natuurlijk was ik blij verrast toen ik een privéberichtje kreeg. Ze vonden ons verhaal erg mooi en wilden aan de redactie voorleggen of zij ons verhaal ook bijzonder genoeg vonden om te plaatsen. Dat bleek zo te zijn. Super leuk dus!

Voor ons normaal, maar eigenlijk zo bijzonder

Een verhaal dat in 1991 begon. Het lijkt als de dag van gisteren, maar het is toch echt al een hele poos geleden (met andere woorden: we worden oud, hihi!).
Hoe kan iemands leven veranderen na het bijwonen van een doordeweekse voetbaltraining bij de plaatselijke voetbalvereniging.

Toch is dat precies hoe ons verhaal begon. Het begin was een beetje ingewikkeld, want mijn beste vriendin (ook Ellen genaamd) had haar oog laten vallen op een andere jongen uit hetzelfde voetbalteam. Om het nog ingewikkelder te maken werd er een brief geschreven en dacht de verkeerde jongen dat ik de afzender van de brief was. Kun je het nog volgen? Zo is ons verhaal begonnen. Een eerste afspraakje werd gemaakt en de rest is geschiedenis.

Heel wat jaren samen

Nooit hadden we gedacht dat ons verhaal zoveel jaren later nog steeds zou voortduren. Als je een puber bent, kan verliefdheid nogal eens wisselen en ben je in een experimentele fase, waarin vriendjes elkaar sneller kunnen afwisselen dan een schone onderbroek (bij wijze van spreken 😉 ). Niet dat dat bij mij het geval was, anders zou ik dit verhaal niet schrijven.

Het is dus helemaal niet vanzelfsprekend dat jeugdliefdes voor altijd bij elkaar blijven. Het is überhaupt niet vanzelfsprekend dat mensen voor altijd bij elkaar blijven. Tegenwoordig is uit elkaar gaan of een echtscheiding heel ‘normaal’ geworden, iets wat vroeger nog een schande was. Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat het geen goede oplossing kan zijn. Soms is de liefde gewoon op en is het voor alle partijen beter om uit elkaar te gaan.

Vaker stilstaan bij hoe bijzonder ons verhaal is

In het interview dat ik vandaag had met de journaliste van Vriendin (waar het artikel ergens in het voorjaar gepubliceerd wordt) kwam naar voren dat ik eigenlijk niet vaak genoeg stilsta bij het feit hoe bijzonder ons verhaal eigenlijk is. Zij benoemde dat aan het einde van ons gesprek. Ik beaamde dat het inderdaad klopt.

Voor ons is het gewoon, wij zijn al zolang bij elkaar dat we er niet eens meer bij stilstaan. Toen ik het gesprek beëindigd had, dacht ik nog even na over ons gesprek. Wat een leuk gesprek en wat kwamen er bijzondere dingen naar boven. Ik weet natuurlijk niet wat er precies gepubliceerd wordt (al krijg ik dat natuurlijk van te voren wel te lezen).

Veel gebeurd in die dertig jaar

In mei van 2021 kennen Bart en ik elkaar 30 jaar. Ik zie mezelf nog staan als de blije Ellen met de lange blonde haren en de vrolijke lach op mijn gezicht. Met kriebels in mijn buik bij het vooruitzicht om Bart te zien. Wat waren dat leuke tijden.

Natuurlijk is er in die dertig jaar veel gebeurd en hebben we samen ontzettend veel mooie herinneringen gemaakt. De journaliste vroeg of we ook moeilijke perioden hebben doorgemaakt en ik bevestigde dat dat zo was. Het zou toch ook heel gek zijn als er niets naars of moeilijks zou zijn voorgevallen in die dertig jaar?

Hoe zie ik onze toekomst?

Ik weet nog dat ik in het begin van onze verkeringstijd wel eens dacht aan later en hoe we samen als oudjes in een bejaardenhuis terecht zouden komen. Samen op een bankje naast elkaar zittend, gezellig keuvelend en wachtend op het bezoek van onze achterkleinkinderen. Ja, ik weet het, een echt clichébeeld. Maar ergens hoop ik stiekem nog steeds dat deze fantasie werkelijkheid wordt. Hoe mooi zou dat zijn?

Dat je op je tachtigste kunt terugkijken op een rijk en liefdevol leven met mooie herinneringen aan alle dingen die we samen beleefd hebben. Dat onze kinderen kleinkinderen hebben gekregen en zij op hun beurt ook weer kinderen krijgen. Dat de familie blijft voortbestaan en verder groeit. Ik vind dat in ieder geval een mooie gedachte.

Trots op ons gezin

Zover is het nog niet. Op dit moment ben ik vooral trots op ons gezin. Trots op hoe wij, na een moeilijke periode, sterker uit de strijd zijn gekomen en samen hebben geknokt voor ons mooie gezin. Ik weet dat onze kinderen echt wel van dichtbij hebben meegemaakt hoe lastig het af en toe was. We waren in die tijd niet bepaald de zonnetjes in huis.

Ik ben, zo aan het eind van dit jaar, een beetje nostalgisch, geloof ik. Vaak kijk ik terug op wat geweest is en denk ik alvast aan wat er volgend jaar op de planning staat.

Ik vond dit een mooi moment om ons verhaal te delen en je even mee terug te nemen in onze geschiedenis.
Over een paar maanden komt ons verhaal in Vriendin. Tegen die tijd houd ik je uiteraard op de hoogte.

Ik ben erg benieuwd wat ze ervan gemaakt hebben en natuurlijk ook naar jouw reactie.
Wist je dit al of is het helemaal nieuw voor je? Leuk als je me dit wilt laten weten.