Vorige keer schreef ik over hoe mijn eeuwige strijd tegen de kilo’s begon. Hoe het afvallen extreme vormen aannam en hoe ik daarna extreem begon te sporten om al dat snoepen te compenseren. Nog niet gelezen? Klik hier!  Dit keer vertel ik meer over mijn geworstel om kilo’s te verliezen, maar vooral om ze er vanaf te houden.

Wat is nu mijn excuus?

Het is me na iedere zwangerschap gelukt om kilo’s af te vallen, al ging het iedere keer moeizamer. Geen/weinig snoep, veel water, groenten en fruit eten en sporten; kortom alles wat me gewichtsverlies opleverde. Ook ging ik naar een warmtecabine waarin ik oefeningen moest doen en naar de Weight Watchers; alles greep ik aan om af te vallen. Het leverde echt wel resultaat op. Een goede stok achter de deur. Ik wilde tenslotte niet afgaan als er gewogen moest worden. Bart en ik zijn ook nog samen naar een diëtiste gegaan. Ik wilde afvallen tot 55 kilo, dat is me toen niet gelukt. En nooit meer gelukt, kan ik beter zeggen.
Iedere keer was ik trots op het resultaat en beloofde mezelf plechtig dat het me dit keer echt zou gaan lukken om niet zwaarder te worden. Totdat…

Burn-out en mijn gewicht

De burn-out waar ik eind december 2015 in terechtkwam. Hierover hoef ik je nu niets te vertellen. Dat kun je in mijn eerdere blogs en mijn boek lezen. Of dat ga je wellicht nog lezen.

Ik was zó moe van het moeten dat ik mezelf en mijn eetpatroon niet meer onder controle had. Want ook dat moest ik van mezelf. Altijd maar die discipline opbrengen om niet te snoepen, om gezond te eten en genoeg te sporten. Moeten, moeten, moeten. Een slank figuur stond voor mij immers symbool voor een geslaagd en gelukkig leven.

Nooit meer op dieet?

Voelde ik me rot? Dan ging ik snoepen. Had ik weer even een klein geluksmomentje. Die had ik toen bijna geen, daarom vond ik dat ik het verdiende om mezelf met iets lekkers te verwennen (of was het gewoon verdoven??).

Ik vertelde eerder al dat ik iemand ben van extremen. Ook hierin was ik extreem. Niet bijvoorbeeld één keer per week iets lekkers, nee gewoon iedere dag en vaak ook meerdere keren per dag. Zoiets sluipt er in.
De gewichtstoename ging geleidelijk. In het begin was het nauwelijks zichtbaar. Veel mensen zeiden dat ik er góed uitzag, wat ik meestal interpreteerde als: Ik ben dus te dik.
En hoewel het, gelukkig, langzaamaan steeds beter met mij ging, werd mijn gewicht niet minder.
Veel mensen worden dunner/slanker als ze veel stress hebben (bijvoorbeeld Bart), maar bij mij werkt het dus blijkbaar anders. Ik ga eten om mijn gevoelens te verdoven en om even een klein moment van geluk te ervaren.

Weddenschap afsluiten

Een paar jaar geleden waren Bart en ik er opeens klaar mee. We vonden allebei dat het nu echt tijd was om wat af te vallen en gezonder bezig te zijn.
Om ons hierin te motiveren, sloten we een weddenschap af met de kinderen. Er moest veel gewicht af. Als tegenprestatie kregen wij iets van de kinderen als we erin slaagden. Lukte het ons niet, dan kregen zij wat van ons.

De eerste weken vielen we inderdaad allebei enkele kilo’s af; het ging niet snel. Mooi, dat stimuleerde ons om door te gaan. Totdat er niets meer af ging. Meerdere weken achter elkaar. Misschien waren we niet zo gedisciplineerd meer als in het begin, dat kon ook. Al snel kwam de klad erin en werden we weer steeds makkelijker als het op ‘zondigen’ aankwam.
Het woord alleen al, bah! Het heeft een negatieve klank en klinkt vervelend en vooral slecht. Alsof we een soort misdadigers waren.

Opnieuw ondervond ik hoe verschrikkelijk ik het vind om iets te moeten. We waren immers een weddenschap aangegaan. Die moet je nakomen, toch?
Het zal je dan ook niet verbazen, dat het ons niet gelukt is en dat we de weddenschap verloren.
Onze kinderen waren hiermee natuurlijk ergens best blij, al hadden ze liever gezien dat we onze kilo’s kwijt waren geweest in plaats van ons geld.

Wat betekent gewicht nou?

Natuurlijk, ik weet heus wel dat het beter én mooier is om een flink aantal kilo’s lichter te zijn.
Het lukt me alleen nu niet om daar zoveel voor te moeten laten en mijn leefstijl compleet te moeten veranderen. Afvallen dat kan ik, dat heb ik inmiddels al meerdere keren bewezen. Soms té en dan sloeg ik weer door en was ik veel te veel bezig met calorieën tellen en belachelijk veel sporten en bewegen.

Gewicht is een hot issue

Het is momenteel een hot issue. Kijk maar in tijdschriften, paspoppen in de winkels, boeken, op de tv en luister maar naar de radio. Iedereen heeft er een mening over. Fatshaming en bodyshaming zijn veel gehoorde en gebruikte termen. Mensen zeggen dat we elkaar moeten accepteren zoals we zijn en dat postuur en gewicht niet uitmaakt.
Dat zéggen ze, maar of ze het menen is iets anders. Let maar eens op; als je ziet hoe er naar een stevig iemand gestaard wordt. Hoe ze lachen en wijzen. Welke vooroordelen er zijn over dikke mensen. Maar ook een extreem slank iemand wordt argwanend bekeken. Mmm, die zal vast anorexia hebben.

Social media en het perfecte plaatje

Ook op social media zie je veel perfecte plaatjes van mensen die hun leven helemaal tip top op orde lijken te hebben. Zongebruind, slank, gekleed volgens de laatste mode en gelukkig. Is dat ook echt zo? Of doen ze alsof? Ik denk dat laatste.

Het is nog altijd not done om je vieze was buiten te hangen en over de minder leuke dingen in je leven te praten. Laat staan om daar foto’s van te maken en deze op Facebook of Instagram te posten. Nou ja, de meesten doen dat in ieder geval niet. Er zijn uitzonderingen. Hoera voor hen! Hoera voor degenen die er wél eerlijk voor uitkomen dat ze een hele zak M&M’s hebben opgegeten of met een lepel uit de Nutellapot hebben gesnoept (Yes, guilty!).

Een mening of (voor)oordeel is zo gevormd. Begrip hebben voor iemand is toch niet zo makkelijk als het lijkt of als we zeggen. Ook ik maak me er soms schuldig aan moet ik eerlijk bekennen met het schaamrood op mijn kaken.
Ik ben heel hard voor mezelf, maar ook voor anderen. Heel fout en ik schaam me er ook voor. Ik roep zelf altijd heel hard; wat maakt het uit hoe iemand eruit ziet of wat zijn gewicht is. Ook over mezelf. Ach, wat maken die ‘paar’ kilo’s teveel uit, als je maar gelukkig en gezond bent. Dat vind ik oprecht. Ik wilde alleen dat ik het ook 100% geloofde. Dat ik me echt niets aantrek wat anderen over me zeggen en van me vinden. Jammer genoeg zit het zo diepgeworteld, dat het niet 1,2,3 uit te roeien is. Ik wil niets liever dan mezelf accepteren: met of zonder die extra kilo’s. Maar stiekem liever zonder, snap je?

Laten we met z’n allen bespreekbaar maken dat het niet makkelijk is, dat het ons niet altijd lukt om gezond en verantwoord bezig te zijn (of ben ik gek?). En laten we elkaar vooral niet veroordelen om de dingen die niet altijd lukken of goed gaan. Laten we elkaar opbeuren en begrip voor elkaar opbrengen. Da’s toch veel leuker?

Mijn vraag aan jou: hoe kijk jij hier tegenaan? Is het voor jou een issue?
Vind je deze blog interessant of inspirerend? Deel ‘m dan via de sharebuttons hieronder. Dat zou ik heel erg waarderen.