Soms gebeuren er dingen waar je niets aan kunt veranderen en waar je mee moet dealen. In deze blog vertel ik hoe de afgelopen week bij mij thuis is verlopen.
Lees je mee?
Als dingen anders gaan dan verwacht
Op 30 april zouden we eindelijk, na ruim een jaar, weer een weekje op vakantie gaan met het gezin. Iedereen had er ontzettend veel zin in. Al konden we niet ver weg, een weekje er tussenuit is toch even lekker. Helaas besliste het lot anders.
De avond voordat we zouden vertrekken, bleek Kjell positief te testen op het coronavirus. Dat betekende dat hij de volgende dag naar de teststraat moest om zich officieel te laten testen. Gelukkig testte de rest van ons gezin (op dat moment) negatief. Misschien zou het dus meevallen.
Hoe snel kan het veranderen
Tja, en opeens waren we alle vier positief en konden wij ook naar de teststraat. Heel vervelend. Jammer genoeg was dat het teken dat we niet op vakantie konden gaan en dat we in thuisquarantaine moesten. Die hadden we even niet zien aankomen.
Het gekke is dat niemand van te voren ook maar enige klachten had, dus het kwam best als een (onaangename) verrassing. Pas op het moment dat ik terugkwam van de officiële test begon ik me ziek te voelen. Gek hoe zoiets snel kan veranderen.
Opeens van anderen afhankelijk
Ziek zijn is niet leuk. Sterker nog; het is vreselijk. Ik besef pas hoe fijn het is om gezond te zijn, wanneer ik me niet goed voel. Je neemt je gezondheid vaak als een vanzelfsprekendheid aan, maar niets is minder waar. Je bent echt gezegend als je gezond bent.
Wat het ook erg vervelend maakt, is het feit dat je opeens van anderen afhankelijk bent. Je mag niet naar buiten, niet naar de winkel of gewoon een stuk wandelen. Hierdoor word en ben je dus opeens afhankelijk van andere mensen. En dat is een rare gewaarwording.
Dankbaar voor alle aangeboden hulp
Vanaf het moment dat duidelijk was dat we allemaal corona hadden, werd ook meteen duidelijk hoeveel mensen met ons meeleefden en ons, op wat voor manier dan ook, hulp aanboden. En dat is een heel fijn gevoel. Mensen die aanboden om boodschappen te halen of iets anders waar we nu even niet toe in staat waren.
Het klinkt zo gewoon, maar toch vind ik het bijzonder. Iedereen heeft het tegenwoordig zo druk met zichzelf dat je niet zomaar om hulp vraagt. Gelukkig heb ik in de afgelopen jaren geleerd om eerder aan de bel te trekken. Bovendien wordt dat helemaal niet als zwak gezien. Ik denk eigenlijk dat het juist een kracht is om aan te geven dat je wel een steuntje kunt gebruiken.
Tijd om te genezen
Ik ben ook heel dankbaar dat niemand echt heel erg ziek is geworden. Het lijkt erop dat ik de enige ben die er het meeste last van heeft gehad. De eerste twee dagen heb ik flinke koorts gehad en knallende hoofdpijn. Ik ben naar de slaapkamer verhuisd om er vervolgens niet meer vanaf te komen.
Uiteindelijk duurde dat een dag of twee en toen voelde ik me weer een stuk beter. De rest heeft last gehad van neusverkoudheid, spierpijn, keelpijn, hoofdpijn en reuk- en smaakverlies. Niet echt fijn, maar wel te doen. Iedere dag gaat het een beetje beter en het heeft tijd nodig om te genezen.
Opgesloten in huis
We hadden, gelukkig, genoeg boodschappen in huis om de week door te komen. Mijn schoonouders hebben ook nog een aantal levensmiddelen aan huis bezorgd, zodat ik in ieder geval iedere dag vers kon koken. Dat lijkt me op dit moment verstandig, om zo snel mogelijk fit te worden.
Wat wel heel raar is, is om niet van je erf te komen. Je moet binnenblijven en mag dus niet weg. Het gaat tussen je oren werken. Ik realiseer me hoe fijn het is om vrij te zijn en te mogen gaan en staan waar je wilt. Dat dat dus niet voor iedereen vanzelfsprekend is. Ik geniet straks waarschijnlijk enorm van een rondje wandelen of een bezoekje aan de supermarkt, haha.
Nog een week vakantie
Voor de kinderen en Bart vind ik het vooral erg sneu, want zij hebben vakantie. De eerste week is nu al bijna voorbij en we hebben niets leuks kunnen ondernemen. Zodra Bart klachtenvrij is, moet hij weer aan het werk en heeft hij nog niet kunnen ontspannen. Dat vind ik echt heel vervelend, maar het is wat het is.
Hopelijk kunnen de kids nog een weekje genieten van hun vakantie en toch nog wat ondernemen. Tenminste, als iedereen de komende dagen klachtenvrij blijft. Daar gaan we voor. Intussen proberen Bart en ik thuis aan onze conditie te werken. Na een dag of zes niets te hebben gedaan aan lichaamsbeweging is het belangrijk om onze conditie op peil te houden en weer op te bouwen.
Acceptatie van wat is
Wat het me geleerd heeft? Dat dingen lopen zoals ze lopen. Dat je niet teveel kunt plannen en dat je dingen niet kunt veranderen. Het is wat het is. En daarmee zul je het moeten doen, hoe vervelend ook. Leuk is anders, maar ja. Laten we hopen dat het hierbij blijft en dat we over een paar dagen overal vanaf zijn.
Zo, dat was het voor deze keer. Volgende keer heb ik hopelijk een blog waarin ik volop nieuwe plannen met je kan delen. Tot dan.
Recente reacties