Wat was het een spannende dag gisteren; de dag dat alle eindexamenkandidaten de uitslag kregen.

In deze blog vertel ik over deze dag. Lees je mee?

Hard werken loont

In huize Kusters heerste er spanning. Op 9 juni werd namelijk bekend of onze Kjell geslaagd zou zijn voor zijn eindexamen van de havo. Alhoewel hij zelf dacht dat het hem gelukt was, bleef er toch enige onzekerheid.

De afgelopen tijd heeft hij keihard gewerkt. Als ik terugdenk aan mijn eigen eindexamen kan ik me niet herinneren dat wij zoveel moesten doen en leren. Natuurlijk vond ik dat toen vast ook, maar de hoeveelheid stof en alle werkstukken en presentaties die door de leerlingen gemaakt moeten worden, bestonden in die tijd nog niet.

Met een beetje hulp van…

Eerlijk is eerlijk, hoewel Kjell het uiteindelijk zelf gedaan heeft, heeft hij ook veel hulp gehad van Bart. Avonden hebben ze samen gestudeerd. Ook bij Nynke heeft Bart avonden achter elkaar met haar gewerkt aan wiskunde.

Zoals met alles in het leven geldt ook hiervoor: een beetje hulp is zeer gewenst en waardevol. Natuurlijk moet het wel in je mogelijkheden liggen om je kind te kunnen helpen, maar als dat zo is, is dat alleen maar heel fijn. Ik weet zeker dat ik het geduld niet zou hebben kunnen opbrengen. En ja, dat klinkt gek als oud juf zijnde, hihi!

Afwachten maar

Na die spannende examens breekt de tijd aan van wachten. Gelukkig is er genoeg afleiding om de tijd door te komen. Werken, maar ook zeker tijd om te ontspannen. Zo vlogen de weken uiteindelijk om en was het opeens zover dat de dag van de uitslag was aangebroken.

Ik kan me dat moment van mezelf nog helder voor de geest halen. De minuten leken voorbij te kruipen. Tel daarbij de angst voor een telefoontje op en het plaatje is compleet. Ik ging die dag nog ‘gewoon’ werken. Gek hoe je dat soort momenten nog zo goed kunt herinneren.

Het verlossende woord

Eindelijk was het half vier. Vanaf dat moment konden de leerlingen die gezakt waren gebeld worden. Het eerste kwartier leek maar niet voorbij te gaan. De wijzer kroop vooruit. Met een oog angstvallig richting de huistelefoon wachtten we zenuwachtig af.

Kjell checkte iedere minuut zijn telefoon en kreeg regelmatig een update over klasgenoten die gebeld zouden zijn. En met welke letter hun achternaam begon. School belde deze leerlingen op alfabetische volgorde. Hoe langer het rustig bleef, hoe groter de kans was dat hij niet meer gebeld zou worden.

Blijdschap en opluchting

Rond kwart over vier werd steeds meer duidelijk dat hij zeer waarschijnlijk geslaagd zou zijn. Inmiddels zouden er al kinderen gebeld zijn wiens naam met de letter V begon. Stiekem vierden we al een klein beetje feest, maar we durfden de goden niet te verzoeken, dus we hielden ons koest.

Toen na half vijf appjes kwamen van klasgenoten die door hun mentor gebeld waren met de mededeling dat ze geslaagd waren, durfde Kjell steeds meer te hopen dat hij ook geslaagd was. Het laatste half uur ging dan ook langzaam voorbij. Inmiddels waren we redelijk gerustgesteld, maar toen de wijzer op de twaalf stond, barstten we in juichen uit. Het was hem gelukt!

Feest

Zo stil als het daarvoor was, zo rumoerig werd het nu. We klapten, juichten en sprongen door de kamer. Yes, geslaagd! Een hele zorg minder. En heel veel trotse gevoelens. Ik vind het echt een wereldprestatie. In coronatijd en de spanning in huis van de afgelopen tijd is het hem gewoon gelukt om zijn eindexamen te behalen.

Dat is reden voor een feestje. ’s Middags hadden mijn moeder en ik al een taart gebakken. Een beetje voorbarig misschien, maar wel lekker en uiteindelijk dik verdiend. Ook als het niet gelukt zou zijn, hadden we taart gegeten, want hij heeft er hard voor gewerkt. Gelukkig hadden we nu een reden om de taart te eten.

Ophalen cijferlijst

’s Avonds mochten familieleden en vrienden mee naar school om alle geslaagden toe te juichen. Een groot gezelschap met heel blije gezichten liep het podium op onder een luid applaus van het publiek. Super leuk om te zien. De opluchting en blijdschap straalden van hun gezichten, zeer terecht natuurlijk.

Het hele gebeuren duurde niet veel langer dan twintig minuten. De jeugd stond te popelen om het behalen van hun diploma te vieren. Niet veel later vertrokken we dan ook weer naar huis, cijferlijst, vlag en zonnebloem op zak. Eenmaal thuis werd de vlag aan de vlaggenstok gehangen en maakten we een foto.

Hier zit dus een trotse moeder. Ik ben ontzettend blij dat het hem is gelukt en dat hij nu verder kan met de volgende stap. Maar nu eerst genieten van een welverdiende vakantie, dat heeft hij verdiend!