Bijna twee geleden was ik jarig. 25 juli ben ik 44 jaar geworden. Dat klinkt volwassen, serieus en stiekem ook een beetje oud, terwijl ik me zo helemaal niet voel.
Bij het woord verjaardag horen onlosmakelijk de woorden: feest, cadeaus en taart.

Meestal niet thuis op 25 juli

Dit jaar was weer zo’n verjaardag dat ik eens wél thuis was. 25 juli valt namelijk altijd in de zomervakantie en meestal zijn we dan ook weg. Alleen is alles dit jaar anders dan anders en hebben we besloten niet weg te gaan.

Ook als kind vierde ik mijn verjaardag meestal in een ander land. Ik ben het dus gewend dat mijn verjaardagen niet verlopen zoals ze (misschien) bij de ‘meeste’ mensen doen. Ik weet niet beter of mijn verjaardag vierde ik in het buitenland.

Een echt verjaardag-gevoel

Ik hoor mensen wel eens zeggen dat ze zich écht jarig hebben gevoeld. Meestal denk ik dan: geen idee wat je daarmee precies bedoelt, want ik ken dat gevoel niet zo.

En dat is absoluut niet zielig of wat dan ook bedoeld. Het is gewoon zo. Ik leefde liever naar een vakantie toe en vond dat een bijzonder gevoel.
Natuurlijk was ik als kind ook wel eens thuis op mijn verjaardag, maar eerlijk gezegd kan ik me dat niet meer herinneren. Het is te lang geleden.

Dit jaar een super dag

Zonder verwachtingen ging ik dit jaar dan ook mijn verjaardag tegemoet. Er zouden waarschijnlijk wel enkele mensen op bezoek komen, maar niet zoals andere jaren (als ik toevallig eens thuis was).

Ik had nergens op gehoopt, niets verwacht en liet me verrassen. Van de kinderen kreeg ik een leuk houten bord met daarop een lieve tekst, een mooie plant en een cadeau naar keuze (dat heb ik overigens nog niet verzilverd). Een fijn moment is het als iedereen an de keukentafel zit en er voor de jarige wordt gezongen. Genieten!

Een verrassing van Bart

Geen ontbijt op bed of andere toestanden, want dat hoeft voor mij niet. Bart en ik kopen al jaren geen cadeaus meer voor elkaar. We hebben eigenlijk alles wat we willen en als één van ons iets ziet of wil, kopen we het.

Groot was dan ook de verrassing, toen Bart zei dat hij nog iets speciaals voor mij had bedacht. Zoals je weet (of niet 😉 ) heb ik vijf jaar geleden een tatoeage laten zetten in de vorm van een armband ( met hierin de eerste letters van Nynke, Kjell en Yfke verwerkt).
Ik had me laten vertellen dat een tattoo verslavend is, maar was ervan overtuigd dat ik het bij 1-tje zou laten.

Een herinnering aan een speciale beslissing

Jaren was dat ook zo, tenminste ik dacht er nog wel eens aan, maar had niet zoiets van: dát moet het zijn.
Totdat ik uit mijn burn-out kwam en er eindelijk licht aan het eind van de tunnel was, in de vorm van schrijven.

Met het besluit om te stoppen met mijn werk als juf en een opleiding te beginnen aan de Schrijversacademie, kwam er rust in mijn hoofd en kreeg ik zin in de toekomst. Om hieraan blijvend herinnerd te worden, wil ik dit met een tatoeage vereeuwigen.

Ik mag binnenkort weer

Omdat het zetten van een tattoo nogal een prijzige aangelegenheid is, dacht ik dat het er voorlopig niet van zou komen. Tot 25 juli, toen Bart zei dat ik een tatoeage mag laten zetten.

Wat een gewéldig cadeau. Ik weet dan ook al precies wat ik wil. Een watercolor tattoo in de vorm van een ganzenveerpen met een uitlopende inktvlek.

Reacties anderen

Ook al is een tatoeage tegenwoordig behoorlijk ingeburgerd, toch bestaan er ook nog veel vooroordelen over het hebben ervan. Zo zou het hebben van een tattoo ordinair zijn. Zelf ben ik het daarmee absoluut niet eens.

Het is iets heel persoonlijks en vaak zit er een verhaal achter. Zo ook bij mij. Met deze (nog te zetten) tattoo wil ik laten zien dat ik een donkere periode uit mijn leven heb overwonnen en bewust kies voor een nieuw avontuur (met een nog onbekende uitkomst).

Ik hoop dat ie nog dit jaar kan worden gezet en ik ‘m trots aan je kan laten zien.
Ik houd je op de hoogte.

Wat vind jij van tatoeages? Heb je er één of zou je er eentje willen? Of juist totaal niet? Ik ben benieuwd.