Hoe het voor mij is geweest om in een burn-out terecht te komen en hoe moeilijk de weg naar herstel was, heb je in mijn eerdere blogs kunnen lezen. Lees hierover meer. Maar hoe waren de reacties van de buitenwereld? Daarover ga ik je in deze blog meer vertellen…

Misschien vraag je je af hoe deze periode is geweest voor mijn gezin, familie en andere mensen uit mijn naaste omgeving. Zoiets is niet alleen zwaar voor degene die het overkomt, maar voor iedereen in zijn of haar omgeving. Ook zij hebben moeten accepteren dat ik niet meer de oude Ellen was, dat er lange tijd niet veel met mij te beginnen was en dat ik hulp nodig had.

Ik heb me lange tijd ontzettend schuldig gevoeld over mijn ziek zijn. Ik kon tenslotte niet meer de moeder, vrouw van, dochter, vriendin, collega of buurvrouw van zijn, maar was een patiënt die behoefte had aan rust en hulp. Misschien was dat voor hen minder moeilijk dan dat het voor mij was. Ik was normaal gesproken altijd iemand die voor iedereen klaarstond en nu ik kon ik dat even niet meer opbrengen.

Ook vrienden in slechte tijden?

Gelukkig reageerden de meeste mensen heel fijn en begripvol en hielpen ze me waar nodig. Zo kreeg ik in de eerste weken veel aanloop; vooral van collega’s. En hoewel me dit echt goed deed, was het tegelijkertijd zwaar. Iedere keer opnieuw werd het vreselijke gevoel van falen en mislukking opgerakeld en voelde ik me slechter dan ooit. Bovendien zeiden ze opbeurende dingen als: “Zorg nu maar eens goed voor jezelf, luister naar je lijf en zoek de rust die je nodig hebt. Voordat je het weet, gaat het weer beter en kun je straks weer met veel plezier voor de klas en ben je weer terug bij ons.” Heel goed bedoeld, dat weet ik, maar zo niét wat ik wilde horen. Het liefst had ik het uitgeschreeuwd: “Ik kom nooit meer terug voor de klas. Jullie begrijpen het niet. Het is voorbij, afgelopen. Dit komt niet meer goed.” Maar dat deed ik niet, ik liet nooit het achterste van mijn tong zien. Hoe zouden ze het moeten snappen, terwijl ik mezelf de meeste tijd niet eens snapte?

Echte vrienden leren kennen

Een toenmalige vriendin presteerde het om na verloop van tijd te zeggen dat ze de “oude” Ellen veel leuker vond. Dat ik maar eens met mijn luie reet (niet in de precieze bewoordingen hoor, maar daar kwam het wel op neer) van de bank moest komen om dingen te gaan doen. Dat ik zelf best mijn huis kon poetsen en niet door mijn moeder moest laten schoonmaken. Dat het niet hielp om zielig te doen en te zwelgen in zelfmedelijden. Hoe ik daarop reageerde?

Weet je, het gekke is, dat ik in eerste instantie dacht dat ze gelijk had. Ik was op dat moment niet leuk. Maar ik zei alleen maar: “Ik kan nu even niet anders. Ik vind mezelf ook niet leuk en ik wil ook liever de oude zijn, maar het is nu niet anders. Ik doe echt mijn best om beter te worden, maar dat heeft tijd nodig.” Van binnen voelde het alsof ze me keihard in mijn buik had gestompt. Wat een nare reactie. Alsof ik ervoor koos om me zo ellendig te voelen.

Soms moet je afstand nemen

Je begrijpt wel dat ik na deze uitspraak afstand nam van haar. Dit kon ik er niet bij hebben. Deze “vriendschap” is uiteindelijk na een knetterende ruzie, over iets heel anders, uit elkaar gespat. Achteraf maar goed ook; deze vriendschap is nooit echt geweest. Zij gebruikte mij en omgaan met haar kostte mij zoveel energie, omdat ik me continu aanpaste aan haar en haar complexe problemen. Het was beter dat er een eind aan was gekomen. Maar leuk was het zeker niet. Wel een les.

Ik probeer nu alleen om te gaan met mensen, die mij geen energie kosten, maar waar ik echt mezelf kan en mag zijn. Dat levert zoveel meer energie op en uiteindelijk ook echte contacten. Dat is me heel wat waard. Voorheen was ik iemand die iedereen wilde pleasen; op mijn werk, in een commissie of in vriendschappen. Ik paste me altijd aan aan de ander. Dat doe ik niet meer. Nou ja, dat probeer ik niet meer te doen. Soms lukt me dat nog niet. Maar ik ben me er wel bewust van en dat was eerder niet zo.

Mijn kinderen, mijn man en ik

Hoe reageerden zij op mijn situatie en hoe gingen zij er mee om? Ik deed mijn best om hen zoveel mogelijk buiten mijn verdriet en ellende te houden, maar dat is me natuurlijk niet helemaal gelukt. Nu zeggen de kinderen soms nog: “Jij huilde de hele tijd en maakte steeds ruzie met papa. Wij dachten soms dat jullie gingen scheiden.” Dat doet natuurlijk pijn om te horen. Bart en ik hadden inderdaad regelmatig felle discussies en meningsverschillen, maar echt ruzie was dat niet.

Toch hebben de kinderen dat wel zo gevoeld. Ik vind dat verschrikkelijk, want het is nooit mijn bedoeling geweest om hen het gevoel te geven dat onze relatie niet bestand was tegen mijn burn-out en Barts werkeloosheid. Al zag het er soms somber uit en wisten we niet hoe we hieruit moesten komen, toch bleven we hoop en vertrouwen houden en boven alles met elkaar in gesprek.

Bart heeft mij vanaf het begin gesteund en was en is altijd mijn rots in de branding. Ik kan altijd op hem terugvallen en hij zou mij nooit in de steek laten. Een héél, heel warm gevoel. Dankzij hem heb ik kunnen doen wat ik het liefst wilde; mijn hart volgen en een nieuw pad inslaan. Hoe onbekend en onzeker het misschien ook is, we slaan ons overal doorheen.

Ja, ik weet het, het klinkt misschien mierzoet en overdreven, maar toch is het zo. Ik weet zeker dat ik anders nooit dezelfde beslissingen had genomen. Als je zelf in een soortgelijke situatie hebt gezeten, weet je vast waar ik het over heb. Ja, toch? Heb jij ooit in een soortgelijke situatie gezeten? Hoe was dat voor jou? Welke beslissingen heb jij durven nemen? Ik ben erg benieuwd.

Tot de volgende keer.

Liefs Ellen