Ik weet niet of je ooit zelf met een burn-out te maken hebt gehad, da’s niet te hopen. Ik gun het niemand. Toch ben ik achteraf dankbaar dat het me wel is overkomen…

Dat klinkt misschien bizar en gek, maar toch is het de waarheid. Was me dit namelijk niet gebeurd, had ik nooit geweten dat mijn leven er heel anders uit kon zien en dat ik veel gelukkiger kon zijn. Ik kan het niet anders uitleggen. Misschien denk je nu dat ik een beetje zweverig klink, dat zou best kunnen. Weet je, een paar jaar geleden had ik dat ook gedacht en had ik waarschijnlijk meewarig mijn hoofd geschud. Sowieso wanneer het woord overspannen of burn-out viel, vond ik het aanstelleritis. Zoiets overkwam, in mijn ogen, mensen die vlug opgaven, zwak waren of geen doorzettingsvermogen hadden. En al deze dingen dacht ik dus ook over mezelf

Kleine lichtpuntjes

Ze waren er echt; kleine lichtpuntjes. Zo kon ik intens genieten van het bezoeken van concerten. Liefst snoeiharde metal. Mijn hoofd zat dan zo vol met de muziek, dat er geen plaats was voor andere gedachten of om te piekeren. Héérlijk! Even voelde ik me weer Ellen, die lekker stond te headbangen (met kort haar, dat dan wel) op haar favoriete metal. Al voelde ik me daarover enorm schuldig, want als je een burn-out hebt, kun je toch alleen maar slapen of als een zombie op de bank zitten huilen? Tenminste, dat waren mijn gedachten over een burn-out. Natuurlijk komt een burn-out in veel verschillende gradaties en varianten voor. Geen één burn-out is hetzelfde.

Sporten was voor mij ook een uitlaatklep. Aerobics en dance fitness; waarbij je je helemaal moet overgeven aan de pasjes en het ritme van de muziek om bij te blijven. Deed ik dat niet, ging ik compleet de mist in. Weer iets om mijn rondtollende gedachten even stop te zetten.
Weet je wat ook zo lekker was? In mijn aerobicsgroep zaten vrouwen, die niet eens wisten dat ik een burn-out had, maar alleen de vrolijke Ellen zagen. Ik was daar nog steeds de Ellen met haar masker op.

Netflix: mijn grootste vriend

Waar ik het echter het meest van ontspande, was het kijken naar series op Netflix. Dagen, weken achter elkaar lag ik op de bank en keek de ene fantasy of horror serie na de andere en leefde me daarbij helemaal in. Ik zat er zelfs zo in, dat het leek alsof ik zelf de hoofdrol speelde. Alsof het mij overkwam.

Mijn eerste psychologe vond het beter om niet teveel naar dit soort series te kijken, omdat ik dan teveel prikkels zou binnenkrijgen. Daardoor voelde ik me ook nog eens schuldig dat ik wél keek en er blijkbaar veel behoefte aan had om beter te kunnen ontspannen. En dat was tenslotte wat ik moest leren: me ontspannen.

Welke series ik keek? Supernatural (niet op Netflix trouwens, maar op dvd: 10 seizoenen van 23 afleveringen), The Walking Dead, Grimm, Arrow, Penny Dreadful, Teenwolf, The Originals, enz. Ik filosofeerde me wat af, probeerde te bedenken wat er zou kunnen gebeuren of waarvoor bepaalde dingen symbool stonden. Actief tv kijken dus!

Ik weet zeker dat dit bingewatchen mij echt goed heeft gedaan, al was het niet verstandig of gebruikelijk om alle prikkels buiten te sluiten.

Psychologe: wel of niet nuttig?

Ik beschreef net al dat ik me bij mijn eerste psychologe niet echt geholpen voelde. Ik kreeg oefeningen mee om thuis te doen; ademhalingsoefeningen, ontspanningsoefeningen, maar ook opdracht om één keer in de week iets voor mezelf te doen. Of ik moest iedere dag anderhalf uur naar bed tussen de middag of ’s avonds om tien uur gaan slapen. Ik kon ontspannen door te kijken naar kabbelende golven, een brandende kachel of fluitende vogeltjes op YouTube en meer van dit soort opdrachten. Niks bracht me echter de rust die ik zo wanhopig zocht en nodig had. Iedere afspraak maakte dat ik me naderhand alleen maar slechter voelde in plaats van beter en dat ik opzag tegen de volgende afspraak. Ik vertelde mijn verhaal, benoemde mijn twijfels keer op keer en huilde oceanen vol tranen. Thuis idem dito; veel huilen en praten. Het loste niets op. Het enige wat ik wilde was stoppen met alles; niet meer naar de psychologe, niet meer naar school, niet meer naar de bedrijfsarts. Niks re-integreren, gewoon in mijn veilige cocon.

Het besluit om niet meer terug te keren

Voor de zomervakantie 2016 had ik voor mezelf besloten om nooit meer terug te keren voor de klas. Ik was zó opgelucht. Op school vertelde ik na de zomervakantie over mijn besluit. Toen werd ook duidelijk dat ik andere hulp nodig had; in de vorm van een nieuwe psychologe. Eindelijk! Nu gebeurde er voor mijn gevoel eindelijk iets. De eerste stappen op weg naar herstel.

In mijn nieuwe blog schrijf ik meer over mijn herstel.

Wat helpt jou om tot rust te komen? Te ontspannen? Laat je het achter in de reacties?

Liefs Ellen