O jee, ga ik dit doen? Ik twijfel, maar ik toch heb besloten open kaart te spelen. Hoe kan ik anders mijn podcast opnemen als ik mijn eigen geleerde lessen niet in de praktijk breng.

Dit wordt dus een blog waarin ik met de billen bloot ga.

Het gaat niet zo goed

Zo, het is eruit. Ik zou willen dat ik met een leuk bericht kon komen, maar dat is niet zo. Sinds een paar weken heb ik een enorme terugval. Er spelen dingen thuis waar ik verder niet op wil ingaan. Deze situatie zorgt ervoor dat het niet goed met me gaat.

Oude wonden worden opengereten, dingen die naar de achtergrond waren verdwenen, spelen opnieuw op. En dat is moeilijk. Heel moeilijk, om toe te geven, niet alleen aan iemand anders maar ook aan mezelf. Toch is het zo.

Probleem aanpakken

Toen ik ruim zes jaar geleden in een burn-out belandde, had het simpelweg veel te lang geduurd, voordat ik hulp zocht. Die fout wil ik dit keer niet maken. Ik erken daarom dat ik een probleem heb en ik ga ermee aan de slag.

Misschien is dat een klein lichtpuntje, dat ik nu eerder aan de bel trek. Waarom zou ik nog langer de zaak aankijken en hopen dat het vanzelf voorbij gaat. Ik weet nu al dat dat me niet gaat helpen en dingen alleen maar erger maakt. Sommige dingen gaan nu eenmaal niet vanzelf over.

Afspraak gemaakt

Ik heb een paar weken geleden dan ook een afspraak met de huisarts gemaakt en mijn probleem aan haar voorgelegd. De emoties zaten hoog. Maar man, wat was het vervelend om toe te geven dat ik het niet alleen kan oplossen (huilen met een mondkapje op is overigens ook geen aanrader! 😉, iets met snottebellen die geen kant op konden, en zo…).

Hoe vervelend en moeilijk het ook was om naar de huisarts te stappen en mijn problemen op tafel te gooien, toch luchtte het ook ontzettend op. Wetende dat ik naar een oplossing toe werk en dat er hulp is. Tijdens mijn burn-out voelde ik me zo eenzaam en dacht ik dat niemand mij kon helpen. Dat is dus winst.

Hoe verder

Misschien denk je nu, waar gaat dit over en waar gaat dit naartoe? Ik zal iets meer helderheid geven. Zoals je weet ben ik gestopt met mijn werk als juf. Het was een bevrijding om niet meer terug te hoeven naar de plek waar ik zo ziek ben geworden. Traumatisch voelde het voor mij. Dat heb ik nooit onder stoelen of banken geschoven.

Ik ben ontzettend blij met de keuze om te stoppen met werken, maar besef ook dat ik dit stukje verdriet/trauma nooit echt een plekje heb gegeven. Het is gewoon verdrongen en ik hoefde er niets meer mee te doen. Door omstandigheden komt dit stukje nu weer boven en ik realiseerde me dat ik er dit keer wel mee aan de slag moet.

Therapie

Op dit moment sta ik op een wachtlijst voor EMDR therapie. Dat klinkt heel heftig en dat is het ook. Lange tijd dacht ik dat ik mezelf aanstelde en dat ik geen extreem heftige dingen heb meegemaakt, zoals je hoort bij mensen met PTSS.

Aan de andere kant is een burn-out een zeer heftige, pijnlijke gebeurtenis die een diepe impact kan hebben op je leven. Dat is bij mij ook het geval. Ik heb het al die tijd heel moeilijk kunnen accepteren dat ik mijn werk niet meer heb kunnen oppakken.

Ontwikkelen

Aangezien ik de laatste jaren veel bezig ben geweest met persoonlijke groei en zelfontwikkeling, kan ik niet anders dan dit stuk aanpakken en voor eens en altijd afscheid nemen van die pijn. Ik wil dat dit gevoel weggaat. Dat ik niet meteen in paniek raak bij het woord ‘werken’, dat ik niet in een verlammende toestand terechtkom, waar ik geen uitweg in zie.

Ik kan nog zoveel lezen over en bezig zijn met persoonlijke ontwikkeling, maar als ik niet in actie kom, gebeurt er uiteindelijk niet veel. Nu ga ik al die geleerde theorie in de praktijk toepassen. Althans, dat is de bedoeling. Vooralsnog is het wachten op een intakegesprek en vandaar kijken we verder.

Spannende tijd tegemoet

Het klinkt misschien gek, maar ergens kijk ik ernaar uit om eraan te beginnen. Ik weet immers dat goede hulp je zoveel brengt. Ik gun het mezelf om te helen, om problemen aan te pakken en er oplossingen voor te zoeken.

Natuurlijk vind ik het spannend en doodeng, maar toch ga ik het doen. Ik wil niet in een slachtofferrol blijven hangen. Het zal ook niet meteen opgelost zijn, daarvan ben ik me bewust.

Het voelde heel kwetsbaar en eng om dit met je te delen. Ik ben blij dat ik het gedaan heb. De laatste tijd merkte ik namelijk dat ik niet oprecht mezelf kon zijn op social media. Misschien had je dat intussen al gemerkt. Ik ben veel minder aanwezig en het delen van gezellige berichten voelde als ‘fake’. En als ik ergens een hekel aan heb, dan is het aan onechtheid.

Bedankt voor het lezen en ik houd je op de hoogte van mijn ontwikkelingen. Mocht je op deze blog willen reageren, zou ik dat enorm waarderen.