Afgelopen week nam ik een podcast op over hoe mijn gewicht een grote rol heeft gespeeld tijdens en ook na mijn burn-out. Dit inspireerde mij om er ook een blog over te schrijven en deze met jullie te delen.
De aflevering is te beluisteren op mijn podcast ‘Life’s better after your burn-out’. Mocht je het leuk vinden en ben je meer van het luisteren, is dit misschien een goede tip! Ik zou het in ieder geval erg leuk vinden als je een ‘kijkje’ neemt bij mijn podcast.

Veel geschreven en gezegd over gewicht

Ik heb al verschillende blogs geschreven over mijn gewicht. Deze kun je allemaal terugvinden op mijn blogpagina. Mocht je het interessant vinden om hierover meer te lezen, kun je hier klikken.
Er is dus al het een en ander geschreven, maar toch blijft het een onderwerp van gesprek bij veel mensen.

In de statistieken kan ik ook duidelijk terugzien dat blogs over mijn gewicht heel goed gelezen en bezocht worden. Super leuk natuurlijk en daarom weet ik ook dat er blijkbaar behoefte is aan meer informatie over dit thema. In een vrouwenleven (en dat van mannen zeker ook) speelt gewicht namelijk vaak een (grote) rol. Het is iets waar we allemaal over mee kunnen praten.

Is er een verband tussen overgewicht en het hebben van een burn-out?

Ik heb recent een aflevering gezien van het programma ‘Over Gewicht’ gepresenteerd door Edsilia Rombley en Kees Tol en hierin kwam aan bod dat het hormoon cortisol een belangrijke rol speelt in het ontwikkelen van overgewicht. Het zorgt er namelijk voor dat je meer eetlust krijgt. Mensen die langdurig onder stress leven, maken veel cortisol aan en op de langere termijn zorgt dit dus voor overgewicht.

Ik dacht altijd dat ik een uitzondering was, omdat veel mensen riepen dat ze afvielen van stress. In mijn geval was dit niet zo, ik werd juist alleen dikker. En voelde me nog waardelozer. Zelfs dat kon ik niet meer (mijn gewicht op peil houden). Het is dus ook een vicieuze cirkel waar je in terechtkomt. Ik voel me niet goed, dus ik ga eten. Ik voel me niet goed omdat ik gegeten heb, en zo gaat dat maar door.

Allergisch voor het woord ‘moeten’

Wat ook heeft meegespeeld is dat ik helemaal klaar was met dingen moeten. Ik moest al zoveel, dat ik het niet meer kon opbrengen om ook nog op mijn gewicht te moeten ‘letten’. Dus ik liet de teugels vieren en mijn gewicht groeide en groeide. Ik voelde me lekker als ik (stiekem) snoepte en dat gaf me een kort geluksgevoel. Ik vond dat ik dat verdiend had, omdat ik al zoveel ellende had.

Ik kon het simpelweg niet meer opbrengen om ook maar iets te moeten. Bovendien had de psychologe tegen me gezegd dat ik het woordje moeten niet meer mocht gebruiken. Ik nam dat heel letterlijk. Ik deed eigenlijk niets meer wat ‘moest’ gebeuren. Dus ook niet meer letten op mijn voeding en bezig zijn met mijn gewicht.

Struisvogelpolitiek

Als je niet meer let op wat je eet en je staat nooit meer op de weegschaal heb je niet het idee dat er iets aan de hand is. Je koopt gewoon een maatje groter als een bepaald kledingstuk niet meer past of lekker zit. In de spiegel keek ik niet vaak en in mijn hoofd voelde ik me nog altijd slank. Het beeld dat ik van mezelf had, klopte dus niet meer met de werkelijkheid.

Ik noem het ook wel zogenaamde ‘struisvogelpolitiek’; wat er niet is, kun je ook niet veranderen. Ik woog mezelf niet meer en praatte mezelf aan dat ik mezelf accepteerde met die extra kilo’s. Tja, dat werkt natuurlijk niet echt bevorderend.

Knop om

Toch ging op een gegeven moment de spreekwoordelijke knop om. Ik wilde zo graag dat mijn binnen- en buitenkant met elkaar matchten. Dat het weer klopte als ik in de spiegel keek.
Ik wilde weer nieuwe kleren kunnen kopen en ervan genieten. Niet met een chagrijnige kop in de paskamer staan en met walging naar mezelf kijken.

Dus ging ik er weer voor. Dit keer zocht ik een methode waar ik me goed bij voelde. Dit is nu inmiddels alweer bijna een jaar geleden en de tijd gaat snel. De kilo’s gingen er ook snel af, haha. En eerlijk is eerlijk, het voelt super goed en fijn.

Oppervlakkig?

Ik dacht dat het oppervlakkig was om een slank(er) lijf te hebben. Ik ben de afgelopen jaren zoveel met mijn ‘binnenkant’ bezig geweest dat ik mijn buitenkant (mijn lijf) had verwaarloosd. En die is uiteindelijk net zo belangrijk. Je krijgt maar één lichaam en daar moet je het mee doen. Het liefst zo lang mogelijk en in goede gezondheid als het even kan.

Het is dus niet oppervlakkig om gelukkig te worden van een slank lichaam. Ik ben trots op mezelf en hoe ik er nu uitzie. Ik voel me beter, fitter en energieker en dat straal ik ook uit. Ik geniet natuurlijk ook van de complimenten die ik van anderen krijg. Dat geef ik eerlijk toe. Nee, ik heb het niet gedaan voor die waardering van anderen, maar vind het leuk om te horen dat mensen me er goed uit vinden zien. Simple as that!

Tevreden en happy met hoe ik er nu uitzie

Ik voel me in balans; geestelijk en lichamelijk. Mijn buitenkant en binnenkant passen weer bij elkaar en dat is lange tijd niet zo geweest.
Het heeft dus allemaal wel degelijk met mijn burn-out en het herstel te maken gehad, al zag ik dat toen niet.

Het besef komt vaak pas later, als je aan dingen terugdenkt en er vanaf een afstand naar kunt kijken. Dan zie je pas hoe dingen met elkaar samenhangen. Mooi hoe dat werkt.
Ook hiermee hoop ik je weer te inspireren. Ik weet wat het is om te worstelen met je gewicht. Maar ik weet ook wat het is om een manier te vinden die bij je past en je er goed bij te (blijven) voelen. En dat gun ik iedereen.