Wat vind ik van structuur en regelmaat? Daarover wil ik je graag vertellen in deze blog. Over mijn haat-liefde verhouding met structuur en regelmaat en hoe dit tot uiting komt in mijn dagelijks leven.
Hoezo structuur?
Allereerst wil ik vooropstellen dat enige vorm van structuur en regelmaat onontkoombaar is. Als er namelijk geen enkel houvast zou zijn in je leven, dobberde je maar stuurloos en doelloos rond.
Dus; je moet op enig moment uit je bed komen, je moet eten, je moet slapen, en zo kan ik nog een hele tijd doorgaan. Wat overigens niet wil zeggen dat dat patroon er voor iedereen hetzelfde uitziet en uit moet zien. Niemand hoeft jou voor te schrijven hoe jij je leven moet indelen.
Máár…(ja, altijd een maar, hè!) er zijn toch bepaalde verplichtingen waaraan je moet voldoen. Als je kinderen hebt, snap je waarschijnlijk precies wat ik bedoel. Voor mij is het heel goed dat ik een bepaald ritme moet aanhouden, anders zou ik bijvoorbeeld zomaar kunnen vergeten wat ik allemaal moet doen.
Toen ik nog juf was
Jeetje, wat lijkt dat lang geleden zeg. Het voelt bijna als iets uit een vorig leven. Alsof het niet over mij gaat, maar over een bekende of misschien zelfs een vreemde.
Was ik dat, die iedere dag keurig om vijf voor half acht met de auto vertrok richting school om mijn lessen voor te bereiden en te overleggen met collega’s?
Ik legde mezelf een ijzeren discipline op. Zin of geen zin, hoofdpijn of niet, moe of wakker, ik moest en zou op dat tijdstip vertrekken.
Bijna dwangmatig. En alsof ik aan iedereen wilde bewijzen hoe enorm toegewijd ik was en hoe hard ik werkte.
Wat ik trouwens ook deed, keihard werken, maar het kostte me bergen energie om keurig in dat keurslijf en in die structuur te zitten. Hoe graag ik misschien ook anders wilde, ik wist niet hoe.
Structuur loslaten?
Bijna drie-en-een-half jaar later heb ik nog steeds een bepaald ritme. Dat moet ook wel, het geeft me houvast. Ik kan niet zonder, al heb ik ergens een hekel aan het ‘moeten’. Misschien dat dat is, wat ik heb overgehouden aan mijn burn-out. Geen idee! Het is wel iets waar ik ben achter gekomen de afgelopen tijd. Eerder stond ik er niet eens bij stil. Vroeg ik me nooit af wat ik ervan vond en of dit ritme paste bij mijn behoeften. Deed ik veel dingen op de automatische piloot.
Hoe ziet die structuur er nu uit?
Mijn dagen beginnen (bijna) altijd hetzelfde. Is sta om kwart voor zeven op, maak de kinderen wakker en zorg dat ik hun lunchpakketjes in orde maak (ja, ik weet het, kunnen ze best zelf, maar toch…). Als iedereen (lees: Bart en de kinderen) vertrokken is naar werk en/of school, heb ik meestal een berg was aan kant, de kamer gepoetst of andere kleine klusjes gedaan.
Ik eet op mijn gemak, doe mijn oefeningen (lees: hoepelen voor de t.v.), lucht de kamers boven en maak de bedden op.
Daarna begint mijn werkdag. Dat wil zeggen; ik maak opdrachten voor de Schrijversacademie, werk aan mijn website, bedenk een verhaal en begin er ook meteen aan, schrijf een verhaal voor een schrijfwedstrijd, werk aan een presentatie of lezing, doe een les uit mijn opleiding uit de academie van Simone Levie, check social media, en ga zo maar door.
Hiervan geniet ik intens. Het is echt míjn tijd, waarin ik mijn fantasie op de vrije loop kan laten en de energie stroomt. Als ik bezig ben met schrijven en/of creëren, vergeet ik alles om me heen en vliegt de tijd.
Pauze
Vaak vergeet ik zelfs te eten en moet ik mezelf bijna dwingen een pauze te nemen. Tijdens die pauze benut ik mijn tijd (meestal) aan het bekijken van een aflevering van een van mijn lievelingsseries op Netflix.
Ja, zal je misschien denken: zo kan (en wil) ik het ook! Maar ook tijdens het kijken naar series borrelt het in mijn hoofd van de ideeën. Een zin die uitgesproken wordt, of een mooi shot van een prachtig landschap kan alweer een reden zijn om de idee-machine in mijn hoofd te laten draaien. Zeg nou zelf, wat een rijkdom, toch?
Ik ben dus niet van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat continu aan het schrijven/typen. Volgens mij is dat niet eens de goede manier om tot geweldige resultaten te komen. Maar wat is dan de goede manier? Aan de andere kant kan het zomaar zo zijn dat ik ’s avonds laat nog achter de laptop zit te werken, omdat ik opeens een briljante ingeving krijg.
Kortom; ik hou me niet star vast aan een vast dagschema, maar laat het gebeuren. Ik dein mee op de golven van mijn inspiratiemomenten. Pas dan kom ik vooruit.
Kleine kanttekening
Kleine kanttekening hierbij; dit betekent niet dat ik alleen iets gedaan krijg wanneer ik ‘in the flow’ ben, hoor. Het is ook gewoon een kwestie van doen. Eraan beginnen, je tanden erin zetten en door bikkelen. Geweldige dingen gebeuren echt niet alleen, omdat je opeens een fantastische ingeving krijgt, maar net zo goed door kei hard werken en doorzetten. En daar is helemaal niks mis mee.
Wel of geen structuur?
Nu weet je hoe ik denk over vastzitten in een strak schema en wat dat met me doet. Terwijl het aan de andere kant iets is wat ik kei hard nodig heb, omdat ik bang ben dat ik anders niets gedaan krijg en blijf hangen in: “Wacht maar tot ik een briljante ingeving heb. Dan komt er een waar meesterwerk!”
Vandaar mijn haat-liefde verhouding met structuur en regelmaat.
Niets zo saai als een leven dat tot in de kleinste details vastligt en is uitgestippeld. Leven op de automatische piloot en niet meer (echt) genieten van onverwachte wendingen. Tenminste, ik spreek nu voor mezelf. Ik kan het natuurlijk niet voor jou invullen.
Herken je dit of leef je het liefst volgens een schema/planning? Ik lees het graag in je reactie.
Tot de volgende blog.
Liefs Ellen
Recente reacties