In  eerdere blogs schreef ik over mijn boek en hoe blij ik was, toen een uitgever met mijn manuscript aan de slag wilde gaan. Klik op deze link om meer te lezen hierover!

Yes, ik heb beet!

Eerst heb ik geprobeerd om bij grote uitgevers een voet tussen de deur te krijgen. Iets dat helaas niet lukte. Daarna kwam ik op de site van Lecturium Uitgeverij terecht. Wat ik daar las, sprak me heel erg aan.
“De uitgever waar iedereen welkom is”, deze zin (of iets in die strekking, ik weet hem niet meer letterlijk) nodigde uit om mijn manuscript in te sturen.

Ik maakte een prachtige mail en op hoop van zegen klikte ik op verzenden.
Ik kan me nóg het gevoel herinneren, toen ik hun antwoord een paar dagen later ontving. Ze waren enthousiast over mijn manuscript en wilden het gaan uitgeven.
Mán, wat was ik blij! Euforisch gewoon. Natuurlijk moest er een hoop gebeuren, voordat mijn boek klaar zou zijn, maar dat maakte me niet uit. Eindelijk zou mijn droom uitkomen.

Contract bij Lecturium

Allereerst kreeg ik een pagina’s dik contract toegestuurd. Alles verliep via mail. Ik heb nooit iemand gesproken of gezien. Ik wilde rustig naar het contract kijken, voordat ik het zou tekenen en retourneren (Ahum: lees: Bart ging dat rustig en aandachtig doornemen. Fijn om een jurist in huis te hebben met verstand van contracten en kleine lettertjes!).

Printing on Demand: de voor- en nadelen

Een groot voordeel van een POD (printing on demand) uitgever is dat ze pas boeken gaan drukken op het moment dat iemand (of bijvoorbeeld een boekhandel) een bestelling plaatst.
Daardoor lopen ze minder risico. Er is dus geen oplage van honderd(en) boeken. Ik hoefde ook geen geld in te leggen.

Bovendien zorgden zij voor de opmaak van het boek. Ik hoefde ‘alleen’ maar te zorgen voor een volledig manuscript en afbeelding(en) voor de cover en eventueel in het boek.

Nadeel: ik moest mijn verhaal zelf redigeren. Een tijdrovende klus. Ik weet niet hoe vaak ik mijn verhaal gelezen heb en hoe veel woordjes, zinnen en stukken tekst ik opnieuw schrapte, veranderde of toevoegde. En niet alleen ik, ook Bart, mijn broer Anton en mijn oom en tante. Een gigantisch werk was het.

Werken met quotes

Verder bedacht ik dat een mooie quote aan het begin van ieder hoofdstuk een goed intro zou zijn. De quotes moesten ook nog passen bij de inhoud van het betreffende hoofdstuk. Dagen heb ik gezocht naar toepasselijke quotes. Een enorm karwei. Maar wat was ik trots op het eindresultaat.

Fotoshoot maart 2016

De foto voor de cover stond al een jaar op mijn computer. In maart 2016 had ik samen met Sharon (van Sharon Dielissen fotografie) namelijk een schitterende fotoshoot gedaan. Vraag me niet waarom of hoe, maar ik wist gewoon dat ik dat moest doen en dat die foto ooit de cover van mijn (nog uit te brengen) boek zou worden. Ik had eind 2015 een begin gemaakt met mijn verhaal en na een aantal weken besloten om van mijn verhaal een boek te maken.

Dit nadat enkele mensen in mijn omgeving mijn hersenspinsels hadden gelezen. Of wat ik tot dan toe op papier had staan. Letterlijk; een oude kladblok met een steeds slechter leesbaar handschrift. Want naarmate het verhaal vorderde, werd ik emotioneler en wilde ik de letters sneller en sneller op papier krijgen.
De foto’s die Sharon gemaakt had, zouden prima van pas komen in mijn boek en voor de cover.

Op Internet had ik foto’s ontdekt van Kirsty Mitchell The Wonderland Series. Ik was meteen verliefd op haar foto’s. Zó sprookjesachtig en betoverend. Geweldig gewoon. Zoiets moest het worden.

Het idee voor de cover

In mijn hoofd ontstond een idee; ik wilde twee kanten van mezelf laten zien. De ‘mooie’ (vrolijke) kant en de ‘lelijke’ (donkere, sombere) kant. Want zo voelde ik me; ik wás een vrolijke, enthousiaste juf en was veranderd in een monsterlijke juf. Zo blij als ik me ooit gevoeld had in mijn werk, zo ongelukkig en somber voelde ik me nu. Dat kon ik op deze manier prachtig uitbeelden.

Wat hebben we plezier gehad tijdens deze fotoshoot. Voor één dag vergat ik mijn ellende. Dacht ik eens niet aan school, maar voelde ik me eindelijk weer een beetje mezelf. De creatieve Ellen, die altijd in is voor iets geks, iets nieuws. De energie die ik op dat moment had, was gigantisch. Waarschijnlijk zou ik de rest van de week gevloerd zijn, maar dat kon me op dat moment niets schelen. Dit móest gebeuren. Het was ‘meant to be’.

Publiciteit voor mijn te verschijnen boek

Ook was in mijn hoofd het idee ontstaan, nadat ik mijn manuscript klaar had, om mijn aanstaande boek de nodige publiciteit te geven. Ik wilde een echte boektrailer opnemen. Wie kon dat beter doen dan mijn collega Henk, die een film/videobedrijf heeft. Hij wilde mij graag helpen.

Uitvoeren plan

Ik wist precies hoe het moest worden. Ik moest in beeld verschijnen (opnieuw met schmink) en een voice-over zou een samenvatting van mijn verhaal voorlezen. Hoe dat technisch moest, wist ik niet, maar daar kwam Henk in beeld.

Samen hadden we een geweldige middag. Voor de trailer filmden we op zolder van het Vincentiushuis bij ons in Neerkant. Een oud klooster, nu in gebruik als Bed & Breakfast. De zolder is nog in oude staat; het heeft een donkere, beetje geheimzinnige uitstraling en daarom uitermate geschikt voor deze boektrailer.
Het eindresultaat is echt prachtig. Heel professioneel. Super trots was én ben ik nog steeds op dat filmpje. Het is op YouTube zo’n zevenduizend keer bekeken. Te gek!

Promotionele activiteiten

Promotionele activiteiten moest ik zelf bedenken en uitvoeren. Maar gretig als ik was en vastbesloten om van mijn boek een succes (en hopelijk een bestseller) te maken, zocht ik overal ingangen.
Zo regelde ik een interview met het Eindhovens Dagblad, stond ik in het Weekblad voor Deurne, kwam ik op de radio bij DMG en gaf ik via social media heel veel aandacht aan mijn (uit te komen) boek.

Méér kon ik niet doen. Ik benaderde zelfs televisie, maar dat heeft me jammer genoeg niets opgeleverd. Toch blijf ik ervan dromen om ooit eens op tv te komen en over mijn verhalen te vertellen. Ik droom en denk groots.

Eindelijk is het zover

In augustus 2017 was het dan eindelijk zover; de mail van de uitgever werd naar ongeveer 75 e-mailadressen gestuurd (die ik uiteraard zelf moest aanleveren) en mijn boek kon besteld worden. Bij minimaal 15 betaalde bestellingen werd mijn boek gedrukt. Dat was de enige voorwaarde die de uitgever mij had gesteld. Een paar weken later kreeg ik de eerste reacties en berichtjes, sommige daarvan met foto’s van mijn boek. Een machtig gevoel.

Ik had van de uitgever een link ontvangen, waarop ik kon inloggen om te kijken hoeveel boeken er verkocht waren en ik kon zelf boeken bestellen om ze te verkopen (tegen een aantrekkelijk tarief).

Wat is dit?

Deze week (maart 2019) probeerde ik in te loggen op de site, maar het lukte me niet. Sterker nog; er was niets meer te zien op hun website. De inhoud was op mysterieuze wijze verdwenen. Nou ja, kan gebeuren, dacht ik nog heel naïef.
Een dag later probeerde ik het opnieuw. Hetzelfde probleem. De alarmbellen in mijn hoofd gingen rinkelen. Mmm, hier was vast meer aan de hand. Ik zocht op Google naar Lecturium en kwam terecht op een klachtenforum. Ik was blijkbaar niet de enige die met dit probleem zat.

Het einde van Lecturium

Om een lang verhaal kort te maken; per 14 maart bestaat Lecturium Uitgeverij niet meer. De uitgeverij is op 14 maart door het bestuur ontbonden en op 21 maart uitgeschreven bij de Kamer van Koophandel. Niemand (de auteurs) is door hen vooraf op de hoogte gesteld. Daarnaast is het ook nog onduidelijk hoe het met lopende auteurscontracten zit. Kortom; dit is mooi k…!
Weg royalty’s, weg boeken, weg eventuele bestellingen. Of zoals Gerda Smit zou zeggen: “Alles is weg…”

En nu?

Weet je, het maakt me boos. Heel boos. Ergens wakkert het ook iets anders aan van binnen. Het maakt dat ik wil vechten. Dat ik mijn manuscript wil oppakken en bij een andere GROTE uitgever wil onderbrengen. Zo van; Hoezo wordt míjn boek nu niet meer gedrukt? Dat kunnen ze niet maken. Ze mogen en kunnen mij niet zomaar aan de kant schuiven.

Ik kom in de actiestand; stuur mijn docent van de Schrijversacademie een bericht met de vraag of zij me kan helpen (of haar uitgever), zoek de krant op, dien een aanklacht in en schrijf zelfs een bericht naar Radar. Dit laat ik niet zomaar over mijn kant gaan.

Wat het me gaat opleveren, weet ik nog niet. Ik wil dat hierover het laatste woord nog niet gezegd is. Dat er een oplossing komt. Dat het voor mij uiteindelijk beter wordt.
Of dat gaat lukken, is de grote vraag. Uiteraard hou ik jullie hiervan op de hoogte.

Help mij!

Zouden jullie mij een groot plezier willen doen en deze blog willen delen. Via email, whatsapp of social media?
Zodat deze wanpraktijken aan de kaak worden gesteld en andere mensen gewaarschuwd zijn om niet zomaar met een uitgever in zee te gaan. Al lijkt het nog zo mooi.
Ik weet wel dat ik een lesje heb geleerd en het een volgende keer anders ga aanpakken…

Hebben jullie ook wel eens te maken gehad met oplichting? Of dat je je zo belazerd voelde? Vreselijk, hè?

Tot de volgende keer.

Liefs Ellen