Behalve schrijven en alles wat daarmee te maken heeft, is fotograferen ook een passie van me. Ik kan het niet super goed, ik doe het eigenlijk veel te weinig, ik fotografeer vooral op de automatische stand en maak te weinig gebruik van alle belangrijke fotografietechnieken en regels, maar wat vind ik het leuk om foto’s te maken. Het liefst bewerk is ze nog een beetje, zodat er een bepaalde sfeer in mijn kiekjes ontstaat. Heerlijk!

Op avontuur in Belgie

In de zomervakantie heb ik al een heel bijzondere ervaring gehad met een urbex locatie. Voor degenen die misschien niet weten wat dat inhoudt; urban photography is het bezoeken van (liefst!) geheime, verlaten en vervallen plekken en locaties en daar foto’s maken. Het geeft een bepaalde kick om zo’n plek te vinden en je vervolgens te kunnen uitleven met je fototoestel.

Het zijn bijna altijd geheime plekken en dus eigenlijk illegaal te bezoeken. Vaak zijn deze locaties afgezet met hekken, grote hangsloten en niet voor het publiek toegankelijk. Dat is meteen ook wat het zo leuk maakt. Een bepaalde spanning of je niet wordt betrapt. En of je de locatie überhaupt kunt vinden. Urbexers geven hun toplocaties niet prijs. De exclusiviteit is erg belangrijk. Je wilt toch niet dat iedereen dezelfde foto’s maakt, toch? Of dat vandalen deze schitterende plekken vernielen en er niets van overblijft?

Charme van verlaten gebouwen en plekken

Nou, eerlijk gezegd zal me dat worst zijn. Al maakt heel Nederland foto’s op die plek. Maar ik kan me wel voorstellen dat fanatieke urbexers er niet op zitten te springen dat hun goed bewaarde locaties publiekelijk toegankelijk worden. Voor hen is dan waarschijnlijk het grootste gedeelte van de charme verdwenen.

Bovendien is het bezoeken van verlaten panden niet geheel ongevaarlijk. Omdat gebouwen al tientallen jaren leeg staan en compleet vervallen zijn, loop je risico’s. Vaak is er een hoop vernield en dat maakt het er niet veiliger op. Er kan iets naar beneden vallen of je zakt door een plafond, een gat of noem maar op. Er zijn talloze scenario’s te verzinnen, die niet prettig zijn om mee te maken.

Hoe was het daar in België?

België dus! Gewoon op google gezocht naar een lijstje met makkelijk toegankelijke urbex locaties dicht bij ons in de buurt. Voor de beginner, zeg maar.
“Fort de la Chartreuse”- een oude militaire basis in Luik. Totaal vervallen. Het zou niet moeilijk te vinden zijn volgens andere urbexers. Op slechts een uurtje rijden van ons huis moest deze militaire basis liggen. Goede wandelschoenen aan, die ook vies mochten worden natuurlijk. Je weet maar nooit wat je allemaal tegenkomt. Mijn fotocamera’s opgeladen, extra accu’s mee en gaan.

Yes, I did it!

Vol verwachting bereikten we Liège ofwel Luik. Voordat we op de goede plek waren, stapten we eerst uit op de verkeerde plaats. Na tientallen meters door modder en om hondendrollen heen gelopen te hebben en niets te hebben gezien, toch maar weer omgedraaid en in de auto even google maps aangezet. Poging twee lukte beter.

Er zou ergens een hoofdingang zijn waar je echt het fort niet kon betreden, alleen over de toegangspoort te klimmen. Die optie viel af. Er zou ook een zijingang zijn waar je behoorlijk gemakkelijk het terrein op zou kunnen. Dat hadden we allemaal gelezen op internet.
Toevallig stonden wij met onze auto meteen op de goede plek bij de zijingang. Een poort die weliswaar op slot zat met een dikke ketting, maar die flink openstond en waar je dus met gemak doorheen past.

We zijn binnen!

So far, so good. Mijn hart begon sneller te kloppen. Wat zouden we aantreffen? Zouden we betrapt worden? Weggestuurd of erger? Zouden er nog meer fotografen rondlopen?
Het weer was niet te best, het miezerde en het was grijs en grauw. Op een of andere manier paste het weerbeeld echter perfect bij deze plek en bij dit moment. Een beetje spooky was het wel.

Op dat moment zag ik de imposante, vervallen gebouwen opdoemen. WOW! Fantastisch! Ik wist niet waar ik kijken moest. Zoveel te zien. Ik vergat alles om me heen en liet mijn camera keer op keer klikken. De ene foto na de andere. Waarschijnlijk maakte ik nog te weinig foto’s om de griezelige sfeer goed neer te kunnen zetten. Ik kon het niet vastleggen zoals het eruit zag. Maar ik deed wel mijn best.
Ik hoorde geluiden, voetstappen, stemmen en ik dacht even: oh jee, het zal toch niet…
Gelukkig was er niks aan de hand. Het waren nog meer fotografen die op hetzelfde idee waren gekomen.

Te gekke ervaring die naar meer smaakt

Wat was het een gave ervaring om mee te maken. Om van zo dichtbij te kunnen zien hoe verlaten en vervallen gebouwen na verloop van tijd aftakelen. Hoe de tand des tijds zijn sporen achterlaat. Al is het een complete chaos, rotzooi en viezigheid, voor mij is het van onschatbare waarde. Ik heb ieder moment van dit avontuur genoten. Het maakt dat ik nu alweer druk op zoek ben naar een nieuwe, prachtige urbex locatie. Want dat er nog veel te ontdekken valt, daarvan ben ik overtuigd.
Ik wil deze pareltjes het liefst allemaal bezoeken, maar weet dat ik genoegen moet nemen met elke locatie die we kunnen vinden.

Urbex photography en schrijven

Je denkt nu vast: wat heeft fotografie met schrijven te maken?
Misschien voor jou niets, maar voor mij wel. Vooral wanneer je een verlaten en vervallen locatie bezoekt, op verboden terrein bent en iets doet wat misschien niet mag, geeft dat een heel bijzonder gevoel. Een gevoel dat ik ook heb wanneer ik schrijf of nieuwe (verhaal)ideeën bedenk. Een gevoel dat ik niet kan uitleggen en waar ik alleen maar enorm van kan genieten. Alsof een stoot adrenaline met een raket je lijf wordt ingeschoten. Soms voel ik mijn lijf letterlijk tintelen. Je kunt je vast voorstellen dat dat een heel fijn gevoel is. En dat is ook zo.

Het wekt een bepaalde verwachting op, want alles ligt open. De mogelijkheden zijn eindeloos. Machtig mooi, toch? En dat is met schrijven precies hetzelfde. Je bent helemaal vrij om je eigen verhaal te verzinnen, een eigen wereld te creëren.

Liefs Ellen
ps. Is fotografie ook een passie van jou? Wat fotografeer jij het liefst?